Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1796

Overdenkingen in de eenzaamheid.

Ver van het stadgewoel op het eenzaam land ter neder gezeeten, in het schaduwryk geboomte, beschouwt myn oog het schoone, het overheerlyke, dat ons Natuur zoo prachtig, zoo majestueus, vertoont.

Hier, in deezen stillen oord, waar niets myne rust komt stooren, hier, hergeeven aan my zelven, gevoel ik myn eigen niet, en alles wat ik beschouw verwekt in my het gevoeligste aandenken: daar zie ik trotsche Bergen, schrikbaare Wouden met Eiken die het geweld des tyds wederstonden; weidsche Landkasteelen, waar kunst haare meesterstukken toont; terwyl ik, aan de andere zyde, de laage Hutte zie, waar deugd, liefde en ongekunstelde vriendschap, woont.

ô Staatige Eenzaamheid! hoe aangenaam zyt gy voor een gevoelvol, maar ook tevens deugdzaam, hart! - met welk een peinzend aandenken aan alles wat op dit Waereldrond geschiedt vervult gy myne ziel.

Hoe plegtig wentelen de uuren, wanneer een stille nacht zyn sloers over het aardryk spreidt, en wanneer de zilveren Maan langs den helderen Hemel als voortdryft; en, hoor ik

[p. 284]

in zulk een staatigen nacht de Dorpklok slaan, dan kondigt my elk dier slagen myn aannaderend sterfuur ook telkens aan: dan - hoe akelig moet deeze Eenzaamheid voor eene verlaagde ziel zyn; voor zulk eenen, wiens hart enkel smaak vindt in eenen kring, waar weelde heerscht, waar men lonkt en vleit, waar men den volgeschonken beker lachend, dartlend, drinkt en als uit den zagten arm der weelde, ten donkeren grafkuil nederstort! - ô Zagte Eenzaamheid! - beminnelyke onschuld woont in uwe oorden: hier zal geen wreed Barbaar het vreedzaam hart doorstooten, of zich baaden in het bloed der onschuldigen. - Neen - hier woont vrede en stille gerustheid; de Slaaf zelf vergeet by u zyne rinkelende boeijen; uwe stilte schenkt hem rust in zyn akelig lot, terwyl het haatelyk woord van Heer niet in zyne ooren klinkt. - ô Natuur! uw schoon verrukt my, - ik verheug my in het morgenlicht; terwyl ik my verblyde in het staatige avondrood. - Bouwt dan, ô Vorsten! ô Grooten der Aarde! Paleizen, Praalgewelven van marmer en arduin, en verheugt u te gelyk in alle derzelver heerlykheid; gy mist dien stillen vrede, dat zalige vergenoegen, dat my hier tegenlacht; geen alexander genoot die stille kalmte, die aangenaame rust, terwyl een diogenes de waggelende Throonen belachte, en, in zynen Ton, vergenoegd en weltevreden leefde.

ô Beminnelyke, doch schaars gezogte, Eenzaamheid! wooning des Vredes! plaats van geluk! ontvang my menigwerf, ontvonk mynen geest met aangenaame gewaarwordingen; by en in u gevoel ik my zelven gelukkig, van al het aardsch gewoel ontheeven; terwyl ik my verheuge in het schoone, het luisterryke, het wyze, der lachende Natuur, in alle derzelver overheerlyke en onnagaanbaare byzonderheden.

J.D.V..

Hellevoetsluis.