Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1796

Liefde en vreugde.
Eene Allegorie.

(Uit het Engelsch.)

In het gelukkig Tydperk der Gouden Eeuwe, toen alle de Hemelbewooners op Aarde nederdaalden, en gemeenzaam met de Stervelingen verkeerden, bevonden zich, onder de meestgeliefden der Hemellingen, Tweelingen, afstammende van Jupiter; Liefde en Vreugde. Waar deeze Tweelingen verscheenen, sprooten de Bloemen, als zy den voet nederzetten, uit den grond op; de Zon scheen met een helderder glans, en geheel de Natuur vertoonde zich verfraaid door deezer tegenwoordigheid.

Die Tweelingen waren onafscheidelyk by elkander; de steeds aangroeijende verknogtheid van beiden werd begunstigd door jupiter, die beslooten hadt, dat eene altoosduurende verbintenis tusschen deeze beiden zou geslooten worden, zo ras zy ryper jaaren bereikt hadden. Maar, in dien tusschentyd, weeken de Kinderen der Menschen af van hunne aangeboorene onschuld. Ondeugd en Verderf doortrokken de Aarde met reuzenschreden, en astrea verliet, nevens haaren stoet hemelsche Aardbezoekers, de besmette woonsteden der Stervelingen.

[p. 658]

Liefde alleen bleef 'er, gestoolen door de Hoop, die deezen ter Voedster verstrekte. De Hoop bragt haaren Kweekeling na de Bosschen van Arcadie. waar deeze onder de Schaapherders opgroeide.

Dan jupiter beschikte voor de Liefde eene andere Egtgenoote, en geboodt hem Zorge, de Dogter van alté, te trouwen. Met wederzin schikte zich de Liefde naar dien wil; want de gelaatstiekken van Zorge waren ruw en onaangenaam; haare oogen stonden diep ingezonken; haar voorhoofd was met diepe rimpelen gevoord.

Uit dit Huwelyk kwam eene Dogter voort, waar in men de gelaatstrekken van Vader en Moeder beiden kon bespeuren. Maar de afzigtige en onbeminnelyke trekken van de Moeder waren dermaate gemengeld met de bevallige van den Vader, dat haar voorkomen, schoon droevig, teffens behaaglyk mogt heeten. De Herders en Herderinnen kwamen uit de nabuurige velden byeen, en noemden deeze Dogter Medelyden. Men nam waar, dat een Roodborstje haar nest vervaardigde in de hut waar zy gebooren was, en dat een Duif, door een Havik nagezet, in haaren boezem eene schuilplaats zogt, toen zy nog een kind was.

Deeze Nimph hadt een neerslagtig voorkomen; doch eene houding zo zagt en minzaam, dat men haar tot verrukkings toe beminde. Haare stem was zagt en klaagend; maar tevens on nadenkelyk aangenaam. Zy schepte genoegen in, uuren agter den anderen, zich neder te leggen aan de oevers van een treurig vlie tenden siroom; een droefgeestig lied neuriënde onder het speelen op haar doffe luit. Zy leerde de Menschen schreijen; want zy schiep een zonderling vermaak in traanen. Dikwyls, wanneer de Maagden der buurt tot het neemen haarer avondvermaaken verzameld waren, begaf zy zich steelswyze onder dezelve, en nam de harten in door haare vertellingen, vol van bekoorende dofgeestigheid. Zy droeg om 't hoofd een krans, zamengestrengeld uit 's Vaders Myrthen en Moeders Cypressen.

Als zy, op zekeren dag, peinzend, zat aan de wateren van den Helicon, vielen, by toeval, haare traanen in de bron; en, zints dien tyd, heeft de bron der Zanggodinnen een sterken smaak van dat inmengzel behouden.

Medelyden kreeg last van jupiter om de voetstappen van haare Moeder door de wereld te volgen, balzem te storten in de wonden door deeze gemaakt, en de harten, door haar verscheurd, te verbinden. Zy stapt haare Moeder naa, met loshangende hairvlegten, met blooten en hygenden boezem, haare kleederen zyn gescheurd door doornige planten, en haare voeten bloeden door de oneffenheid van het moeilyke pad.

Deeze Nimph is sterflyk, want baare Moeder deelt in 't lot der sterflykhejd; en, wanneer zy den haar voorgeschreeven loop op aarde zal volbragt hebben, zullen Moeder en Dogter beide te gelyk sterven, en Liefde wederom vereenigd worden met Vreugde, zyne onsterflyke en hem van voorlange toegeschikte Bruid.