Het spelen der jeugd.
Lied.
Zou, vaders, moeders! ons het spelen
Der frissche en dartle jeugd vervelen,
Als ze, onbezorgd en vrolijk, springt,
De lachjes en de roosjes gloren,
En, bij den trek, haar aangeboren,
Zij, lustig als de lijster, zingt?
Neen, 't beeld van onze kindsche dagen,
Toen we in den arm der liefde lagen
En kenden nog geen bittre smart,
't Geringste bloempjen ons verrukte,
De weeke hand staâg gaarde en plukte,
Staat weêr getooverd in ons hart.
Wij zeilen meê met 't kleene volkje:
De hemel lacht weêr, zonder wolkje;
De zon streelt door een' lentegloed;
De gure herfstdag is verdwenen;
De lieve Mei is weêr verschenen,
En warmer vloeit het oude bloed.
Uw rimpels, grijzen! moeten wijken:
Glad zal hen 't knaapje of meisje strijken,
Door vreugdes, altijd zoeten, toon:
Ja, van den blos, der jeugd gegeven,
Zien wij een ligte tint herleven
Op 't dorre van de bleeke koon.
Komt, speelt dan in uw' schoonen morgen,
En puurt den honig, vrij van zorgen:
Wij deelen, kleenen! uw genot,
En danken, kunt ge nog niet loven,
Den besten Vader van hier boven,
o Liefjes! voor uw zalig lot.
|
|
Auteursrechtvrij