Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1810

Raphaël, of het Huisselijke Leven. Door August Lafontainé. Met Platen. Te Haarlem, bij F. Bohn. 1810. In gr. 8vo. 310 Bl.

Als een arme schilders jongen met eene Freule trouwen moet, en die Freule onder de waakzame zorge is van eene hoogadelijke, op haren adel trotsche, Tante .... ‘Dat is waarachtig moeijelijk!’ - Och neen, dat is het niet. ℞ Geeft den vader des schilders toevallig eenen armen uitmuntenden Rector tot huisgenoot en vriend, zoo wordt de jongen gevormd; brengt dan de Freule toevallig met hem in den nacht bij eene zeldzame bloem; laat de Tuinman wat toespelingen maken op engeltjes, (de jongen moet raphaël en het meisje angelika heeten,) dan worden de beide jongelieden verliefd; toevallig moeten dan beiden van tijd tot tijd elkanderen ontmoeten, enz. ‘Maar de Tante! de Tante!’ - Die kan aftrekken. - ‘Maar dat was jammer; dan is de geschiedenis te spoedig aan 't end.’ - Daarom maakt lafontaine het ook anders. Er komt een adelijk minnaar op de baan; de Freule wil hem niet, en nu ruikt de Tante lont, zoo als men zegt. Leugen en listig bedrog maken nu den armen schilder zwart; de Freule veracht hem, wijst hem af, en wordt naar Tante's zin de Bruid. - ‘Maar dan is het spel bedorven?’ - Hola wat! er zijn toch middelen en wegen, waardoor de Freule onraad merken kan, en, al was het daags vóór het huwelijk, zoo kan er nog uitstel komen, en zoo als 't dan gaat; de adelijke minnaar wil toch geene vrouw volstrekt tegen haren zin. - ‘Maar dan heeft des schilders jongen nog Tante's toestemming niet?’ - Wel neen; de Freule wordt Hofdame bij de oude Vorstin; deze sterft eindelijk, en de Freule, van het vroeger bedrog genoegzaam onderrigt, zoekt de ou-

[p. 477]

ders van den schilder op, komt onder een' vreemden naam, dit spreekt van zelve, bij hen inwonen, en vergoedt hun alzoo het aszijn van hunnen zoon, die intusschen naar Rusland ging, tegen de Turken vecht, en, na twee jaren, als Majoor, en daarenboven met eene Ridderorde, terug komt. Nu heeft Tante niets tegen het huwelijk, en angelika van traunstein trouwt met des schilders zoon raphaël! -

‘Maar het huisselijke leven nu?’ - Ja, dit is bekoorlijk; bij bekrompene omstandigheden wonen reine liefde, vriendschap en edele harten in het huis van den ouden schilder. Dit deel des Romans is vol waarheid en natuur. Boven allen bevalt ons de oude, arme, vergenoegde Emeritus Rector, nu Corrector. Hij zal iederen Lezer bevallen; ofschoon het veelvuldig Grieksch, dat hij in den mond heeft, en dat men hier dan ook vertaald, of ook wel niet vertaald, lezen kan, menige Lezeres weinig stichten zal.