Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Maria, of het meisje uit de herberg.
Eene ware Gebeurtenis.

Wie is dat arme meisje, wier wild uitzigt een hart verraadt, te zeer geschokt om zich te kunnen uitstorten? Zij schreit niet, maar dikwijls loost zij een diepen zucht; zij klaagt nooit, maar haar zwijgen duidt de ongeneeslijkheid aan van een ingekankerd hartzeer. Zij zoekt geenerlei me-

[p. 593]

delijden tot zich te trekken, noch roept eenige hulp in; koude noch honger baren haar zorg: door hare gescheurde kleederen blaast de gure herfstwind regen en koude tegen haren halfnaakten, verwelkten boezem, en hare wangen zijn bleek en blaauw, als de wanhoop. Ondertusschen is het niet zeer lange, dat dit meisje vrolijk en gelukkig was: de reizigers herinneren zich, dat er geen beminnelijker, opgeruimder meisje was, dan maria. Hare blijmoedige werkzaamheid verrukte de gasten, die zij elk met een' glimlach ontmoette. Haar hart was even rein, als vreemd van kinderachtige bloohartigheid. Maria maakte geene zwarigheid, bij nacht naar de Abdij te gaan, al blies de wind door den somberen zuilengang; gelijk straks nader zal blijken. Zij beminde, en de jeugdige richard had den dag van hun huwelijk reeds bepaald. Zij hoopte voor haar leven gelukkig te zijn; maar richard was lui en loszinnig, en die hem kenden, beklaagden de arme maria, en beweerden, dat zij veel te goed voor hem was. Het was in den herfst; de nacht was donker en stormachtig; deuren en vensters sloegen en kraakten door den vreesselijken wind. Twee gasten, vrolijk bij het vuur gezeten, rookten met stil genoegen hunne pijp, en luisterden naar het gegier van den storm. ‘Het is vermakelijk,’ zeide een van hen, ‘den wind buiten te hooren huilen, terwijl men aan den hoek van een' warmen haard gezeten is.’ - ‘Welk een schoone nacht,’ hernam de ander, ‘voor een togtje naar de Abdij! Mij dunkt, dat men iemands moed niet beter beproeven kon, dan door hem thans deszelfs puinhoopen te doen doorkruisen.’ - ‘Ik houd u een souper, dat maria er zich op het oogenblik aan waagt!’ riep de ander. - ‘De weddenschap ware verloren: want ik sta er u voor in, dat zij denken zou door spoken vervolgd te worden, en flaauw vallen, zoo het toeval haar slechts eene witte koe voor het gezigt bragt.’ - ‘Wij willen haren moed beproeven,’ riep zijn makker al lagchende; ‘ik wed terstond, wel verzekerd, dat zij het zal ondernemen: eene nieuwe muts zij hare belooning, zoo zij mij een' tak van den vlierboom brengt, die in de ruïne groeit.’ Maria werd geroepen, en de zaak haar voorgesteld. Luchtig en onverschrokken stemt zij het toe, en rigt hare schreden naar de Abdij. De nacht was donker, de wind hevig, en, terwijl hij met hol gebulder de wolken voortzweepte, beefde zij, al loopende, van koude.

[p. 594]

Zij nadert, langs de welbekende paden, en onderscheidt, door het duister heen, reeds de Abdij. Zij weet van geene vrees. Ondertusschen waren deze overblijfsels eenzaam en woest, en derzelver schaduw scheen de akeligheid van den nacht nog te vermeerderen. Alles zweeg om haar heen, uitgezonderd de woeste noordewind, die zijn schrikbarend gehuil rondom het oude gebouw deed hooren. Zij treedt over de steenklompen, met mos bedekt, zonder eenigen schrik te gevoelen, en komt eindelijk in het afgelegenste gedeelte der uitgebreide puinhoopen, waar de vlierboom groeit. Blijde van aan het einde haars wegs te zijn, nadert zij, en plukt in haast een' vliertak: op ééns treft het geluid eener menschenstem haar oor; zij staat stil, hoort toe en luistert met inspanning, terwijl haar harte klopt van schrik. De wind blaast met meer gewelds; de wilde heester ruischt boven haar hoofd; zij luistert nogmaals, maar hoort niets. Nu zwijgt de wind, en haar angst vermeerdert op het onderscheidenlijk hooren van voetstappen, die naar haar toe komen. Naauwelijks kunnende ademhalen, sluipt zij achter een' breeden pilaar, en verbergt er zich. Op dit oogenblik komt de maan helder van achter de wolken te voorschijn, en zij ziet bij derzelver schijnsel twee misdadigers een lijk dragen. Onbewegelijk van schrik, verstijft haar het bloed in de aderen. Op ééns rukt eene windvlaag den hoed des eenen van het hoofd, en werpt denzelven voor de voeten der arme maria. Zij beeft, en verwacht den dood. ‘Vervl..... hoed!’ roept de moordenaar uit. - ‘Dat raakt niet; kom, verstoppen wij eerst het lijk,’ hervat zijn medgezel. Nu ziet zij ze voor haar voorbijgaan; de vrees zelve verhoogt haren moed; zij grijpt den hoed, en vlugt met kogelvaart uit de Abdij. Met eene verwilderde houding stort zij in de kamer van de herberg, en staart de voorwerpen, die haar omringen, op eene vreesselijke wijze aan. Nu kunnen hare ledematen derzelver zwakken last niet meer dragen; uitgeput, ademloos, valt zij op den vloer, zonder een woord te kunnen uiten. Vóór dat hare bleeke lippen kunnen verhalen, wat haar gebeurd was, rigt zich haar blik op den hoed: de oogen wenden zich stuiptrekkend van dit voorwerp af. o God! welke koude schrik deed haar sidderend hart wegkrimpen, toen zij om denzelven het lint gewaar werd, dat zij zelve haren richard schonk!.....

Waar de oude Abdij zich verheft, op de gemeene weide,

[p. 595]

ziet men nog de galg van dezen misdadiger. Niet verre van den weg trekt zij de oogen tot zich. De reiziger staart haar aan, en schenkt een' traan aan de arme maria, het meisje uit de herberg.