Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 603]

De overmoed der Barbarijsche roofstaten.

Ginds ligt, aan de Afrikaansche kust,
De tijger, op zijn kracht gerust,

En ademt roof en moord;

Hij wringt zich 't hol bloedgierig uit,
En stort op d'onverweerden buit,

En sleurt hem met zich voort.

Zijn oogstraal gloeit van bliksemgloed;
Zijn tanden zijn omkorst met bloed;

Van uit den rooden muil

Spreidt zich een pestwalm in het rond;
Dof dreunt en trilt en loeit de grond

Van 't aaklig moordgehuil. -

Vandaar, waar op 't Hesperisch strand
De woeste zee van Atlas brandt,

Tot Jovis bakermat,

Ligt onheilspellende eenzaamheid,
Gelijk een rouwfloers, uit gespreid

Op 't aardomgordend nat.

En Englands luiperd, Neêrlands leeuw
Zou rusten, als de rooverschreeuw

Langs zee en stranden klinkt?

Zou dulden, dat een tijgrenrot
Hun kroost berooft, hun wraak bespot,

En 't bloed der onschuld drinkt?

Neen! neen! het vlammend wraakzwaard Gods,
Hetgeen bij Waterloo den trots

Van Frankrijks Titans trof,

Stort ras, ontzaglijk als weleer,
Op Afrika's gedrogten neêr,

En morzelt hen in 't stof.

[p. 604]

 

Geoefend, siuds der vadren tijd,

 

In onderlingen worstelstrijd

 

Op 's werelds oceaan,

 

Kan, waar zich leeuw met luiperd paart,

 

De zaamgepreste magt der aard'

 

Hun magt niet wederstaan.

 

 

 

Betemmers van het zeegeweld!

 

Steeds was de zee uw lauwerveld;

 

U voegt der watren staf.

 

Ontkluistert dan d'onteerden vloed!

 

Nog rookt het ongewroken bloed,

 

En eischt der beulen straf.

 

 

 

't Heelal erkenn', dat Mekka's maan

 

Verbleekt, verduisterd schuil moet gaan,

 

Waar gij het kruis vernest!

 

Het roofgebroed aan 't Lybisch strand

 

Erkenn' geknield des wrekers hand,

 

Die traag, maar zeker treft!

 

 

 

Geen vrede, geen verdrag of zoen

 

Kan aan den eisch des regts voldoen;

 

Neen, onverzoenbre kamp.

 

Dat 's roovers bloed het strand beplass',

 

Den grond hervorm' in een moeras,

 

En 't zonlicht tegendamp'!

 

 

 

Wanneer, na eeuwen, 't nageslacht

 

Het eenzaam, ledig strand betracht

 

Van uit den hollen vloed,

 

Dan wende 't snel den schuwen blik,

 

En mompel' huivrend en met schrik:

 

‘Hier heeft Gods wraak gewoed!’

 

 

 

m. vinkeles.