Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1822

Karaktertrek der Engelschen.

(Uittreksel uit het Dagboek van den Amerikaan, jonathan kentucky.)

Welk een geheel ander wezen is toch de Engelschman buitenslands, dan te huis! In het eerste geval zal hij geenen voetstap doen, zonder op elk voorwerp, dat hij ziet, op elken persoon, dien hij ontmoet, te schimpen, terwijl hij ter eere van zijn oud-Engeland onophoudelijk lofliederen aanheft; maar naauwelijks is hij in zijn vaderland teruggekeerd, of hij laat zich met gelijke onbescheidenheid over deszelfs gebruiken en inrigtingen hooren. Is hij te huis, dan is hij een vriend der vrijheid, en van de gelijke regten van den mensch; maar is hij buitenslands, dan handelt hij gelijk weleer de Romeinsche Proconsuls in hunne wingewesten, behandelende het grootste gedeelte des menschdoms, alsof hetzelve alleen om zijnentwille aanwezig ware en zijner wenschen alleen ten dienste moest staan. Die zelfde tegenstrijdigheid is bij hem in zaken van minder belang even zigtbaar. Terwijl hij in vreemde streken een onvermoeide beschouwer is, zoodat hij in het geringste stadje alles zien moet, wat hem zijn

[p. 29]

wegwijzer slechts weet op te noemen, verliest hij daarentegen, zoo het schijnt, dezen weetlust, zoodra hij de Engelsche lucht weder inademt; zoodat er velen onder dit volk zijn, die meer dan de helft van hun leven in Londen doorgebragt hebben, en van de merkwaardigheden dier stad echter veel minder weten, dan van die, welke te Rome, te Thebe of te Athene aan te treffen zijn. Juist toen ik dezen morgen wilde uitgaan, om mijne dagelijksche wandeling, tot het beschouwen der merkwaardigheden van Engelands hoofdstad, te hervatten, kwam een mijner Engelsche vrienden mij bezoeken, een man, die drie werelddeelen had doorreisd; ik verzocht hem dus, mij in de keuze der bijzonderheden, welke ik zien moest, behulpzaam te zijn; doch hij moest mij bekennen, behalve de Abdij van Westmunster, den Tower en het Britsche Museum, die hem reeds als kind aangewezen waren, in geheel Londen nog niets te hebben gezien. Ik nam hem dus op mijne wandeling met mij; en nu bezag hij voor de eerste maal in zijn leven de St. Paulskerk met die oplettendheid, welke zoodanig gebouw vereischt, dat in Europa alleen aan de St. Pieterskerk, te Rome, den voorrang afstaat, en deze evenwel nog daarin overtreft, dat, terwijl aan het Roomsche gebouw 12 bouwkundigen, onder 19 Paussen, 145 jaren lang bouwden, de Londensche kerk, daarentegen, onder éénen Bisschop, Dr. compton, en door éénen Bouwmeester, Sir christoph wren, in 35 jaren volbouwd is; want, daar deze, in 1675, den eersten steen van dezelve leide, zag hij den laatsten, in 1710, aan de lantaren, door zijnen zoon leggen.