Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1804

Anekdoten wegens den heer Gibbon en den abt Chauvelin.

't Is bekend, dat de Heer gibbon, de Schryver van de Geschiedenis van den Ondergang des Romeinschen Ryks, (History of the Fall of the Roman Empire) de laatste jaaren zyns leevens te Geneve vertoefde. Zoo zwaarlyvig wierdt hy aldaar, dat het gaan hem lastig viel. Met dat alles was hy zeer galant, en verliefde op Mevrouw de crouzas, eene Dame, zoo beminnelyk van lichaam als van geest. Op zekeren dag zich met haar alleen bevindende, wilde hy dit gunstig oogenblik te baate neemen; voor haar op de knieën vallende, verklaarde hy haar zyne liefde in de vuurigste uitdrukkingen. Mevrouw de crouzas gaf hem een antwoord, ingericht om hem, ter vernieuwinge van dit zonderling tooneel, den lust te beneemen. De Heer gibbon, van dat antwoord ontzet, bleef nog al op de knieën liggen, ondanks het herhaald verzoek der Dame om op zynen stoel te gaan zitten; hy was onbeweegelyk en zweeg stil. ‘Maar, Mynheer,’ herhaalde de Dame, ‘staa tog op!’ ... Helaas, Mevrouw! antwoordde eindelyk de ongelukkige Minnaar, ik kan niet! ... En, in de daad, zyne zwaarlyvigheid belette hem, zonder hulp te kunnen op-

[p. 384]

staan. Thans schelde Mevrouw de crouzas, en beval den Knegt, die hier op binnen kwam: Help Mynheer gibbon eens op!

Met deeze Anekdote paart zich eigenaartig de volgende; zy betreft den Abt chauvelin, gebocheld van vooren en van agteren, ongemeen klein van gestalte; maar geestig, leevendig, onbeschaamd, en zeer vry omtrent de Vrouwen, wanneer hem daartoe de gelegenheid voorkwam. Op zekeren avond bevondt hy zich by Mejuffrouwe de nantouillet; zy was alleen, een weinig ongesteld, en zat op eenen ziekenstoel. De Abt ging van liefkoozingen tot verdere vryheden over; en met zulk eene onbeschaamdheid, dat de Juffrouw uit alle haare magt aan de schel trok, om iemant te doen binnenkomen. Aan een sterken Kamerdienaar, die straks verscheen, en haare bevelen vraagde, was haar woord: Zet my Mynheer den Abt eens op den schoorsteenmantel! De schoorsteen was hoog; de knegt meer dan gemeen sterk. Hy grypt den kleinen Abt, die vergeefs daar tegen worstelde. Hy plaatst hem op den schoorsteenmantel. De Abt ziddert, zich op deeze, ten zynen opzigte, vervaarlyke hoogte bevindende, van waar hy, zonder gevaar zyns leevens, niet op den grond durfde springen. Het schaterend lachen van Mejuffrouw de nantouillet deedt hem nog meer in woede ontsteeken, die hem van spyt bykans deedt barsten, toen 'er, in deezen hachelyken toestand, een bezoek wierdt aangediend .....