Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

De Gevallen van Rudolf Reybridge, of Schetssen van hedendaagsche Karakters, Zeden, en wijze van Opvoeding. Uit het Engelsch van W. Linley. Met Platen. IIde Deel. Te Haarlem, bij F. Bohn. In gr. 8vo. 276 Bl. f 2-18-:

Wij haasten ons, het gelukkig retour van r. reybridge te berigten, in hoop dat het derde deel, dat ieder lezer zeker met verlangen te gemoet ziet, ons spoedig de verdere ontknooping en de uitmuntende zedeleer op het duidelijkst zal daarstellen. R. reybridge is dan uit de Indiën terug, ten spijt voorzeker van den schurk, dien wij als zijnen bederver en verleider, onder den schijn van vriendschap, leerden kennen; hij is edel en goed, post varios casus, en met meerdere mensch- en wereldkennis (die hem echter vrij wat gekost heeft) terug; en, hetgeen zijne lezende vrienden bijzonder verkwikken zal, hij is volkomen hersteld in de achting en liefde van zijnen uitmuntenden opvoeder. Hij is tevens op de belangrijkste wijze bekend geraakt met eene allervoortreffelijkste jonkvrouw, die wij hem wel tot gade zouden gunnen, hoezeer daarop nog in het geheel geen uitzigt is; en, alhoewel wij reeds iets beginnen te gissen van het ge-

[p. 530]

heim zijner geboorte, durven wij zoo ver niet vooruitloopen, dat wij de opheldering daarvan als het middel tot het gewenschte huwelijk stellig zouden vermoeden; maar willen liever afwachten, hoe de schrijver dit eindelijk zal gelieven te schikken. Wij lazen dit deel met bijzonder vermaak, en vonden hier nu meer van de op den titel aangeduide schetsen, waarvan wij het een of ander zouden mededeelen, zoo niet de keuze ons te moeijelijk viel, hoezeer de Engelsche matroos ons wel bijzonder uitlokte. Wij bepalen ons liever tot de volgende uitmuntende opmerking, (en met de zoodanige is het werk doorweven) die wij hopen dat men ook in den satsoenlijken burgerkring in ons Nederland zal gelieven te behartigen:

‘Laten wij hier een oogenblik stilstaan, om de bron der (nieuwe) rampen van onzen held na te sporen. Bezwaarlijk zal men sprekender bewijs van de zwakheid en verbastering onzer natuur vinden, dan in onze toegevendheid voor deugnieten - omdat zij bevallig zijn in den omgang. Op hetzelfde oogenblik, dat de Heer Bayburn in de huizen der voornaamste familien toegang vond, wist men dáár zelfs vrij stellig, dat deze man een zwendelaar was, die, in Engeland naauwelijks de straf van een schandelijk bankeroet ontsnapt, andermaal in Bengalen het algemeen vertrouwen op de eerloosste wijze misbruikt had, door zijne schuldeischers te leur te stellen. Maar hij was zoo aangenaam in gezelschap; zoo voorkomend, zoo mild, zoo onderhoudend! Zijne houding en manieren kenschetsten in den hoogsten graad den fatsoenlijken, den beschaasden man; hij was onuitputtelijk in anecdoten, en zong uitmuntend. Daarom zag men zijne verfoeijelijke beginselen over het hoofd; daarom liet men hem ongehinderd den onschuldigen, goedhartigen, onergdenkenden Reybridge tot zijne prooi kiezen, en zag hem koelbloedig in de klaauwen van dit schoonschijnend ondier vallen. - Ware die zelfde booswicht zoo onbeschoft als bedorven, zoo dom als slecht geweest, men zou hem als de pest geschuwd, en onzen held gewaarschuwd hebben, zich toch vooral met zulk een' landlooper niet in te laten. Had men, door het bekoorlijke vernis heen, 's mans ledigheid van hart opgemerkt, en hem als een gevaarlijk mensch geschuwd; er is geen twijfel aan, of Rudolf, die nog steeds de oordeelvellingen der menigte volgde, zou hem ook vermijd hebben: maar toen de arme

[p. 531]

jongen, ontbloot van wereldkennis, hem door lieden, welke men algemeen als de bloem der volkplanting eerbiedigde, zag opzoeken en onthalen, toen kon bij hem zelfs de schijn van argwaan niet opkomen, en zijn ondergang was minder aan het verraad van Bayburn, dan aan de misdadige slapheid te wijten, waarmede men dezen tot het voortzetten zijner euveldaden aanmoedigde.’