Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

De Engelsche Broeders, of Lotgevallen der Familie Howard. Uit het Engelsch. IIde Deel. Te Haarlem, bij F. Bohn. 1816. In gr. 8vo. 244 Bl. f 1-16-:

Wij zijn in ons vermoeden bevestigd; de beide op de jonge Miss Howard verliefde uitmuntende jongelingen zijn de op den titel bedoelde Broeders, en zullen voorzeker wedijveren in edelmoedigheid. ‘De Hertog,’ hun vader, ‘een man van beginselen en van ware eer, had zijne gevoelens in het hart zijner kinderen doen overgaan, en deze schaamden zich niet te belijden, dat zij Christenen waren. Zij zouden zich liever bij de geheele wereld hebben belagchelijk gemaakt, dan in het minst hunnen God te beleedigen. Van de gebreken, der menschelijke nature eigen, waren zij gewis niet vrij: maar misdaad en wroeging waren hun vreemd, en dus moest, bij alle de rampen des levens, hun lot benijdenswaardig zijn.’ Wie de schoone eindelijk bekomen

[p. 682]

zal, ligt nog in het donker; één der broeders is reeds door haar afgewezen, hoewel hij allezins, naar verdiensten, in het bezit is van hare achting en vriendschap; het is niet twijfelachtig, dat zij den anderen opregt en vurig bemint; en hare verdenking jegens hem, - zoo natuurlijk, daar zij in het eerst niet gissen kon, dat zijn broeder hem in zijn vertrouwen nam, en hij pligtshalve ijveren moest in diens belang, en zij geheel onbewust was van zijnen moeijelijken zielestrijd, - is gelukkig weggenomen, daar, in een gevoelig oogenblik, geheel het geheim hem, zijnes ondanks, ontsnapt was. Hierdoor echter zijn de gelieven geenen stap nog verder; en, hoewel de omstandigheden van de Familie Howard thans zoo zeer ten goede veranderd zijn, dat de anders dreigende moeijelijkheid, van wege den afstand door middelen en rang, geheelenal vervallen is, zoo zien wij voor de gelieven geene uitkomst, dan dat de afgewezen minnaar de verstandige partij kieze van zich bij een ander lief meisje te vervoegen, op welks wederliefde hij kan rekenen. Wij hopen zoodanig eene eindelijke ontknooping in een derde, of al ware het, daar de lezing ons tot nog toe niet verveelt, in een nog later deel; en wenschen intusschen zeer, dat de lieve minnares, en de begunstigde minnaar, inmiddels maar niet wegkwijnen en er onder bezwijken zal.