Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1809

[p. 227]

Anekdoten.

De Heer van sleben, een vermaard Geneesheer, die lang de praktijk te Londen had geoefend, op zekeren dag over Grosvenor-plein gaande, ontmoette een Kwakzalver, zittende in een prachtig rijtuig, met vier paarden bespannen, met drie of vier knechts, allen in kostbaar liverei, en zijne poeders uitdeelende aan de ontelbare menigte, die hem omringde, en met gapende monden naar hem luisterde. De Arts onderzocht, waar hij woonde, gaf hem een bezoek, en zeide: ‘Ik geloof dat ik u ken, maar kan mij niet berinneren, waar ik u gezien heb.’ - ‘Dat kan ik u met weinige woorden zeggen,’ antwoordde de Kwakzalver: ‘Ik heb verscheiden jaren bij Ladij waler gediend, alwaar gij dikmaals aan huis kwaamt.’ - ‘Maar,’ voerde de Heer van sleben hem te gemoet, ‘hoe is het mogelijk, dat gij, zonder opvoeding en zonder oefening, binnen zoo korten tijd, zoo veel gelds hebt bijeen gekregen, en eenen staat voert, waarbij ik geen handwater heb, niettegenstaande ik meer dan veertig jaren, en, durf ik zeggen, niet zonder eenigen roem, aan de praktijk geweest ben?’ - ‘Voordat ik op deze vraag antwoord,’ hernam de andere, ‘sta mij toe, Mijnbeer, dat ik op mijne beurt u twee vragen doe. Gij woont in eene der drukste straten van Londen: hoe vele menschen denkt gij, dat er dagelijks die straat passeeren?’ - ‘Dat valt moeijelijk te bepalen; maar, in het ruwe genomen, denk ik, dat derzelver getal ten minste op wel tienduizend mag geschat worden.’ - ‘En hoe velen denkt gij dat van die tienduizend lieden van een gezond verstand en een goed oordeel zijn?’ - ‘Op zijn meest honderd.’ - ‘Wel nu, Mijnheer de Doctor, hiermede hebt gij zelf mijne vraag beantwoord. De honderd lieden van verstand en oordeel zijn uwe kalanten, en alle de overigen, die negenduizend-negenhonderd, de mijne.’

Lodewijk de vijftiende, Koning van Frankrijk, op zekeren dag een der Bureaux van Oorlog bezoekende, zag op eene tafel een bril liggen, en dien in de hand nemende, zeide hij: ‘Laat ik eens zien, of hij goed zij.’ Ten zelfden tijde zag hij een papier op de tafel liggen, hetwelk toevallig aldaar scheen gelaten te zijn, doch, eene breedsprakige lofrede behelzende, niet zonder oogmerk aldaar scheen te zijn nedergelegd. Na de eerste regels te hebben gelezen, wierp de Koning het geschrift en den bril op de tafel neder, er lagchende nevens voegende: ‘Die bril is niet beter dan de mijne: hij vergroot te veel.’

[p. 228]

De Heer d'apchon, eerst Bisschop van Dijon, naderhand Aartsbisschop van Auch, was in zijne jengd Ridder van Malta, en door zijne familie tot den Zeedienst bestemd. Gedurendeden tijd dat hij te Lyon studeerde, werd hij eenen Spaanschen Jesuit voorgesteld, die onder zijne medebroeders den naam had van toekomonde dingen te kunnen voorspellen. En inderdaad voorspelde hij, dat de jonge Student, die hem werd voorgesteld, een pilaar der Kerke en de derde Disschop van Dijon zoude worden; eene voorspelling, te vreemder, omdat er tot nog toe geen Bisdom in die stad was. De jonge medescholieren van den jongen apchon lachten hartelijk om deze voorspelling, die daarom niet te minder vervuld werd, en gaven hem den bijnaam van Bisschop; hij behield denzelven, terwijl hij in den Zeedienst was. Tijdgenooten geven getuigenis aan de waarheid dezer Anekdote; en indien er aan derzelver geloofwaardigheid iets mogt ontbreken, kunnen wij er nevens voegen, dat deze eerwaardige Kerkvoogd zelf, die zelfs al jokkende geene onwaarheid konde verdragen, dezelve dikmaals als eene wezenlijke daadzaak verhaalde, zonder daarom, zoo als hij zelf zeide, aan dusdanige voorspellingen eenig geloof te slaan.

Terwijl hij Aartsbisschop van Auch was, ontstond er brand in een huis aldaar ter stede. Straks begaf de Kerkvoogd zich derwaarts; en was zijne eerste vraag, of alle de bewoners gered waren? ‘Helaas!’ riep eene moeder wanhopig uit: ‘men heeft mij uit de vlam gescheurd, en ik heb mijn kind niet kunnen redden, dat in die kamer zich bevindt,’ wijzende met haren vinger naar de tweede verdieping, die in volle vlam stond. Straks beval de Aartsbisschop, dat er eene ladder voor het aangewezen raam zoude geplaatst worden, en beloofde eene premie van tweeduizend Ecus aan hem, die het ongelukkig schepsel zoude redden. Niemand durfde zich aan een zoo dreigend gevaar blootstellen. Maar de menschenliefde kent geen gevaar. De eerwaardige Kerkvoogd omwindt zich met een doornat gemaakt stuk laken, maakt het teeken van het kruis, beklimt de ladder, dringt midden door de vlammen, keert welhaast terug, houdende het kind in zijne armen, en stelt het zijne moeder in handen, te midden der toejuichingen eener opgetogene menigte van aanschouweren. De ouders vallen voor hem op de knieën. ‘Mijne vrienden!’ voerde hij hun met een lagchend gelaat te gemoet: ‘ik heb de premie van tweeduizend Ecus gewonnen; het is billijk, dat het kind, welk ik gered heb, en daardoor mijn aangenomen zoon is geworden, de premie trekke; ik zet dezelve op zijn hoofd.’ Dit gezegd hebbende, vertrok hij ijllings, om zich aan de dankbetuigingen der ouderen te onttrekken.

In het Meng. van No. III. bl. 102. reg. 26. is bij vergissing het volgende uitgelaten: Ook uit dit tweede bedde verkreeg hij vijf kinderen, eenen zoon namelijk en vier dochters; doch van welke laatsten de jongste in de kindschheid overleden is.