Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1804

Palmbladen, of uitgelezene Oostersche Vertellingen, voor de Jeugd, door August Jacob Liebeskind, Predikant te Osmanstadt. Uit het Hoogduitsch. IIde Deel. Te Amsterdam, by W. van Vliet. In 8vo. 162 bl.

Wy herinnerden ons een Werkje van den beroemden herder, dat ons voor enige jaren onder den tytel van Palmbladen ter hand kwam, nog altyd met genoegen, niet alleen als bevattende by uitstek leerzame Verhalen voor de Jeugd, maar ook als uitnemend geschikt voor den Jongeling, om hem enigzinds bekend te doen worden met, en smaak in te boezemen voor den geest van den Oosterling, en verlangden dat hetzelve mogt worden voordgezet. Nu komt ons eindlyk het twede Deeltje ter hand, waaruit wy zien, dat de naam van herder ten onrechte op den tytel van het eerste gepronkt heeft, daar wy hetzelve, gelyk ook dit twede, aan liebeskind te danken hebben. Door deze vergissing heeft intusschen ons publiek gewonnen, indien naamlyk zulk een beroemde naam het stukje in meerder handen bragt, waartoe 's mans aanbeveling alleen misschien niet genoegzaam toereikende zou geweest zyn; terwyl, wie dan ook de Schryver ware, deze door het eerste zyne achting en roem genoegzaam heeft gevestigd. Het volgende geven wy tot ene proeve:

De reize. ‘In de laatste dagen der maand Ramadan, in het zesde jaar der regeering van Schach Jehan, den Vader der Geloovigen, kort vóór den tyd van het tweede gebed, trad Ogluf Kan, de overste der Koninglyke wacht, in myn kamer, en sprak: Abdallah, ik wenschte, dat het bevel, 't welk ik u brenge, u heilzaam moge zyn; geef my uwen sabel, en volg my naar den Sultan; hy is het, die my zendt. Ik wierp my neder, en deed een kort gebed. Ogluf Kan, andwoordde ik, leg uw hand op myn hoofd. De Sultan is heer van myn leven; ik ben zyn slaaf. Ik overhandigde hem myn sabel, hy ging voor en ik volgde. Voor de deur van myn huis stond een wacht, die my omringde, door het voorhof van het paleis voerde, en voor Schach Jehan bragt. Daar was niemand by hem als de Veldheer Emir Jemla en de Opperpriester Fassel Kan. Ogluf Kan, die voor my ging, reikte hem mynen sabel over, en sprak: Licht der Geloovigen! Abdallah heeft zich, zonder tegenstand, aan uwe bevelen onderworpen. Mogten alle uwe vyanden zyn voorbeeld volgen! Hoezeer ik ook van myne onschuld overtuigd ware, was myn hart toch by het intreeden niet weinig beklemd;

[p. 176]

evenwel toonde ik my onverschrokken en liet geen vrees blyken. De Sultan scheen niet toornig, doch dit maakte my niet geruster. Want is 'er wel gramschap noodig om een mug te dooden? Toen hy my aan zyn voeten zag, sprak hy: Zoon van Hanif! laat ons bidden, en ons vernederen voor hem, die nooit sterft. Deze woorden vermeerderden myne vrees; de Sultan, de Veldheer, de Priester, de Overste en de wacht, die aan de deur stond, knielden neder, bogen het gezicht ter aarde en baden. Ik bad den Propheet, myner by Gode te gedenken en myn beschermer te zyn. Gezant van God! sprak myn ziel tot hem, wanneer ik myn handen van euveldaaden zuiver gehouden heb, wanneer myn voorneemen om uw graf te bezoeken en den heiligen berg met myne traanen te bevochtigen oprecht was, wanneer uw heilig boek, tot hiertoe, de vreugd mynes harten en het licht myner oogen ware, zo sta my by. De rekening myner dagen loopt ten einde, ik zie reeds den zwarten Doodsengel nederwaards zweeven. Gedenk aan myn geloos. 'Er is slechts één God en gy zyt zyn Propheet!

Toen het gebed geëindigd was, stond de Sultan op, wendde zich tot my, en sprak: Zoon van Hanif! buig uw hoofd; gy zult een verre reis onderneemen. - Vader der Geloovigen! andwoordde ik, onbevreesd, de reis is waarlyk ver en zonder terugkomst. Wy allen vangen die, elk op zyn tyd, aan; de genadige en bermhartige God moge uwe dagen verlengen.

Na deze weinige woorden viel ik op myne knieën en bood hem myn' hals aan. Hy trok zyn' sabel, dien hy, geduurende het gebed, niet uit de hand gelegd had, hief zyn' arm op, doch stak, in plaats van my het hoofd af te houwen, den sabel weder in de schede. De omstaanden hieven een luid vreugdengeschrei aan. Ik opende myne oogen, die ik reeds, in afwagting der duisternis des doods, geslooten had. Hoe blyde was myne verbaazing! Schach Jehan hief my met een' vriendelyken glimlach op, omhelsde my, prees myn' moed en gehoorzaamheid. Abdallah, sprak hy, wanneer de weg des doods u niet afschrikt, dan zult gy ook niet vreezen, om naar het eiland Bariko te reizen, en my het water des levens, 't welk aldaar opwelt, te haalen. - Heer! sprak ik, verheugd, ik vreeze niemand op der aarde dan u. Ik zeile getroost tot aan het einde der aarde; immers voor den dood is de mensch ook in zyn huis niet zeeker.’