Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1829

[p. 319]

De octobermaand te Rome.

Het Noorden zal het naauwelijks gelooven, dat er een land bestaat, en dat dit land het Eden van Europa, namelijk Italië, is, waar, in het gezellige leven zoo wel, als in de Natuur, de Meimaand ontbreekt, ofschoon dezelve elk jaar behoorlijk in den Almanak staat aangeduid. Zoo iets in staat zij, de genoegens te verstoren, welke den vreemdeling, met name den Noordlander, te Rome verbeiden, dan is het dat elfmaandsche jaar, hetwelk zijn beste deel mist. Dan, niet alleen de Mei, maar de geheele Lente ontbreekt. Hoe zou dit ook anders kunnen zijn, daar de bot- en bloeitijd over het geheele jaar verdeeld is, de weiden nooit zonder bloemen zijn, en de hitte zoo plotseling invalt, dat men den overgang van den koelen Winter tot den verzengenden Zomer niet of naauwelijks gewaar wordt. Heet, op den middag zelfs ondragelijk, is het hier altijd, wanneer de zon schijnt, in welk jaargetijde men ook zijn moge. De fraaiste boombloesem, welke er bestaat, de roode Amandelbloesem, komt reeds op het einde van Januarij, of met het begin van Februarij, te voorschijn, welke tijd met onze Maart overeenkomt; terstond daarop volgen de Spaansche Vlier en Sering, en met het begin van April alle de overige vruchtboomen. Tegen half April begint het eigenlijke bestendige weder, met een' steeds onbewolkten zonnehemel; en nu is de bloeitijd voorbij, en de hitte, van 10 tot 4 ure reeds ondragelijk, neemt nog altijd zoo snel toe, dat er van den bloei der Citroen-, Sinaasappel- en Oranjeboomen op het eind dezer maand geen spoor meer overig is. Zoo gaat, gelijk gezegd is, de Lente, en met haar de aanvallige Mei, voorbij, zonder bij den mensch dat onbeschrijfelijk streelende gevoel, waarmede hij in het Noorden het ontwaken der Natuur en hare ontwikkeling uit het besneeuwde winterkleed geniet, te hebben voortgebragt. Nimmer binnen vier enge wanden opgesloten, kent de Romein dat vurig verlangen naar de vrije lucht niet, hetwelk den Noordlander bij het eerste toelagchen der Lentezon naar buiten drijft.

Maar, terwijl zij de Lente missen, hebben zij, in derzelver plaats, een' des te gestrengeren Zomer, die te Rome geheel het karakter des Noordschen Winters heeft; want, hoe verschillend ook beider oorzaken zijn, brengen zij evenwel

[p. 320]

dezelfde uitwerksels te weeg. Men verlaat alsdan zijne kamer niet, weert door vierdubbele schermen en gordijnen den indrang drang der lucht en der zon af; bloemen, planten, boomen, ja de gansche Natuur versterft, en de menschen zinken in eene verdooving weg, waarbij zij nog juist zoo veel veerkracht behouden, om, een half uur vóór zonsondergang, deuren en vensters te openen, om de koele lucht in te laten, en, een uur daarna, dezelve weder te sluiten, om de vochtige lucht af te weren. Wanneer, in dezen staat van plantenleven, de mensch de drie maanden Julij, Augustus en September heeft doorgestaan, begint, na dezen omgekeerden Wintertijd, de Lente, dat is de Herfst, die te Rome geheel de plaats der Lente bekleedt. Thans ontwaken de menschen uit hunne verdooving, en beschouwen zichzelven en hetgeen hun omringt met verwondering; het is bijkans het ontwaken van epimenides, en niet te onregt heet daarom dit jaargetijde, schoon, wel is waar, slechts in het burgerlijke of bedrijvige leven, de Stagione morta. De eerste woorden, wederom met vol bewustzijn uitgesproken, zijn: Andiamo in Villeggiatura! Intusschen is met de Natuur zelve gelijke verandering voorgevallen: de weiden groenen van nieuws; eene ontelbare menigte herfstkruiden bloeijen; de Tijm en Rozemarijn wasemen hunne liefelijke geuren uit; het loof ontspruit weder, en de Citroenboom draagt andermaal bloemen. De Natuur herleeft.