Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1814

[p. 506]

Zeldzaam regtsgeding in Engeland.

(Eene ware Gebeurtenis.)

Het hart van een goed mensch kan niet nalaten terug te beven op de gedachte van een gering misdrijf met den dood te straffen, inzonderheid wanneer hij bedenkt, dat de dief zich veiligheid had kunnen verschaffen door eene andere misdaad, van welke hij eeniglijk werd teruggehouden door overgebleven deugd.

johnson.

Voor eenige jaren was het Graafschap York getuige van een hoogst aandoenlijk regtsgeding eens vaders van een talrijk huisgezin, die, terwijl hij in de grootste achting leefde, beschuldigd werd van struikrooverij. Het geding had plaats in York Castle; de aanklager, een jongeling van bij de twintig jaren, was de zoon eens Bankiers; de gevangene een forsch en sterk man van vijftig. De aanklager had, naar gewoonte, zijne zaken gedaan in het marktvlek; hij had verscheiden sommen gelds ontvangen in tegenwoordigheid van den gevangen, had gegeten, en zich omstreeks vijf ure op weg begeven om naar huis te keeren. Het was een schoone zomeravond, en hij reed zachtjes aan. In eene eenzame laan werd hij overvallen door den gevangen, die hem omvatte en zijn zakboek vroeg. In den eersten schok van ontsteltenis, bragt hem de beschuldiger een duchtige slag toe met zijn zweep; maar de gevangene, die een zeer sterk man was, trok hem van zijn paard, zette hem de knie op het lijf, en ontnam hem zijn geld en memorieboeken. In dezen toestand bad deze zeer ernstig om zijn leven. Onder den gevangen liggende, bespiedde hij zijn gelaat, en zag dat hij in geweldige gemoedsbeweging was. De roover hield af, stond op, steeg te paard, en reed weg. Het was toen zeven ure des avonds; doch de jongman was zoo uitgeput, dat hij zijn huis niet voor laat in den nacht bereikte. Hij droeg deze omstandigheden onmiddellijk aan den Regter voor; maar de onwaarschijnlijkheid, dat hij bijlichten dag op den openbaren weg zou beroofd zijn, en dat hij verscheiden memoranda verloren had, die een dief bezwaarlijk zou nemen, verwekte eenig wantrouwen aan de waarheid dezer voordragt.

[p. 507]

Als de gezworenen de logie zouden verlaten, bad de jongman, die bestolen was geworden, dat men hem hooren mogt. Hij was zoo aangedaan, dat hij naauwelijks spreken kon. Zich hersteld hebbende, zeide hij: ‘Ik sta hier om uwe genade in te roepen jegens een man, die naar mijne stemme hoorde, toen ik tot hem om genade bad. Ware hij doof voor mijn gejammer geweest, ik was nu in het graf, en hij in den boezem eens eerbiedwaardigen gezins, met de vrouw, die hem voor deugdzaam hield, en de kinderen, die hem beminden. Het is u bewezen, dat zijne betrekkingen, zijn karakter, zijne godsdienstige denkwijze, zich alle zouden hebben vereenigd, om hem tegen verdenking te dekken. Het is desgelijks bewezen, dat ik van mijne geboorte af eene verlamming heb gehad; dat ik zwak ben; dat ik hem verbitterd had door een' slag, en dat hij wist, dat ik hem kon aanwijzen. Maar de goedheid zijner nature behaalde de overwinning; zij ging boven de vrees voor schande; en hij duldde dat ik vertrok, schoon ik de oorzaak van zijnen dood kon zijn. Zoo gij geen medelijden hebt met zijnen val van een oogenblik, zoo gij zijner wederkeering tot de deugd geen ontzag toedraagt, ware het voor mij gelukkig geweest, zoo ik gestorven was! Ik ben het, dien gij wilt veroordeelen; ik zal het offer van de wet zijn, en hij schonk mij het leven te vergeefs.’ - Hij werd, gedurende dit hartstogtelijk beroep, telkens gestuit door de tranen der gezworenen en de algemeene aandoening van het Hof.

De gevangene werd schuldig bevonden, en ter dood gebragt.