Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1798

De konstige kanarievogel.

In de Cleefsche Kermis bevond ik my aldaar by eene Pruissische Familie. Omtrent dit Jaarfeest heb ik niets byzonders aan te merken: gelyk op andere Kermissen, bezogt men elkander; men vermaakte zich, en men besteedde het geld, dat men geduurende het verloopen jaar bezuinigd had, tot het koopen van onnutte beuzelingen.

Op een dag, dat wy ergens ter maaltyd waren, liet zich een troep reizende Muzikanten aandienen; men liet ze binnenkomen, om eenige hunner airtjes te hooren. Zo als zy afscheid wilden neemen, verscheen 'er een vermaarde Vogelaar, beroemd door de konstige opvoeding, die hy aan zyne Vogeltjes wist te geeven. Het gezelschap zag hem met veel vermaak binnenkomen, en de Muzikanten vroegen verlof om zyne konststukken mede te zien vertoonen, 't geen hun wierd toegestaan. Voornaamelyk was men begeerig, de bekwaamheden van zekere Kanarie te zien, die, zo men zeide, al het wonderlyke overtrof, het geen men ooit door konstige honden, paarden, ezels, enz. had zien vertoonen. - De Vogelaar, zich aan de tafel geplaatst hebbende, deed de Kanarie op zyn vinger zitten, en sprak haar dus aan: Komaan Charmant, gy bevindt u in een zeer geestig gezelschap; let wel op, doe my niet beschaamd staan; denk aan uwe vermaardheid; doe uw werk zo als het behoort, opdat men moge zeggen, dat gy den naam van Charmant in de daad verdient.

[p. 122]

Geduurende deeze vermaaning, zat het Vogeltje met groote aandagt, en boog zyn kopje, als 't ware om beter te luisteren; waarop het, na dat zyn meester gedaan had met spreeken, zich tweemaalen eerbiedig boog.

De Vogelaar bedankte het schepzeltje voor zyne vriendelykheid, met zyn hoed af te neemen, en verzocht het een airtje te zingen. De Vogel zong. - Wel foei! dit schynt wel de stem van een verkouden kraai; komaan, laat ons iets hooren dat aandoenlyker is. - De Vogel zong met een zeer lieflyke stem, even als eene luit. - Rasser, zeide de Vogelaar, zoetjes, ha dat gaat wel! maar dat kleine beentje! dat kopje! komaan meester Charmant, dat gaat niet wel, gy vergeet de maat te slaan. Ziedaar, dat gaat goed. Bravo! myn kleine schelm.

Alles wat de Vogelaar zeide voerde het beestje op het verwonderlykst uit: het sloeg de maat met zyn kopje en zyn pootje; het scheen de dichterlyke en musicaale kragt der airtjes, die het zong, ten vollen te begrypen. De eetzaal weergalmde van 't geroep van bravo. De Muzikanten verklaarden, dat het Vogeltje hen allen overtrof. - Wel nu, zeide de Vogelaar, zal men geen dankbaarheid betoonen voor zulk een compliment? Het diertje boog zich zeer eerbiedig, en 't geheel gezelschap juichte het toe.

Vervolgens speelde het beestje soldaat, met een stroojen snaphaantje; waar na zyn meester zeide: Myn arme Charmant, gy hebt al veel drukte gehad, en zult wel vermoeid worden. Komaan, nog een konstje of twee, en dan zullen wy wat rusten. Groet de Dames eens zo als het behoort. - De Vogel zette zich in postuur, stak zyn hals uit, kruiste zyne kleine beentjes, en maakte eene zo aartige nyging als de welleevendste Juffrouw zou hebben kunnen doen. - Ziedaar een beste kleine Vogel. Komaan, groet nu eens zo als de Heeren doen. Ha dat is best. Laaten wy nu eindigen met een airtje op de walthoorn. Goed! goed! heerlyk! ziedaar een best klein kaereltje.

Deeze aartigheid wierd gespeeld met eene verwonderenswaardige werkzaamheid, vrolykheid en naauwkeurigheid. Het geheel gezelschap juichte het diertje toe als in verrukking. De Muzikanten lieten tusschenbeiden hunne speeltuigen hooren. De Vogel zelf scheen trots op zyn arbeid, schudde zyne kleine veertjes, plooide zyne wiekjes, kwispelstaattte, nam straks eene deftige houding aan, en zong een airtje van overwinning.

Gy hebt uw plicht zeer wel volbragt, myn kind, zeide de Vogelaar, het diertje streelende; ga nu een weinig slaapen, terwyl ik myne overige konststukken zal vertoonen. - Straks scheen de Vogel als by trappen in slaap te vallen; eerst sloot hy het een en daarna het ander oog; toen begon hy te waggelen, nu eens over de eene en dan over de andere zyde,

[p. 123]

zo dat de naaste omstanders in goeden ernst hunne hand uitstaken om het diertje te ondersteunen. Eindelyk scheen hy in een diepen slaap gevallen, en lag als onbeweeglyk op de hand zyns meesters. De Konstenaar verzegt toen een glas wyn; doch had het naauwlyks aan den mond gezet, of het diertje, 't geen hy als geheel in slaap bedolven op de tafel had gelegd, ontwaakte, en zette zich op den rand van het glas om mede te drinken. Wagt uwe beurt, kleine vlegel, zeide de meester, en het diertje vloog weder op de tafel, en ging daar op nieuws liggen slaapen. Thans begon de Vogelaar zyne overige konstjes te vertoonen, wier voornaamste was een zonderling evenwigt van eenige tabakspypen. Dit konststuk trok de aandacht van 't geheel gezelschap naar zich; doch intusschen nam een groote zwarte Kat, op welke niemand gedagt had, en die denkelyk al een tydlang op de loer had gelegen, zyn trek waar, sprong op tafel, vatte het Vogeltje, en vluchtte daar mede door een opengeschooven venster, eer iemand der toekykers in staat was dien roover tegenstand te kunnen bieden. Hoe groot de spyt en aandoening was van 't geheel gezelschap, en vooral hoe groot de wanhoop was van den Konstenaar, daarvan zal ik niets zeggen, dewyl my woorden ontbreeken zouden, om dezelve na waarheid te schilderen.