Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1827

Een geraffineerde Fransche gaauwdief.

Op den 8 Januarij l.l. verscheen voor het Cour d'Assises van de Somme (Amiens) zekere pierre françois petit, 38 jaren oud, klein van persoon, zwarte en kleine oogen, sterkgespierd, die verscheidene malen uit de Bagno's en gevangenhuizen was ontsnapt, en, met veel behendigheids, eene menigte diefstallen had gepleegd. Onder vele andere, had hij, in de omstreken van Abbeville, onder den aangenomen naam van saunderson, en zich uitgevende voor een' Schot, veel kwaads gedaan; had, gevat zijnde, door middel van een' spijker, eene opening in zijne kerkerdeur, en, dien spijker krom buigende, de buitengrendels los weten te maken; was een muur overgeklommen, en had zijne kluisters in een naburig dorp verkocht. De honger drong hem tot nieuwen diefstal; hij werd wederom gevat, en wel in eene herberg, door een' Gendarme, die, in hem petit meenende te herkennen, hem verschalkte, door hem op den schouder te tikken, en, op een' gemeenzamen toon, tot hem te zeggen: ‘Bon jour, petit!’ Vóór zijn vervoer naar Amiens beloofde hij den plaatselijken Regter ter Instructie, op zijne reis naar Londen, met een bezoek te zullen vereeren. Te Amiens gekomen, verdrong zich het volk, om hem te zien; hetgeen

[p. 142]

zijne eigenliefde bijzonder scheen te streelen. Hij koos tot zijnen verdediger een' Advocaat, wien hij, vóór eenige jaren, eene poets gespeeld had, door hem zijnen tabbaard te ontstelen, met welken hij op de straten van Amiens rondwandelde, en dien hij daarna voor 5 fr. verkocht. Op een' anderen tijd nam hij den naam aan diens zelfden Advocaats, ten einde zich te onttrekken aan de ondervraging van eenen Maire in dien omtrek, en wist zich, onder dien dekmantel, in stede van gevangenis, een goed onthaal en een' lekkeren maaltijd te bezorgen. Zware diefstallen, wel is waar, had hij niet gepleegd; ‘maar,’ gelijk hij zelf zich uitdrukte, ‘men vindt niet altijd gelegenheid, om een' fraaijen slag te slaan!’ Gevraagd zijnde, of hij niet behoorde tot de bende van vidocq, verklaarde hij, dat hij zulks ver beneden zich gerekend had! - ‘Wij willen,’ zeide onder anderen de Advocaatgeneraal bazenerie, ‘in spijt van de algemeene nieuwsgierigheid, ons bepalen tot de daadzaken, welke thans voor ons liggen, en dus met stilzwijgen voorbijgaan zoo vele groote daden, welke petit heeft verrigt; de kerkers, die hij verkracht, de kluisters, die hij verbroken, de muren, die hij beklommen, de cipiers, die hij verschalkt, de Gendarmes, die hij gesopt, de Procureurs des Konings, die hij bedot, de Regters ter Instructie, die hij om den tuin geleid, de Prefekten, die hij voor den gek gehouden heeft. Ons bepalende tot het aanbevelen van verdubbelde waakzaamheid aan de Agenten der Justitie, verklaren wij onbewimpeld onze hope, dat eindelijk petit, in vollen nadruk, de straf zal ondervinden, welke zijne veelvuldige misdrijven, wier getal inderdaad de behendigheid van drie personen gezamenlijk beschaamt, gebiedend vorderen.’ - De Advocaat van den Beschuldigde, gelijk elk beseft, vond weinig in te brengen te zijner verdediging, en moest zich gevolgelijk bepalen tot algemeene bedenkingen. Maar nu nam petit zelf het woord, en sprak, voor de vuist, deze even opmerkelijke als naïve rede uit: ‘Mijne Heeren! Eene kwade hebbelijkheid verleidde mij tot stelen, en ik werd tot de galeijen verwezen. Vijf malen ben ik uit het Bagno ontsnapt, en gedwongen geworden, te vlugten en te stelen, om te leven; gevolgelijk rest mij geene andere toevlugt dan de menschelijkheid. Ik ben gelijk aan een' armen haas, waarop ieder jagt maakt. Ik werd vervolgd door dertien brigades Gendarmerie. - Maar, zal men zeggen, gij kondt

[p. 143]

het land verlaten hebben en naar Amerika gegaan zijn. - Daartoe behoort geld, Mijne Heeren! - Gij kondt bedelen. - Ach, Mijne Heeren! om te bedelen, draag ik het hart te hoog. Wat betreft het werken voor mijn bestaan, (want, zonder mij te beroemen, ik ben een bekwaam slotemaker) nooit zoude ik het huis van een eerlijk burger kunnen betreden; en, zoo ik daarin al geslaagd ware, ik ben te zeer bekend; gevolgelijk zou iemand, die een slot of sleutel kwam bestellen, terstond gezegd hebben: Houdt den dief! 't is de ellendeling petit! - en op staanden voet ware ik, als een bloodaard, gevat in een' winkel. Gij ziet dus, dat dit onmogelijk was. Maar, Mijne Heeren! wie weet, of het berouw niet in mijn hart is getreden? Indien men mij mijne vrijheid schonk, zou men kunnen zien, of ik mij niet als een eerlijk man zou gedragen. Want, Mijne Heeren! ik bezit talenten; ik spreek zeven talen, en ik schrijf er vijf; - dit tot narigt voor de liefhebbers. Dat men mij dan in vrijheid stelle, en ik zal arbeiden; maar, zoo men mij naar het Bagno zendt, dáár kan ik niet blijven, volstrekt niet; gevolgelijk zal ik nogmaals ontsnappen: want, Mijne Heeren! de wet voor mij is dezelfde als die voor anderen, en men kan mij niet anders dan hen behandelen.’ - Petit werd veroordeeld tot het brandmerk en eeuwigdurenden dwangarbeid. - ‘Zeer wel, Mijn Heer de President!’ zeide hij, toen men hem henenleidde: ‘Gij hebt mij brood gegeven; maar zoudt ge mij wel willen vergunnen, om fricot (een vleeschgeregt) te vragen?’ Zijne meening was, dat er eene collecte voor hem zou gedaan worden in de zaal; maar dit verzoek werd niet toegestaan.