Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1829

[p. 47]

De hond van Liverpool.

Een pachter te Liverpool bezat een' moedigen en vernuftigen hond; maar tevens behebt met een gebrek, dat, ten minste in honden, onverschoonlijk is: het haperde bij hem aan goede beginselen. Van tijd tot tijd verdwenen er jonge lammeren uit de schaapskooi van den landman. Aan wolven viel hier niet te denken: want deze vindt men in Engeland niet. In het eerst kwam de herder in verdenking; maar weldra werd de schuldige ontdekt, en ontving de welverdiende kastijding. Zich niet beterende, werd nn de herhaling van het misdrijf zóó zwaar gestraft, dat de misdadiger, op de plaats zelve, waar hij hetzelve had gepleegd, voor dood liggen bleef. Hij sleepte zijn zwaar gewond ligchaam naar een naburig kreupelbosch; en, terwijl men hem dood waande en vergat, waren intusschen zijne wonden, ten gevolge van zijn sterk gestel, en veelligt ook van het mangel aan alle geneeskundige tusschenkomst, van zelve geheeld. Maar, wat hielp hem zulks? Zich voor altijd door zijnen meester verstooten achtende, beschouwde hij of zichzelven der vergiffenisse onwaardig, of, misschien, wanhoopte hij zelf aan het overwinnen van eene zijner onweêrstaanbaarste neigingen; hetgeen zich, naar het vermaarde stelsel van eenen onzer nieuwere Physiologen, gemakkelijk laat verklaren. Wat hiervan zij, de hond verrees, ontvlood Liverpool, leidde het leven van een' ergen vagebond, en verbond zich ten laatste (om het op eene menschelijke wijze uit te drukken) met eene bende struikroovers, welke de groote wegen onveilig maken.

Twee of drie jaren waren verstreken, toen de pachter van Liverpool eene reis deed. De nacht en een onweder overvielen hem, niet verre van eene afgelegene herberg, welke er allerongunstigst uitzag. Door den nood geperst, trad hij dezelve binnen. Een oud wijf en drie manspersonen zaten rondom den haard; een groote hond deed het spit draaijen: de pachter herkende in denzelven, met verbazing, zijnen ouden knecht, en, door eene onwillekeurige opwelling van oude genegenheid gedreven, naderde hij, om hem te streelen. Het beest gromde, liet de tanden zien, en scheen hem te willen bijten; maar, door de oude vrouw met een' schop bestraft, hervatte het zijne taak, alsof er niets gebeurd was.

De landman, na het nuttigen van een sober avondeten, begaf zich naar de hem aangewezene slaapplaats, en maakte

[p. 48]

zich gereed om te bedde te gaan, toen een gehuil aan zijne deur zijne oplettendheid tot zich trok. Hij opent dezelve, en - de spitdraaijer stapt binnen. Maar het was thans niet hetzelfde grimmige, dreigende, booze dier; zachtzinnig vlijde het zich voor de voeten zijns voormaligen meesters neder, en lekte hem de handen, alsof het hem, in zijne taal, vergeving kwam vragen voor zijne driftvervoering. De pachter streelde den hond wederkeerig, en wilde hem vervolgens weder wegzenden; maar dit ging niet. De reiziger, wien zijn logement almede zekeren schroom had ingeboezemd, besloot nu, den hond bij zich te houden, en wilde de deur sluiten; maar het beest verzette zich daartegen, vatte met de tanden een der panden van zijn' rok, en poogde hem met zich naar buiten te trekken. De man begreep niet, wat dit beduidde, en zijne bevreemding steeg nog hooger, toen hij, het bedde naderende, door den hond met alle kracht naar de deur getrokken werd, en, wanneer hij zich geliet hem te willen volgen, het beest de uitbundigste blijdschap vertoonde. Dit alles bragt hem tot nadenken. Waar bevond hij zich? In een afgelegen huis, te midden van een eenzaam oord. De gelaatstrekken der bewoners hadden hem al aanstonds verdacht toegeschenen. Bevond hij zich misschien in een roovershol?..... Hij koos zijne partij, sloot den hond buiten, laadde zijne pistool, opende zachtjes de blinden, nam behoedzaam een laken van het bedde, knoopte het wel stevig aan het venster vast, verborg het licht ouder den schoorsteen, verschanste zich zoo goed hij konde, en wachtte de uitkomst af. Niet lang leed het, of eene veer sprong los, een valluik opende zich aan het voeteneinde der bedstede, het bed werd onderstboven geworpen en verdween. Op dit gezigt liet zich de reiziger in allerijl langs het laken naar beneden glijden, en liep, op goed geluk af, naar het naaste gehucht. Het gelukte hem, de bewoners op de been te brengen, die, gewapend, hem naar het verdachte huis volgden, hetzelve bezetteden, de schelmen overvielen en bemagtigden. Men doorzocht het verblijf. De hond verstrekte daarbij tot gids. Het valluik dekte een' grooten kuil, waar verscheidene onder kalk bedolvene lijken en een groot aantal menschenbeenderen verspreid lagen.

De dankbare pachter nam zijnen hond mede, die nu geene lammeren meer stal; maar tot dusverre blijft het een onopgelost vraagstuk, of de hond zijnen terugkeer tot betere beginselen aan de school der struikroovers, dan aan die des tegenspoeds hebbe te danken.