Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1814

Hulde aan Napoleon; toegewijd door een Hollandsch Meisje. Alom. f :-2-:

Eene Hulde aan Napoleon zou ons, in dezen tijd en op dezen grond, ja, aan ironie, maar dan toch aan eene ironie doen denken, het tragische onderwerp passende; en evenwel, wie kan het ontkennen? klinkt het eenvoudig Hollandsch Meisje toch weer zoo boterachtig malsch, dat dit ook wel haast ironie zou kunnen schijnen. Wij waren dus regt benieuwd. En waarlijk, die Hollandsche Meid heeft ons voor ons Hollandsch dubbeltje wat handig gefopt! - Roofgedrogt! rustelooze rustverstoorder! onmenschelijke menschenmoorder! Dwingeland! Keizer buonaparte, bron van leed en smarte! die maar leeft u zelv', en anderen tevens, tot vreugd-geluks-verstorenis! Kom, dat men u maar Duivel noem'! enz. enz. Waarachtig, dat is al eene aardige hulde! En dan zegt zij nog al aan napoleon, dat zij hem niet vleijen wil! - Nu, zij geeft hem toch eenen goeden raad: dat hij kroon en schepter nog maar in tijds zou nederleggen; en ziet, hoe zij dat aandringt:

Gij zijt der menschheid van geen waarde,
Ga! vlugt! naar 't uiterst eind der aarde

Waar u geen menschelijk oog meer ziet;

Daar kunt ge u zelv' eens regt beschouwen,
Zelv' zoo gij wilt een hutje bouwen;

En leven als een herremiet.

Dit ware toch beter, dan dat hij in de bosschen nu nog ging rondloopen, om met leeuwen en tijgers zich in rooven en bloedvergieten te verlustigen, hetgeen zij evenwel ook nog aan zijne keuze laat. De eerste raad is verstandiger. Nu, de Meid meent het goed. Jammer maar, dat zij zich over-vloekt

[p. 180]

heeft. (Men vergunne ons ook eens een zeldzaam koppelwoord.) Van daar toch hare verbijstering in het slotvers:

Zwijg zangster! zwijg, wat stoute toonen
Zwijg, met dien held te schenden, hoonen

Die zich een kroon verwinnen kon;

Leg voor dien Vorst uw speeltuig neder,
Het speelt op zulk een toon niet weder,

Zwijg zangster van napoleon!

Neen, dat gaat niet, lieve Meid! als de meisjes het speeltuig voor dien Vorst nederleggen, dan konden de jongens het geweer ook wel eens wegsmijten, en dan kregen wij napoleon niet in het hutje van den heremiet!

De Hemel verhoede, dat wij den Dwingeland in iets zouden voorspreken; mannentaal en mannenkracht verheugen ons hartelijk, en zijn beide behoefte; maar het ‘mortuo insultare leoni,’ daar komen wij rond voor uit, hindert ons, wie het ook moge doen. Maar dit Hollandsch Meisje hier willen wij wel wat toegeven, mits zij haren zoeten lief dan ook naar het leger zinge. En als zij het speeltuig dan toch nu heeft nedergelegd, zoo gebruike zij hare vingers, ten dienste des Vaderlands, tot het maken van pluksel. Het zal geen groot verlies zijn voor de kunst.