Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1812

De kunstlievende danser.

Marcel, die grappig plagt te zeggen: wat al zaken in eene Menuet! was een middelmatig danser in de Opera geweest, maar de bekwaamste dansmeester van Parijs geworden, toen hij, verzwakt van ligchaamskrachten, in eigen persoon zijne kunst niet meer konde oefenen; doch de theorie verstond hij in zoo een hoogen graad, dat hij dezelve met zoo veel gemakkelijkheid en klaarheid ontvouwde, dat het onmogelijk was, die niet in zeer weinige lessen te begrijpen. In het bijzonder gaf hij onderwijs in de statelijke dansen, en in de pligtplegingen bij het verschijnen ten Hove; en, zonder van zijnen grooten armstoel op te staan, aan welken hij door jichtpijnen was geboeid, deed hij, in zijne tegenwoordigheid, zijne leerlingen in werking brengen, hetgene hij hun met de uiterste naauwkeurigheid ontvouwd had, hen zelfs over den geringsten misslag streng berispende. Al eenigen tijd had hij, bij de Regering, om een jaargeld verzocht; Mejuffrouw d'esc..., die, door den krachtdadigen invloed harer familie, hetzelve verkregen had, vervoegde

[p. 572]

zich bij hem met zoo veel levendigheids als vreugde, om hem de Akte ter hand te stellen, en gaf hem dezelve over, met geen ander dan het gulhartig inzigt om hem tevens te verrassen en vermaak te doen. Marcel neemt het geschrift aan, en, het verre van zich op den grond werpende: ‘Heb ik u dus geleerd, Mejuffrouw,’ zeide hij, ‘iets te overhandigen? Raap dit papier op, en geef het mij over zoo als het betaamt!’ - Mejuffrouw d'esc..., vernederd door dien toon, welken zij te dezer gelegenheid minder dan ooit konde verwachten, raapte het papier op, met tranen in de oogen, en langde het hem over met zoo veel bevalligheids als zij konde. ‘Zoo is 't wel, Mejuffrouw,’ zeide de dansmeester, ‘zoo is 't wel; ik neem het aan, hoewel uw elleboog niet rond genoeg was, en ik bedank u.’