Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

De mijnwerker en het besje.

(Eene echte Anekdote.)

In Hongarije had onlangs de navolgende gebeurtenis plaats:

Bij het openen eener gemeenschap tusschen twee mijnen ontdekte men het wél bewaard gebleven lijk eens mijnwerkers, naar oogenschijn 20 jaren oud, en wiens borst aan. duidde, dat hij het slagtoffer was geweest van een dier ongelukken, maar al te veelvuldig bij onderaardsche uitbarstingen. Het ligchaam had niets verloren van deszelfs lenig- en buigzaamheid. Men schreef zulks toe aan de werking van het vitrioolaardig mijnwater. Aan de lucht blootgesteld zijnde, werd het lijk stijf; maar het gelaat en deszelfs trekken ondergingen geene verandering. Niemand herkende het lijk; dezulken, wien nog eene flaauwe herinnering van het ongeval, 't welk hetzelve in de ingewanden der aarde begroef, was bijgebleven, meenden, dat meer dan eene halve eeuw over hetzelve was voorbijgegaan. Geene verdere nasporingen werden alzoo in het werk gesteld, en men maakte toebereidsels, om het ligchaam op de gewone wijze te begraven, wanneer, op het gerucht der zake, eene oude, afgeleefde vrouw, welke, met behulp van krukken, de legerstede, waaraan de zwakheden des ouderdoms haar sinds verscheidene jaren gekluisterd hielden, was ontkropen, het kerkhof naderde. In weerwil der diepe rimpels, drukte haar gelaat nog zoo sterk de gemoedsbewegingen uit van vreugde en smart en angstige verwachting, welke haar bezielden, dat zij het voorkomen had van iemand, door eene ingeving gedreven, en wiens geestverheffing iets wonderdadigs had. Deze vrouw vestigde hare blikken onafgebroken op het zielloos ligchaam,

[p. 392]

streek het lange hoofdhaar, dat een gedeelte des voorhoofds bedekte, weg, stortte eenen vloed van tranen, borst los in luid en hartverscheurend weeklagen, en verklaarde eindelijk, dat zij het ligchaam herkende eens jongelings, wiens liefde de hare had geëvenaard, en met wien zij, nu ongeveer zestig jaren geleden, op het punt gestaan had van door den echt verbonden te worden. Toen zij eenigzins bekomen en bedaard was, dankte zij den Hemel, die haar vergund had, het voorwerp harer eerste en laatste liefde nog eenmaal te aanschouwen, uitroepende: ‘Nu sterf ik vergenoegd!’ Inderdaad, de ontvangen schok had de geringe levenskracht, welke haar restte, uitgeput. Vergeefs wilden de dorpelingen haar huiswaarts brengen: hare ziel, nu niets meer te wenschen hebbende in dit leven, had de zwakke banden verbroken, welke haar nog aan de aarde hechtten; en dit belangrijk paar, door het ongeluk zoo wreed gescheiden, rust thans in hetzelfde graf.