Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1805

Het stilstaan der Zonne ten tijde van Josua opgehelderd uit het beloop der Geschiedenisse door Joh. van Eijk, voorheen Predikant te Muiden. Te Amsteldam, bij L. van Hulst, 1805. In gr. 8vo. 41 bl.

Voor ettelijke jaren gaf de Eerw. van eijk eenige lezenswaardige Overdenkingen in het licht, onder den titel, Ledige uuren besteed tot nuttige overdenking. Hierbij wil hij nu ook nog deze 15de Overdenking, schoon om redenen afzonderlijk gedrukt, gevoegd hebben. De stos is niet gemakkelijk. De arbeid, door den kundigen Schrijver daaraan op nieuw besteed, verdient des te meer lof, om dat hij zich, bij het vrijmoedig onderzoek naar de waare meening van den heiligen Geschiedschrijver, over den uitslag van dit onderzoek voor leerstellige begrippen niet zoo zeer heeft bekommerd, en geen zwaarigheid maakt, om het gebeurde, ten tijde van Josua, waarin men een der grootste wonderen meent ontdekt te hebben, zoo te verklaren, dat er niets vreemds in overblijve.

De Eerw. van eijk is van oordeel, dat het Hebr. woord, door stilstaan verduitscht, hier de meer gewoone beteekenis moet behouden van zwijgen, zich stil houden, en het andere, door blijven staan uitgedrukt, den zin heeft van in denzelfden stand blijven, en dat dus het

[p. 202]

gebed van Josua alleenlijk dezen wensch, met verbloemde spreekwijzen, hoofdzakelijk uitdrukt, dat hij van het onweer mogt bevrijd blijven, dat zijne vijanden trof. In denzelfden zin verstaat hij dan ook de aanteekening van den Geschiedschrijver, omtrent de verhooring van het gebedene: En de Zon zweeg, of hield zich stil, en de Maan bleef in denzelfden stand, tot dat het volk zich aan zijne vijanden gewroken had. Is dit niet geschreven in het boek des oprechten? De Zon nu bleef in denzelfden stand in het midden des hemels, en haastte niet onder te gaan, omtrent eenen volkomenen dag. Dit alleen is 'er dan van de zaak geweest: terwijl het onweer reeds op de vijanden, welken Josua op de hielen volgde, was losgebarsten, bleef deze, tot hiertoe, niet alleen van dat vernielende geweld bevrijd; maar, daar hij de donkerheid, die hun bedekte, te gemoet trok, bleef alsnog de lucht boven zijn leger onbewolkt, en bescheen hem de Zon in het zuidoosten, met onbenevelde straalen. Hoe nu evenwel met deze vooronderstelling ook het gezegde omtrent de Maan zamenhange, bekennen wij niet regt te vatten. De Eerw. van eijk heeft zich daarover niet duidelijk verklaard. Zoo lang de Zon in het zuidoosten scheen, kwam de dienst van het maanlicht niet te pas. Westwaarts was de lucht door 't onweer zwaar bewolkt; hoe strookt daarmede, dat Josua's leger door de heldere zonnestraalen, tot aan het opkomen der Maan, wierd begunstigd?