Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1800
(1800)– [tijdschrift] Vaderlandsche Letteroefeningen–
Auteursrechtvrij
[pagina 591]
| |
Morgenzang by de wieg van mynen zuigelingGa naar voetnoot(*).Ik wye aan u myn Morgenzang,
Myn Zuigeling! - ik heb u, lang,
Met smart gedragen onder 't harte! ...
Maar, eer myn oog u hadt aanschouwd,
Waart gy aan God reeds toevertrouwd,
Aan Hem, voor u en my een zek're hulp in smatte!
Voor God, zoo goed, zoo wys, zoo mild,
Die vaak uw vroege smarten stilt,
Zal ik myn dankbaar hart verheffen;
Slaap zagtelyk den slaap der deugd;
't Geschrei van uwe lieve jeugd
Zal my niet hinderen den toon eens lieds te treffen.
Daar klimt, van agter gindschen top
Des donk'ren heuvels, 't zonlicht op! -
Hoe glansryk is de schoone morgen!
Een morgen, die de Lente draagt,
Die alle nevelen verjaagt,
En de Armoê, zwaar gedrukt, ontheft van's Winters zorgen.
Zyt gy het, Eerstling van Gods hand!
ô Dageraad! - ja, 't werkzaam land
Verkondigt u reeds allerwegen;
't Ryst alles uit het rustend stof,
En spreekt van 's Allerhoogsten lof! -
God hoort het, en zyn mond gebiedt alöm den zegen.
| |
[pagina 592]
| |
Zoo daalt, in de uitgevrooren kluit,
De Lente-regen, en ontsluit
Des akkers vastgezwollen vooren;
Het veld verandert van gewaad,
En 't pas gebotte winter-zaad
Belooft een ruime schoof van 't allerbeste koren.
Maar welk een somb're Majesteit
Wordt aan den Hemel uitgespreid? ...
God daalt in grimmig-donk're wolken!
Ziet ge, in den bliksem, zynen voet?
Bid aan, ô Mensch! - Die u behoedt,
Besluit, in zynen schicht, het welzyn veeler volken.
Al dreigt de donder zyner kragt,
Gods goedheid heeft geen minder magt:
Het reed'loos dier bukt wel naar de aarde,
Maar heft ook straks den sterken kop,
Om zek're hulp, ten Hemel op,
En brult zyn' Schepper aan, die hem zoo vaak bewaarde.
Wanneer myn God in donder spreekt,
Gebiedt Hy de aarde hem, die smeekt,
Tot eenen kostelyken zegen!
Dan stroomt de goedheid uit zyn hand,
En 't smachtend graan, op 't kwynend land
Door Zomer-vuur verdroogd, herleeft in frissen regen.
Straks rypt de tarwe op 't vruchtbaar veld,
Terwyl de maaityd nader snelt;
Wie telt dan al de ryke schooven?
Nu eet de schaarschheid 't duure brood
Voor minder prys - nu deinst de nood,
Wie zou zich in den oogst geen beter tyd belooven?
De Almagtige vervult den wensch
Zoo gaarne van een lydend mensch;
De tranen kan Hy niet verdragen,
Wanneer de folterende smart
Het diep ter neêr gedrukte hart
In 't moedeloos gebed van uitkomst doet gewagen.
Ja! God veragt zelfs 't muschje niet,
By 't tjilpen van zyn morgenlied;
Zie! Zie 't zyn nest by 't Altaar bouwen! -
Heeft Hy u dan zoo schaarsch bedeeld?
Gy, wien Hy vormde naar zyn beeld,
Zoudt gy niet, op den God van al uw heil, vertrouwen?
| |
[pagina 593]
| |
Ondankb're! slaa uw oog hier neêr,
Op dat dit kleine dier u leer',
Wat God zy! - en, door 't kunstloos zingen,
Uw ziel verheffe tot de bron,
Waar 't rustloos uur zyn loop begon
En weêr voleinden zal na 't went'len aller dingen.
God heeft u niet, voor korten tyd,
ô Mensch! ten leven toegewyd; -
Het dier moge in de graven slapen:
Men wekt u eenmaal! - Ja, uw God
Bestemde u tot een hooger lot:
Gy leeft niet te vergeefsch - gy zyt tot mensch geschapen.
Hy schiep den wentelenden kring
Des jaars voor u, ô Sterveling!
Ten baak; voor u herleeft de Lente;
Voor u draagt boom en plant zyn ooft,
En 't geen de Zomer hadt beloofd,
Brengt u de ryke Herfst, by schooven, in uw tente.
De barre Winter bouw' zyn' top
Van schitt'rend ys ten Hemel op,
Gevestigd in onpeilb're kolken;
Vergeefsch speele, op zyn held're rots,
De zwakke straal der zon; heur trots
Moet zwigten wyl natuur verstyft in nevelwolken.
't Is vreeslyk, wen hy huis en hof
Vermaalt tot puin en vliegend stof,
Wen 't water opstygt, en de Dyken,
's Lands borstweer, voor zyn felle kragt
En voor der stroomen overmagt,
Ondanks der menschen hulpe, al deinzende bezwyken.
Dan dreigt verschrikking ons den dood!
En, in dien allerhoogsten nood,
Blyft ons niets ov'rig dan te vreezen! ...
Geen nood! der jaargetyden God
Bestiert, steeds wys en goed, uw lot.
Zie daar, kortzichtig mensch! de gunst van mensch te wezen!
Hy vormt den sneeuwvlok in zyn hand,
Tot vruchtbaarmaking van het land;
De rym en vorst schyne overbodig:
Noem vry des winters leven, dood:
Natuur schiep nimmer kragt zoo groot,
Of 't slapend rusten was, tot groter kragt, heur nodig.
| |
[pagina 594]
| |
Ja, heerlyk klimt dan, van den top
Des somb'ren heuvels, 't zonlicht op!
Hoe schoon is dan de nieuwe morgen!
Een morgen, die de Lente draagt,
Die alle nevelen verjaagt,
En de Armoê, zwaar gedrukt, ontheft van 's Winters zorgen.
't Ryst alles uit het rustend stof,
En spreekt tot 's Allerhoogsten lof!
't Roept alles om my: leven! leven! -
Heeft de Almagt de Aarde op nieuw gevest?
Bloeit Eden in een nieuw gewest,
Dat in myn luist'rend oor der Eng'len toonen zweeven?
En gy, myn Lier! - uw sterflyk lied
Verstomme voor de Godheid niet!
Schoon, boven u, der Sterren transen
U overstemmen in geschal,
En, in het schaduwagtig dal
Des doods, myn nev'lig oog te zwak zy voor heur glanzen.
Geschraagd door Goddelyke gunst,
Zie ik u met het oog der kunst,
Hoe gy, ter eer uws Scheppers, flonkert;
ô Firmament! ons kort gezicht,
't Is waar, dwaalt op uw loopbaan ligt;
Voor wien, en hoe gy zyt, blyft nog voor ons verdonkerd.
Maar eerlang nadert ook de tyd
Dat ge ons niet meer verborgen zyt;
Geen nevel zal ons dan meer hind'ren;
En, op deeze aarde, heeft ons God
Zoo veel gegeeven, als het lot
Gelukkig maken kan van onderworpen kind'ren.
Zing dan voor de aarde, zwakke Lier!
Gy klinkt niet steeds zoo laag als hier;
Dat vry uw toonen sterflyk schynen!
Span uwe zilv'ren snaren hoog!
Gy galmt eens, boven gindschen boog
Des Firmaments, zoo schoon, als 't lied der Cherubynen.
Wat stuuwt de ontembare Oceaan
Den vloed, nu gindsch, dan herwaart, aan,
En brengt zyn' visschen ons tot spyzen?
Zoo goed is overal myn God,
Dat zelf de zee, op 't zagt gebod
Der maane, de Aard ten dienst, nu daalen moet, dan ryzen.
| |
[pagina 595]
| |
Zie, gindsch, het wriemelend getal
Des dieren-ryks, in 't ruim heelal
Des Oceaans, zich went'lend keeren!
Hoe dartelt elk in zyn bestaan!
Het lagcht de bron zyns levens aan;
En dit, dit is, voor hem, God, als zyn' Schepper, eeren.
Wie leerde 't Monster der natuur
Zyn kronk'lend pad? wie wees hem 't uur,
Het ogenblik, dat hy moet sneeven?
Hoe slaat hy, in zyn forsche kragt,
Den dood in 't aanzicht! maar geen magt,
Hoe groot ook, wederstaat den vyand van het leven.
Hy speelde op golven; 't hart der zee
Was, hoe onstuimig, ras gedwee,
Wanneer de wellust hem deedt snuiven;
Zie, hoe hy 't schuim ten Hemel voert!
Dan weêr d'onpeilb're kolk beroert;
Zoo eert hy God, zelfs wen hy meiren doet verstuiven.
Ook hier is God oneindig goed
Voor 't wormpje, dat één dag slegts voedt.
De vrees doe hem in 't zeewier schuilen;
Hy vindt, hoe klein ook, in den nood
Een vryplaats, veilig voor den dood.
Zoo wel als Leeuw en Wolf, wanneer ze om redding huilen.
Maar welk een somber nachtbeeld waart
Daar op de duinen? ... Zie, hoe staart
Zyn half-gebroken oog ter zyden!...
Zyn voet dwaalt naar den kerkhof af:
Ligt, dat een geest op 't kille graf,
Waar hy zyn' vriend verliet, hem 't laatst vaarwel gaat wyden.
Neen, 't is de Dood! heur vinger wenkt
Het leven, dat aan 't graf niet denkt;
Wie zou, voor zulk een' wenk, niet beeven?
Ga, sterfling, zoo ge in God gelooft! -
Maar, wen gy dat gevoel verdooft .....
Ach, wie zal u dan moeds genoeg tot sterven geven?
't Is tyd, dat gy den licht-straal ziet,
Dien 't onbedrieglyk graf u biedt:
Men krygt 'er moed, of stof tot vreezen:
De Christen wagt 'er zynen vrind;
Maar gy, die God verloochent, vindt
In hem een' wreeker, die uw Heiland wilde weezen.
| |
[pagina 596]
| |
Wie gy ook zyt, of slaaf, of vorst!
De graf-worm knaagt aan uwe borst;
't Verderf ontziet geen gouden kroonen:
Het marmer splintert voor zyn seis;
De Dood ontgrendelt het paleis,
Gelyk de leemen hut, en vraagt niet, wie daar woonen.
De schamele Armoê kuscht haar hand,
En vindt, aan 't graf, zyn vaderland,
Waar in geen rinkelende keten
Hem boeit, maar 't eigendunklyk hart
Des Aarts-geweldenaars de smart
Diep, diep, in zich gevoelt van 't knagende geweten.
Gryp moed, myn Zuigeling! welaan,
Wy willen 't pad ten grave gaan:
Maar zult ge ook God ten Gids verkiezen?
Ach, wees, voor zyne stem, nooit doof!
Geloof Hem! zonder dat geloof,
Myn lieve Zuigeling, zoudt gy me aan 't graf verliezen.
Slaap nu in zorgelooze rust:
Gy reist met my naar beter kust;
Dáár zal Gods liefde ons eens ontfangen:
Dan siert weêr de onschuld uw gelaat;
Dan spreidt een eeuw'ge dageraad
Den blos der zaligheid op uwe roozen-wangen!
|
|