Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

De silo.

Men verhaalt, dat er in het aloude Egypte, niet verre van de Oasis van de Delta, een Europeër woonde, die zijne velden in vrede bebouwde, omringd van zijne dochters, en, in rust en onschuld, gelukkig leefde. Intusschen had de Generaal bonaparte de Franschen in het vaderland der pharao's geleid; derzelver leger was voor Alexandrië geland; het had Kairo, de Piramiden, Thebe, Heliopolis gezien; maar de Turken vlugtten voor hetzelve, lokten het in de woestijn, en droegen zorg, alles op hunnen doortogt te vernielen en in brand te steken, ten einde hetzelve aan honger, dorst en allerlei ellenden prijs te geven. Ook de velden des Europeërs werden, op hunne vlugt, door hen verwoest, zijne landelijke woning vernield, en zijne dochters in slavernij weggevoerd. Wanhopig zwierf hij eenigen tijd rond, zonder woonstede, zonder wijkplaats, en, vol verlangen om zijne dochters te wreken, wendde hij zich tot de Franschen; besloten hebbende, hun ten gids in de woestijn te verstrekken. Hij vond de troepen afgemat en aan het gebrek ter prooije; de honger folterde het Fransche leger, en het had, tot lessching van den dorst, niets dan brak en ongezond water. Desniettegenstaande trok het moedig tegen den vijand op; terwijl intusschen de bevelhebbers elkander met angstige bezorgdheid raadpleegden, hoe zij, na de vermoeijenissen van den dag en de gevaren der onophoudelijke schermutselingen, in de nooddrust der soldaten zouden voorzien. Nu verscheen de Europeër. Een langdurig verblijf in Egypte had hem alle de gewoonten en geheime hulpmiddelen des lands leeren kennen, en hij ging voor den Generaal uit, met kracht den grond trappende, en naar het gerucht zijner stappen luisterende, waarbij dezelve een dof geluid terugkaatste en een dik stof zich verhief. Eindelijk, toen de zon was onderge-

[p. 424]

gaan en de schemering zich begon te verspreiden, meende de gids eensklaps een' helderen klank te hooren, en stond stil, van nieuws op den grond trappende. ‘Hier, hier is het!’ riep hij uit; ‘hier is eene silo!’ Op dit onbekende woord zagen allen elkander met bevreemding aan, terwijl de gids voortging met het terrein te onderzoeken, om zich van den omvang derzelve te verzekeren; en nu verzocht hij, dat men den grond opgroef ter plaatse, welke hij aanwees. De soldaten gehoorzaamden, wierpen het zand her- en derwaarts, en reeds begon het gemor der ongeloovigheid hunne werkzaamheid te verlammen, toen op ééns het houweel als wegzonk in de drooge en afgescheidene graankorrels, en dezelve te midden van den zandgrond verspreidde. Men had, namelijk, eene silo gevonden, en de ontzaggelijke hoeveelheid koren, welke dezelve bevatte, voedde en redde het gansche leger.

Deze wijs van het graan in den grond te bewaren, en hetzelve voor ontkiemen te behoeden, hebben de Franschen aan Egypte te danken, en de krijgstogt van Syrië schonk hun de kennis, of althans de ervaring, van deze manier, om het graan te beveiligen tegen de gevaren, aan welke het door gisting of door insekten, die het verteren of verslinden, is blootgesteld. Men vertrouwt het aan den grond, waaruit het is voortgesproten, en deze schenkt hetzelve alzoo ten tweeden male aan den mensch, om hem te voeden. De Heer ternaux, die geene middelen ongebruikt laat, om der menschheid van nut te zijn, heeft alreeds silo's te St. Ouen doen zamenstellen, en dezelve op dezen eigen' stond in het openbaar geopend.