Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1807

[p. 411]

Aurord, een romaniek Tafereel, uit den voorleden tijd. Door den Schrijver van Rinaldo Rinaldini. Uit het Hoogduitsch vertaald. Met Plaaten. Te Amsteldam, bij G. Roos. In 8vo. Iste Deel, 204; IIde Deel, 242 bladz.

Rinaldo Rinaldini, hier de groote, de edelmoedige roover genoemd, speelt naast Aurora in deze boekjes de hoofdrol; zij behoren daarom bij 's mans geschiedenis, daar zij anecdoten behelzen, zegt de Voorberichter, van gevallen, welke hem schijnen bejegend te zijn, vóór de Schrijver zijner levensgeschiedenis dezelve aanvangt, of wel dezulken, welke in het plan des eerstgenoemden Schrijvers geen plaats konden vinden. Daar hij nu aan het slot dezes verhaals, na het nemen van eenen goeden teug vergifts, zich met eenen dolk in het hart steekt, en met zijn dametje of vrouw wel en wettig wordt ter aarde besteld, zo gaat dit wel een weinig boven onze bevatting; dan geheel vreemd is ons dit in dit werkje toch niet, daar wij reeds eenmaal ontdekten, hoe gemaklijk het in eene Roman als deze gaat, om Aurora in het openbaar te doen onthoofden, en naderhand den lezer te berichten, dat men een arm meisje, dat tamelijk op haar geleek, om ontdekkingen voor te komen, de tong uitgesneden, en daardoor het geëerd publiek, zo wel als de rechters, bedrogen had. Het terugroepen van dooden gaat op zulk eene wijze nog al ligt.

Aurora, de schoone Aurora, hield zich voor de dochter van den Hertog van Ferrara, door hem bij eene danseres geteeld, en had nu het oog op dezen kleinen Staat; zij verwierf zich eenen ontzettenden aanhang, een groot en geheim verbond, waarvan zij alle de leden aan een touwtje leidde, zonder dat bijna iemand wist, waarvoor hij moordde en werkte, en wat de bedoeling was; deszelfs leden werden eenige letters op den linker arm ingebrand, zodat niemand gemaklijk terug kon; ook Rinaldo, dien zij slim en geheimzinnig genoeg tot zich had gelokt, onderging die kuur, nadat hij reeds vroeger, (het is duidlijk op een plaatje afgebeeld) op de knieën voor haar liggende, heuren ontblooten betoverenden witten arm had gezien, - haar dien met een dolk had zien kwetsen, - het bloed in den gouden, half met cyprus-wijn gevulden, beker opgevangen, - eene soortgelijke operatie aan zichzelven verricht, - en dezen alzo gemengden drank met haar had opgedronken; terwijl hij dien nacht verder op eene aangename wijze met haar verdroomde. - Nu gaat het spel met het geheime verbond geheel de boekjes door zijnen gang, en 'er wordt gemoord dat iemand de hairen te berge rijzen. Hij kwam ook zelf in dienst van de Republiek van Venetie; want die werd 'er mede in betrokken, denklijk zonder te weten

[p. 412]

waarom, of het bondgenootschap trok van eenen toevalligen oorlog partij; doch bij de doodlijke ziekte van den Hertog haren vader, zo als zij meende, kiest Aurora de partij van zich aan hem te vertonen, opdat hij haar erkennen mogt; dan men legde haar, gelijk men meende, doch gelijk wij reeds gezien hebben een onschuldig meisje, voor deze vermetelheid het hoofd voor de voeten. Nu was 't verbond ten einde? hola wat! Aurora had verzoeken of bevelen nagelaten, en gaf haren geest en Rinaldo een rendezvous; eerst spookt zij zo wat, en eindelijk wordt het de nog levende Aurora zelve; - het moorden gaat dus den gang, tusschenbeiden ook brandstichting; doch eindelijk zijn Rinaldo en Anrora verblijd eene schuilplaats te vinden bij eenen ouden vriend harer moeder; doch ook hier raakt men hen op 't spoor, en de vriend kan hen niet langer verbergen; hij beproeft of zijn gezag en invloed hen redden kan, vertrekt ten dien einde, en ontdekt hen schriftlijk dat hij eigenlijk de vader van Aurora en de zuster der danseres hare moeder was. - Eerst waren zij nu nog wettig getrouwd; kort daarop komt de tijding dat men hen zo zo vatten zal, en, bij het onvermijdlijk uitzicht op beul en schavot, kiezen zij nu den dood, dien wij reeds boven gemeld hebben, en rusten in hun graf, - tot dat de een of andere Romanschrijver goedvindt hen nogmaals op te wekken. Gods vrede zij met ons allen! zo eindigt dit stichtelijk werk.

De Autheur is geheel niet vreemd in de kleinere Staaten en Vorstenhoven van Opper-Italien, zo zegt het Voorbericht, en die dit dan oorbaar en nuttig acht, moge daaromtrent in dit verhaal zijne leering zoeken: hem, dien de boekjes bevallen, zullen de plaatjes denklijk dan ook wel behagen; voor beiden wordt, naar ons gevoel, het zelfde soort van smaak vereischt.