Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1797

De Weduwe, of de Zeden van onzen tyd, in een reeks van Brieven; door Mistriss Robinson. Uit het Engelsch vertaald. Te Amsteldam, by de Wed. J. Dó11, 1797. In gr. 8vo. 215 bl.

By de menigte laffe en zedenbedervende Romans, die zeker, sinds jaren, niet het minst hebben toegebragt om de harten onzer, vooral jeugdige, landgenoten in den stroom ener gevaarlyke ligtzinnigheid voort te rukken, is het niet zonder een wezenlyk genoegen, dat wy 'er somwyle éne in handen krygen, welke wy het lezend publiek met een ruim hart kunnen aanpryzen. Immers het is bekend, met hoeveel graagte deze boeken, boven vele andere voor een groot aantal lezers geschikt, doorgaands ontvangen worden, en dat zy, vernuftig en met smaak opgesteld, altyd enige niet zelden de sterkste en onuitwischbare, indrukken achterlaten. Mogt dit inzonderheid het gevolg zyn der lezing van het Werkje, dat wy hier aankondigen. Hetzelve is, in zyne soort, voortreflyk geschreven. Zelden hebben wy een boek in brieven doorgelezen, dat ons zo geheel niet verveelde, zo aangenaam bezig hield. De personen, die de verdienstlyke Schryfster ons voorstelt, ontdekken zich in hunne brieven geheel. Hare schildering van karakters is naar waarheid, uitvoerig en treffend. Zy maalt ons het bederf van onzen tyd, vooral het afschuwlyk gedrag veler Groten, hunne blindheid voor het natuurlyk schoon, hunnen

[p. 368]

veebasterden smaak, hun bekrompen gevoel, hunne verlaging van geest en overgegevenheid aan de schandelykste vermaken, met de sterkste kleuren. Tegen dit alles maakt de Weduwe, de heldin van haar stuk, een verheven kontrast. Haar kiesch gevoel, hare ongelukken, en de wyze, waarop zy dezelve draagt, maken haar in elk oog eerwaardig. ‘De opeenstapeling harer rampen en haar zegenryk einde behelst, in de daad, (gelyk de Schryfster aanmerkt) eene voortreflyke zedekundige geschiedenis; en strekt tot een overtuigend bewys, dat, hoe luisterryk de loopbaan van lage en kleine zielen ook moge zyn, de edele en verlichte altoos moeten zegepralen! en dat, gelyk de zon met nieuwen glans haar straalen schiet door de schemering van een onstuimige lucht, zo ook de ziel een grooter luister bekomt, nadat zy de orkanen van dit leeven heeft doorgestaan in de oeffening der plichten van Menschenliefde, Eer en waare Wysbegeerte.’ Hartlyk wenschen wy, dat ieder, die deze Roman leest, daaruit deze lering zal aannemen, en het gewigt van dezelve gevoelen.