Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Het edele Turksche meisje.
Eene ware Gebeurtenis.

Ten schrikkelijken dage, in het jaar 1822, dat de stad Aleppo, in Syrië, in een' puinhoop verkeerde, had zich een jong meisje naar de wijk der Franken begeven, om kondschap op

[p. 198]

te doen wegens haren bruidegom, een Franschman, die beroepshalve naar zijn land gegaan, en wiens terugkomst aanstaande was. Juist toen zij tot hare familie wilde wederkeeren, kwam de eerste schok der aardbeving. Vol angst wegens het gevaar, dat haren ouden vader dreigde, wilde de jonge Mahomedane haren tred verhaasten, toen een tweede schok haar doel bijkans onmogelijk maakte. De vrienden haars bruidegoms vereenigen zich, om haar den onvermijdelijken dood en de nuttelooze opoffering haars levens voor oogen te houden. Vergeefs! Niets kan haar van het voornemen afbrengen, om of haren vader te redden, of met hem te sterven. De taal der rede, de bekoringen der liefde, de voorstellingen, uit haren Godsdienst ontleend, dit alles moest zwichten voor hare oudermin. Men smeekt haar eindelijk in den naam haars bruidegoms. ‘Ach!’ zegt zij, ‘hij kan eene andere familie, eene andere gade vinden; mijn vader heeft slechts ééne dochter, om in hare armen te sterven!’ Zoo spreekt zij, terwijl zij haastig eene haarlok afknipt, hare armbanden en hare sjerp losmaakt, en dezelve aan de vrienden haars bruidegoms toereikt. ‘Zendt hem,’ zegt zij, ‘dit tot een aandenken, en zegt hem, dat ik voor hem alleen wilde leven, maar dat ik voor mijnen vader sterven moest.’ Op deze woorden ijlt het kloekmoedige meisje heen. Weldra beroert een nieuwe, heftige schok de ingewanden van het splijtend aardrijk; verpletterend storten de gebouwen ineen; het edel schepsel verdwijnt in den gapenden afgrond, en met haar de zeldzaamste schoonheid en waarlijk Christelijke heldenmoed!