Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Iets uit een' brief van den abt Michaud, zendeling in Louisiana.

St. Louis, den 16 April 1823.

In 1821 begaven zich verscheidene Opperhoofden van de Osages naar St. Louis, op bevel van den Opperintendant over de Wilden. Sans-nerf, de Chef der Osages, was aan hun hoofd. Zij bragten een bezoek bij onzen Bisschop (Mgr. dubourg), dien zij den Chef van den zwarten Tabberd noemden. Zij hadden zich alvorens in groot kostuum uitgedost. Hun koperkleurig lichaam was met vet besmeerd, hun aangezigt en armen gestreept met verschillende kleuren; het loodwit, het vermiljoen en het kopergroen vormden, in hunne tatouéring, eene groote verscheidenheid van voren, welke alle zamenliepen naar den neus; hun haar was kuifswijze opgemaakt. Zij droegen armbanden en oorhangers, en hadden zich neus en lippen doorboord, tot het doorsteken van ringen. Hun schoeisel was gemaakt van reeboksvel, en versierd met veelkleurige vederen; zij hechten er eenige sieraden aan, gegarneerd met kleine pijpen van tin, waarop zij grooten prijs stellen, van wege het geraas, dat zulks, loopende of dansende, maakt. Hun hoofd is versierd met eene soort van kroon, aan welke men vogelkoppen, kleine hertsho-

[p. 434]

rens, beerenklaauwen en andere soortgelijke kiesche verfraaijingen opmerkt. Eene wollen deken, van de schouders afhangende, een weinig minder élégant dan de shawls, waarvan men zich in Europa bedient, bedekt schier al het overige des ligchaams; welk bedeksel nog versierd is met staarten van verschillende dieren. - Vóór hun vertrek, verzocht sansnerf den Bisschop om een bezoek te hunnent, hem verzekerende van een goed onthaal, en dat hij water zou storten op het hoofd van eene menigte hunner; dat is te zeggen, dat hij hen zou doopen. De Bisschop beloofde zulks, en gaf elk hunner een crucifix en eene medalje ten geschenke, welke hij hun met een lint om den hals vastmaakte, en hun aanbeval wèl te bewaren, hetgeen zij beloofden en ook nakwamen.

[Wij gaan met stilzwijgen den ophef voorbij, dien de Vader Jezuit hier maakt van zijn bekeeringswerk onder deze volken, in tegenoverstelling van de Protestantsche Zendelingen, ‘die daarin, schoon van toereikende middelen voorzien, schrikbreuk hadden geleden.’ Het moet elk, die dit verslag leest, toeschijnen, dat de Vaders Jezuiten van meening zijn, aan hunne zending volkomen voldaan te hebben, wanneer zij braaf kinderen doopen, en de ouders, bij hunne godsdienstoefening, ‘zien knielen en weêr opstaan, zoo als zij dat anderen zien doen, en de oogen met beweging ten hemel heffen.’ - Liever deelen wij nog eenige bijzonderheden mede, rakende het reeds genoemde Opperhoofd dier Wilden.]

De Wilden van de Missouri beschouwen sans-nerf als hunnen grootsten redenaar; en, hoewel hij zijne welsprekendheid niet in Europa heeft opgedaan, ontdekt men echter in zijne redenen veel natuurlijk vernuft, met eene groote mate van openhartig- en zucht tot onafhankelijkheid.

De afgevaardigden der Wilden op zekeren dag eenen Raad bijwonende, gehouden te St. Louis bij den Opperïntendant over de Indianen, nam sans-nerf, na het rooken van de kalumet des vredes, het woord, en weidde zeer in het breede uit over de kwade trouw, waarmede hij beweerde, dat de Vereenigde Staten de voorwaarden vervuld hadden van een voorloopig verdrag tusschen hen. ‘Wij hebben afgestaan,’ zeide hij, ‘aan u en aan uwen grootvader (washington) alle de landen, die gij wildet hebben; gij - gij hebt ons vele dingen beloofd; maar, let wel, gij hebt

[p. 435]

eene dubbele tong: met de eene zegt gij eene zaak, en met de andere eene andere. De huisgeraden, die wij van u ontvangen hebben, deugen zoo weinig, dat zelfs onze kinderen ze niet willen hebben, om er mede te spelen. De dekens, die gij ons gegeven hebt, zijn zoo slecht, dat de minste wind de draden wegvoert; zoo dun, dat wij er duidelijk de zon door kunnen heenzien; en, wanneer wij ze op den grond uitspreiden, boren er de punten van het gras door, en vormen kleine weiden boven dezelve.’ - Ziedaar, woord voor woord, een klein gedeelte zijner lange redevoering.

De crucifixen en medaljes, welke de Bisschop hun heeft geschonken, bekleeden altijd den eersten rang in het lange snoer van medaljes, welke zij gewoonlijk met zich dragen; daarop volgt de Fransche medalje, dan de Spaansche, dan de Engelsche, en eindelijk de Amerikaansche. De Amerikanen noemen zij groote messen, van wege de ponjaarden, welke zij gewoon zijn te dragen.

Zie hier nog eene andere manier, waarvan zich de Indianen bedienen, om de mate hunner genegenheid voor de verschillende volken uit te drukken, aan welke zij achtervolgens onderworpen geweest zijn. Een Amerikaan, op zekeren tijd aan eenen Wilde vragende, van welk volk hij het meeste hield: Zie! antwoordde de Wilde, zijne hand naar den schouder brengende, en hem de gansche lengte van den arm vertoonende, zóó bemin ik de Franschen; vervolgens de hand latende afdalen tot aan den elleboog, zeide hij: zóó de Spanjaarden; hij bragt dezelve naar de vuist, zeggende: zóó de Engelschen; eindelijk toonde hij het uiteinde zijner vingeren, en zeide: zóó de Amerikanen.