Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

[p. 316]

Het gebruik van bloed een voorbehoedmiddel tegen de watervrees. Door W. Rittmeister, Eersten Geneesheer van het Maria-Gasthuis te Pawlowsk.

Een achtjarig boerenknaapje in het dorp Lipitz, bij Pawlowsk, werd, den 31 Julij 1823, op den weg, door eenen hond aangevallen, dien hij niet getergd had; en, slechts in eenvoudig linnen gekleed, ontving hij omstreeks beide de dijen vijf diepe tandwonden, behalve even zoo vele ligtere kwetsuren. De inwoners des dorps verklaarden den hond voor dol, dewijl hij, vier weken geleden, nevens eene koe, door een' dollen hond gebeten was, en dewijl beide deze gebetene dieren, sedert eenige dagen, ongesteld geworden waren. Nu eerst, toen de hond dit knaapje ongetergd had aangerand, sloegen zij denzelven dood. De koe stierf, drie dagen daarna, met alle kenteekenen der watervrees. - Men riep mij bij het knaapje. Het volkomen uitsnijden van zoo vele en zoo diep in de spieren der dijen doorgedrongene wonden gedoogden de teedere ouderdom en de prikkelbaarheid van het kind niet. Ik wies dus, zoo goed mogelijk, de wonden met pekel uit, en verbond ze met spaanschevlieg-poeder; eene behandeling, evenwel, van welke, in omstandigheden als deze, weinig of geen gevolg te wachten was. Ik wendde daarom tevens eene andere geneeswijze aan, welke ik reeds in dertig gevallen met het gelukkigst gevolg had beproefd. Ik liet, namelijk, den knaap het warme bloed van een pas geslagt hoen, met eenigen warmen wijn gemengd, drinken, de eerste drie dagen eenmaal 's daags, in de tweede, derde en vierde week eenmaal 's weeks; pogende tevens de ouders, zoo wel als het kind, dezen door derzelver vertrouwen op het geneesmiddel, gene door kleine geschenken, gerust te stellen en af te leiden. De wonden vorderen, bij deze behandeling, geene bijzondere zorg; intusschen hield ik dezelve bij dit knaapje, door

[p. 317]

prikkelende middelen, vier weken lang open, waarna ik ze liet digtgaan. De knaap blees gezond.

Zorgvuldig heb ik, bij alle mijne lijders aan dit ontzettend ongeval, dagelijks naar de blaasjes gezocht, welke zich, volgens de waarneming des Heeren marochetti, tot afscheiding van het vergift der dolheid, onder de tong zouden vertoonen; maar ik vond daarvan nimmer eenig spoor. Eenmaal, wel is waar, heb ik dezelve, acht dagen nadat de lijder gebeten was, waargenomen; maar zulke blaasjes, als zich daar vertoonden, zag ik meermalen bij niet gebetenen. Genoemden lijder gaf ik bloed te drinken, en liet die blaasjes onaangeraakt; hij leeft nog heden, na verloop van verscheidene jaren, en is volkomen gezond. Bij andere niet gebetene personen hadden deze lymphatieke gezwelletjes, die verdwenen en terugkwamen, op den gezondheidstoestand in 't geheel geenen invloed. (Deze mijne waarneming kan de Geneesheer bij den Staf, afanasyew, mede getuigen.)

Naardien het bloed van het hoen, van de eend, of der overige warmbloedige dieren, waarvan men zich tot dit einde bedient, ligt stolt, wanneer het in eenig koud vaatwerk wordt opgevangen, zoo moet men zulks voorkomen. Ik giet gemeenlijk een' eetlepel vol flaauwen wijn of verdunden brandewijn in een' theekop, en houd denzelven zoo lang in heet water, tot dat de wijn laauw is; vervolgens laat ik het warme bloed uit het geslagte dier terstond in den wijn vlieten. Dit mengsel wordt met een' gewarmden theelepel zoo lang omgeroerd, tot dat de kop ruim half vol is, en dan den lijder onmiddellijk toegereikt, om schielijk op te drinken. Het is niet kwaad, daarop een weinig water toe te dienen, om den bloedsmaak te verdrijven, die echter door de bijvoeging des wijns reeds verminderd wordt.