|
| |
Karel aan Fredrik.
Neen, Fredrik! ... zulk een stryd streed nooit een sterveling;
Hier wykt de stoutste moed, ook schoon die nooit verging.
o! Zo in uwe borst nog Deugd en Vriendschap gloeijen,
Dan zal een teedre traan gewis dit blad besproeijen!
Maar ach! uw levensloop glydt zonder kommer heen;
Zal ik die kalme rust ontroeren door geween?
Zal ik het naar tooneel van zo veel smarts ontblooten?
Den dolk, op nieuw gescherpt, in mynen boezem stooten?
Lang heeft myn bonzend hart in eenzaamheid geschreid,
Lang schuwde 't zelfs den troost der zuivre tederheid.
Maar 'k voel ..... 't is nodig, dat het menschlyk mededoogen
In myne rampen deel', ... myn traanen poog' te droogen. ....
Welaan! ... 'k stort ze in uw schoot, - gy zult myn lot verstaan,
En ... eisch ik iets van u, 't is slegts: .... een teedre traan!
Gy weet .... gy weet, hoe ik, ver van 't gewoel gescheiden,
Myn' God, in eenzaamheid, een dankbaar hart mogt wyden;
Hoe ik op 't stille land (waar 't weifflend lot verstomt,
En waar de Mensch het naast aan zynen Schepper komt,)
| |
| |
Reeds in dit traanendal de rust des Hemels smaakte;
Hoe myne Emilia dat aardsch geluk volmaakte.
't Was in dat stil verblyf, door d'onschuld opgecierd,
Dat zy een teedre Gade, - een teedre Moeder wierd.
Daar zagen wy terug op 's waerelds wisselingen;
Ons bond het aardsche niet, - wy scheenen Hemellingen.
Daar kenden wy geen haat, daar was 't geweeten vry;
Ik had Emile's hart, en 't sloeg alléén voor my.
Wat was zy boven 't schoon dier vrouwen ver verheven,
Aan wie de kunst alleen bevalligheid kan geeven!
Haar hair, bevallig zwart, was aan geen kunst gewoon,
Een roosje was heur pragt; eenvoudigheid heur schoon.
Zo ..... zo vlood d'eene dag, en d'andre keerde weder,
En ieder vond ons heil meer groot, ons hart meer teder.
Twee jaaren waren weg, .... myn Vriend! wy merkten 't niet,
Ik zag den blixem niet in 't ysselykst verschiet!: ....
Ik rustte op roosjes, vry van aardse verdriet en zorgen;
Maar ach! de seis des doods lag voor ons oog verborgen!
't Was avond, en de zon, die, droever dan voorheenen,
Myn kommerloos verblyf had op dien dag bescheenen,
Zonk in het westen neêr, en week uit ons gezigt;
De maan trad treurig voor, en gaf een beevend licht;
De nagt brak langzaam door, langs aklig zwarte paden;
De wind sliep, en natuur schreen doodsch in nagtgewaaden.
't Was toen. ..... verheven Deugd! toen, dat Emile's ziel
In diepe eerbiedigheid, in stille godsvrugt viel:
Zy had zich ongestoord naar 't naaste bosch begeeven,
Daar loofde zy dien God, - den oorsprong van haar leven,
Den geever van het geen zy kommerloos genoot;
Daar bad zy voor haar Zoon, voor haaren Echtgenoot,
ô! Daar..... daar poogde zy, in haar bespiegelingen,
Op wieken van 't geloof tot voor Gods troon te dringen.
Op eens ontsteekt de wind! - de maan verbergt heur gloed!
De starren staan, zo 't schynt, in eenen kring van bloed!
Twee wolken, t zaamgeperst, verspreiden blixemstraalen,
De grond geeft krak op krak, en beeft herhaalde maalen,
Het hart der aarde klopt, de rotzen zinken neêr,
En d'echo kaatst met drift de donderslagen weêr,
De hagelsteenen, van verwonderlyke vormen,
Verzellen het geloei der ysselykste stormen.
Ik vlieg myn wooning uit; maar, hemel! welk gezigt!
De lugt, zo straks nog zwart, is nu geheel verlicht.
't Bosch, waar Emile bad, was ...., 'k voel myn boezem beeven!
Was door het blixemvuur der vlam ten prooi gegeeven! ....
ô God! .. wat oogenblik! .. wat pen beschryft deez' nood!
Gevoel hier zelf, myn Vriend! .. gevoel als Echtgenoot! -
Ik dwaal in 't bosch, verbleekt, door drift op drift bestreeden,
Verschrikking, wanhoop, angst, verzellen myne treden:
| |
| |
'k Herhaal Emile's naam! .... vergeefsch is myn geklag!
'k Hoor geen Emilia, maar .... soms .... een donderslag! ...
'k Was tands, door rook en vuur, langs neêrgevelde boomen,
Tot aan dat plekje gras, haar liefst verblyf, gekoomen.
‘Waar zyt gy? .... In wat hol? .... 't Is hy, die u bemint;
Ik ben het, die u roept, ..... 't is Karel, 't is uw vrind!’
Zo gilde ik, toen my dagt een kermend mensch te hooren;
'k Trad toe, ... de stem brak af, en ging geheel verlooren;
Myn voet stuit: God!.... Een Vrouw!... bleek, worstlend met den dood!
Een blixemstraal geeft licht,.... 'k herken myn Echtgenoot! .....
Toen, ... toen verëende zich, in myn bezwymend harte,
Al 't ysselyk geweld der wanhoop en der smarte!
De blixem sloeg u nêer, Emilia! .... gy sneeft! ....
'k Vervloek .... 'k vervloek den grond, waar gy niet met my leeft!
Sla donder! tref ook my, - of keer .... keer, dierbre! weder!...
Hier smoort myn stem, .. 'k zink op Emile's boezem neder.
Zy zugt! .. zy trekt! 'k herleef! .. myn hoop verheft zich weêr;
Zy stamelt: ‘Karel! .. zyt ....’ ô God! .. zy kon niet meer!...
Zy stierf! .. verschriklyk lot! .. myn oog heeft haar zien sterven;
Ik moet een Echtgenoot, ... myn Zoon een Moeder, derven!
Ontwringt het naar verhaal van zo veel tegenspoed,
Myn Vriend! uw treurig oog geen teedren traanenvloed?
Ja, 'k zie dit blad besproeid, en uwe ving'ren beeven;
Ach! kon my uw gevoel Emile wedergeeven! ....
Maar neen! haar slaap is vast, 'k zie haar op aard niet weêr,
Dat hart, dat voor my sloeg! .. dat hart! .. dat klopt niet meer!
Het droevig overschot van myne levensdagen
Wyde ik aan d'eenzaamheid, daar wil ik stoorloos klaagen;
Ik heb geen vreugde meer, - myn kragt neemt langzaam af,
Myn heil, myn troost op aard ... rust in den schoot van 't graf.
Hier overstelpen my de treurigste gedagten!
Vaak krygt de boezem lugt, door 't uiten zyner klagten.
Emilia! ... een Steen! ... uw nagedagtenis! ...
Zie daar! .. wat van uw deugd en godsvrugt ovrig is.
o Gy! beminde stoet! gelukkige Echtgenooten!
Die in den staat der liefde uw heilstaat ziet vergrooten,
Die, daar gy vrugten van uw echtkoets plukken moogt,
Elkanders leed gevoelt, - elkanders traanen droogt;
Bemint! ... blyft eene drift, de lust der Godheid, kweeken;
Maar denkt ... het uur zal slaan, uw banden zullen breeken;
Voel het ... al wie dit graf .... Emile's graf, aanschouwt,
‘De dood rukt alles los ... ook 't tederst hart wordt koud!’
Vergeet dit denkbeeld niet. - Het kan .. het kan niet baaten,
Daar, by het somber graf, daar moet g'uw pand verlaaten.
Denk aan myn yslyk lot, .... 'k heb ook bemind voorheen;
Maar 't huwlyksbed maakt plaats, helaas! .. voor eenen Steen.
Hoe vaak zat 'k aan den voet van eenen digten ceder,
Geheel vertederd, aan Emile's boezem neder:
| |
| |
Dan zagen wy terug, op onze teedre jeugd;
Wy bloosden niet .... ô neen! die denkbeeld baarde ons vreugd.
Die lieve jeugd! zy was, bevryd van tegenheden,
In d'arm der tederheid onschuldig heengegleeden;
Verbeelding voerde ons daar by 't graf van eenen Vriend,
Die onze vriendschap door zyn braafheid had verdiend;
Hoe zagt sliep hy! terwyl vast d'eeuwen heenendreeven,
De schrikstem van den tyd deed nu zyn ziel niet beeven;
Maar ook zyn vonnis stond in 't eeuwig Boek geveld.
Wat vonnis! Karel! (riep Emilia, ontsteld:)
Verdoolde waereldling! die aan uw schat blyft kleeven,
Ding naar een eeuw'gen schat, ding naar een beter leven.
o Zalig, zalig hy! die vroeg zyn dagen telt;
Wien steeds 't gevoel des doods op 't pad der deugd verzelt.
Zo bleef ons 't aklig beeld van 's menschen niet bekooren.
Tot w'ons in 't grensloos ruim der eeuwigheid verlooren.
Die boom herroept my 't meest myn vroegverbrooken band;
Dan eens trek ik, bedwelmd, Emile's naam in 't zand; ..
Dan eens verheffen zich tot God myn schreiende oogen;
De wolkgordyn gaat op, - 'k dring door de hemelboogen;
Een stem klinkt door de lugt: ‘Troost, troost u in uw lot,
Zy was een Engel hier! Een Engel! tands by God!’ ...
ô! Dan ... dan meent myn oog die deugdzaamste aller vrouwen,
Met meer bevalligheid, voor 's Vaders troon t'aanschouwen;
'k Wil met haar spreeken, .. 'k zugt, .. 'k herhaal myn tederheid, ....
Maar 's Hemels glans verdwynt! .... Ontzaglyke eenzaamheid! ...
Zo leef ik, Fredrik! maar .... wat toch is zulk een leven?
Daar niets dan ramp en smart my ovrig is gebleeven;
Waar is één enkle wensch, die my meer ovrig schiet?
Een doodkist! Dierbre Vriend! ... meer wenscht myn harte niet.
Maar ach! Verdoolde wensch! Een Zoon treurt by myn kermen,
Een Zoon bindt my aan d'aard, ik moet dat pand beschermen;
Een Vader blyft hem slegts, daar hy zyn Moeder derft,
Wie zal zyn helper zyn, wanneer die Vader sterft? ....
Daar treedt hy in 't vertrek: dat oog ... die weezenstrekken!
Hoe klaar is daar het beeld der Moeder in t'ontdekken?
Ach! dat hy slegts zo braaf, maar meer gelukkig zy!
Hoe lagcht zyn lieve mond, hoe huppelt hy om my!
Vaarwel ... ik ga een wyl hem van zyn Moeder spreeken,
Ligt is, in 't jeugdig hart, haar denkbeeld reeds bezweeken.
U zy dit blad een blyk, dat Karel u bemint,
't Kan ligt het laatste zyn! ... Vaarwel! gelukkig Vrind ....!
|
|
Auteursrechtvrij