Belooning voor een onbescheiden antwoord.
Philippus de II, Koning van Spanje, op zekeren tijd op de jagt zijnde, verdwaalde door den invallenden nacht. Eindelijk bereikte hij, met al zijn gevolg, eene hut, alwaar hij al den voorraad verslondt, welken de behoeftige bewooner konde verschaffen. Daarenboven morde het Koninklijk gevolg telkens over 's armen mans ontkennende lijst van mondbehoeften en gerieflijkheden. Bij zijn vertrek begeerde de Koning, dat hij iets van hem zou verzoeken, als zullende hetzelve straks worden ingewilligd. Zonder zich te bedenken, gaf de man straks tot antwoord: ‘'t Eenige, dat ik van uwe Majesteit verzoek, is, dat gij nooit wederom bij mij uw avondmaal en uw nachtverblijs wilt komen houden.’ De Koning, met de eenvoudigheid en onbeschaafdheid van dit antwoord lachende, schonk een goede beurs met pistoolen aan den verbaasden hutbewooner.
Auteursrechtvrij