Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Uren, toegewijd aan de hoogste belangen des levens. Voor jeugdige Christenen. Voorafgegaan door een Dichtstuk van W.H. Warnsinck, Bz. Naar het Hoogduitsch. Te Leeuwarden, bij G.T.N. Suringar. 1825. In gr. 8vo. 307 Bl. f 3-:

Zeker staat de naam van onzen edelen warnsinck tot aanbeveling dezes boeks op den titel, en daartoe is denkelijk zijn dichterlijk talent begeerd. Recensent, dit dichtstuk gelezen hebbende met dat genoegen, dat de taal des harten van dien gevoeligen Dichter altijd hem verschaft, wenschte toch, dat warnsinck niet dikwijls in het geval komen mogt, om...... Doch, hij zal hem wel begrijpen. De naam van den Uitgever waarborge steeds genoegzaam de waardigheid des boeks, al is het naar het Hoogduitsch, of daaruit vertaald. Van zijne pers blijve niets komen, dan wat nuttig is en schoon.

‘Daarvoor houdt gij dan ook dit boek?’ Ja, Lezers! en dat sprak van zelve. Schaft het u maar aan, en gij zult het der jeugd vooral in handen wenschen, al houdt gij het minder geschikt tot premie op onze scholen, zoo als de Uitgever, dan wel, gelijk wij, tot eene gedachtenis voor jonge lieden, die hunne Christelijke geloofsbelijdenis deden, of afleggen zullen. Het boek, in den deftigen stijl der ernstige en verlichte godsvrucht geschreven, is dit allezins waardig, al oordeelt men dan ook deszelfs overbrenging in onze taal geene behoefte te zijn.

Ziet hier de onderwerpen (van dezelve hadden wij voor of achter het werk gaarne de opgave gezien; dit is ge-

[p. 538]

makkelijk en goed): De Kindschheid. Godvruchtige Geloften bij de aanneming tot Lid der Kerk. (De Recensent vroeg aan een kind, op de katechizatie: ‘Zijt gij al een Lid der Kerk?’ Het meisje antwoordde: ‘Ja! want ik ben gedoopt,’ en had gelijk. Dus beter: ‘bij de aflegging der Geloofsbelijdenis.’) Het Berouw - eene Goddelijke treurigheid, 2 Cor. VII::8-10. Het eerste Avondmaal. De zegen eener reine jeugd. De verzoeking ten kwade. De groote keus voor het leven. Genoegen in het dagwerk. De Vriendschap. Gezellige genoegens. De Nood, een vriend van den mensch. Het genot der Natuur voor den Godvruchtigen. De edele blijmoedigheid van den Christen bij de graven zijner Geliefden, De Jeugd, de bloeitijd der hoop. Ons leven vaart spoedig weg. De Zondag. De gezegende viering van het heilig Avondmaal. Blikken des geloofs in het eeuwige Vaderland.

Het verwonderde ons, hier geene herinnering van den Doop aan te treffen, en dat speet ons, dewijl deze, zoo vruchtbaar, echter te weinig als zoodanig gekend, althans aangewend wordt. Over den dood van Jezus, tot wien warnsinck zegt:

‘Schuldverzoener! door uw dood en lijden
Schenkt Gij ons den toegang tot Gods troon!’

hadden wij wel, waar over de Avondmaalsviering gehandeld wordt, eene andere manier van voorstelling gewenscht; doch geen Christen, die het verband onzer zondenvergeving met dien dood erkent, alleen naar het Evangelie, zal zich ergeren. Eene en andere uitdrukking had wel eenige bepaling vereischt, b.v. dat Jezus zelf van de voltooijing zijns werks moest afzien, en die, bij zijn sterven, aan de zwakke leerlingen toevertrouwen, bl. 53; doch zulke lezers, voor welken dit boek geschreven is, verhelpen die ligtelijk. Wij mogen niets uitschrijven. Zegen Gods vergezelle dit boek, waar het kome! en, o! dat alle Christenen zoo regtzinnig waren, dat zij zich niet behoeven te schamen, wanneer zij hier lezen (bl. 46): ‘Zelfs in de heilige schaduw van het kruis zoe-

[p. 539]

ken wij vergeefs verkwikking en rust voor onze ziel, indien wij niet, met ongeveinsden ernst, naar gelijkvormigheid aan onzen Verlosser trachten’!