Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

Iets over het kinderwezen te Parijs.

Ongetwijfeld is de kinderliefde den Parijzenaren even diep als elke andere natie in de ziel geplant; maar de moeijelijkheid, welke zedelooze menschen overal ondervinden, om hun bestaan te vinden, alsmede het gemak, waarmede de kinderen als leerlingen geplaatst worden, heeft een verschrikkelijk

[p. 90]

kwaad bij de lagere volksklasse doen geboren worden. Zij bekreunen zich, namelijk, maar al te dikwijls luttel om hunne kinderen; en niet zelden hoort men het hartverscheurende woord tot een kind: ‘Gij zult mij weldra niet meer tot last zijn.’ Dikwijls reeds in het achtste, negende levensjaar worden de ongelukkige, onopgevoede jongens en meisjes zee goed als ter deure uitgeworpen: het grootste gevaar loopen altijd de meisjes; de jongens, luchthartig en door ontbering eerder gewekt uit de gelukkige droomen der kindschheid, komen veelal in de werkplaatsen wèl te regt; maar de meesten leeren eerst lezen en schrijven, op eigene kosten, wanneer zij geld verdienen.

De doodelijkste plaag der familiën te Parijs zijn de Minnen. Meer dan de helft der kinderen sterven, bij mangel aan moederlijke verzorging en vaderlijke hoede. De vrouwelijke middelen van bestaan, welke even talrijk zijn als die der mannen, vergunnen niet, de kinderen bij zich te houden; en het ontbreekt aan ruimte in de huizen, om minnen in de stad te hebben, wanneer men daartoe het vermogen bezit, en ook de minnen zelve hare woningen konden verlaten. Den gevoeligen vreemdeling bloedt het hart, wanneer hij verneemt, dat dagelijks meer dan vijftig hulpelooze schepseltjes aan de armen der moeders ontrukt en uit het heiligdom gestooten worden, hun door het geboorteregt, door het regt op de wieg en bakermat, waar zij het bestaan ontvingen, aangewezen. De onbarmhartigheid der geheele ontzaggelijke bevolking, welke de Hoofdstad bewoont, is tot eene nationale gewoonte geworden. Het is pijnlijk, aan de twee of drie dagen na de geboorte te denken, welke men aan den zuigeling en de van het land als minne gehuurde en meestal onbekende boerin ter naauwernood vergunt, om het arme zwervers-pakje voor den kleinen banneling klaar te maken; ja ontzetteud, bij het oogenblik der afreize, welke over leven en dood beslist, stil te staan Men poogt, wel is waar, wanneer daartoe middelen voorhanden zijn, de min door een ruim en gastvrij onthaal te winnen; maar men kan het laatste maal der minne kwalijk anders noemen dan het beulsmaal des zuigelings. Het gebeurt somwijlen, vooral des winters, dat deze niet eens de reis doorstaat; maar wanneer hij al behouden overkomt, zoo bekomt hij van nu af aan gemeenlijk slechts een half aandeel, even alsof de Godheid zelve niet reeds, door het zeldzame van tweelingen, hare heilige inrig-

[p. 91]

ting ons had kenbaar gemaakt, dat de beide borsten der moeder slechts éénen eigenaar toebehooren, dat dezelve slechts voor ééne regtmatige aanspraak toereikend, en voor geenen vreemden gast bestemd zijn. De vreemde zuigeling komt alzoo in het huis der minne, en terstond bij zijne intrede in hetzelve in strijd; vriend en vijand - de min, namelijk, met de beide zuigelingen - huizen nu te zamen; de laatsten zijn toch vijanden, in spijt van den bedriegelijken naam van zoogbroeders.

Dit is dan de intrede in het zoo zeer geprezene leven van Parijs! Door zulk eenen gruwel der verwoesting moeten zich de kleine Parijzenaars als met geweld doorworstelen! De weinigen, die gezond of met regte leden terugkeeren, mogen dan ook veelal zeer gezond en zeer regt zijn; maar alleen hunne eigene buitengewone ligchaamskracht, of de toevallige menschelijkheid van den pleegvader of moeder, heeft hen gered. Het is verschrikkelijk om het te zeggen, maar de waarheid moet gezegd worden, dat het Minnenstelsel van Parijs niets anders is dan een bestendige Bethlehemitische Kindermoord, of een tafereel des Zondvloeds, toen de menschen van een gansch werelddeel in het water stortten, dat hooger gestegen was dan de bergen, en slechts één enkel gezin den gurgite vasto ontkwam. Voor de Parijsche zuigelingen is geene hulp: rousseau heeft vergeefs voor hen gepleit, in eene roerender taal dan de mijne!

Het Minnen-Instituut te Parijs is een algemeen Adreskantoor voor Ouders en Minnen. In dit huis kunnen zich alle boerinnen, welke van 40 tot 50 uren van Parijs af wonen, en welke zich aan het zogen willen toewijden, laten inschrijven. Zij komen aldaar op hare eigene kosten, en vinden er verblijf voor de weinige dagen, welke zij moeten vertoeven, tot een zuigeling hare hulpe vraagt. Voor de kleine hulpbehoevende menschheid is hier alzoo dezelfde inrigting, als voor de Europesche militaire jeugd in de Oorlogsministeriën van alle Staten; namelijk het register van levenden en dooden, waarin men kan naslaan, wie nog in levenden lijve, en wie gesneuveld of voor 't minst verminkt is!