Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1793

[p. 287]

Almoran en Selima.
Een Oostersch Vertelzel.

(Uit het Engelsch.)

In de Stad Bagdad woonde almoran, de Zoon van ibrahim. Zyne Gestalte was edel als die van den staatlyken eik in het woud; zyne Ziel zuiver als de straal der middagzonne. Zyne Goedheid wischte de traanen af van het oog der Weezen, en de schreiende Weduwe ging nooit ongetroost voorby zyne poorte. Met één woord, hy was zo beminnelyk als verdienstlyk; allen die hem zagen bewonderden hem; by allen die hem kenden was hy geëerbied en bemind.

Onder eene menigte van Maagden, wier harten tot almoran neigden, was de schoone selima, eene jonge Dogter van Balsora; voor haar koesterde hy eene vlam, zo zuiver als die in haaren boezem gloeide. Haare kaaken bloosden als het lieflyk morgenrood; haare oogen glinsterden als de diamanten van Golconda. Haar boezem geleek in witheid op de zuivere Zwaan, het cieraad der wateren. Hoe dikwyls, ô Bosschen van Balsora, hebt gy wedergalmd van den roem haarer schoonheid! Hoe dikwyls, ô Valeyen van Bagdad, klonken in u de lofspraaken haar ter eere!

Almoran en selima staken niet minder uit door hunne voortreflyke Hoedanigheden, dan van wegen hunne wederzydsche Liefdedrift: en daar geen van beiden Onders hadt, die de voldoening hunner wenschen konden wederstreeven, was de Dag, ter voltrekking van hunne Egtverbintenisse, bepaald, tot algemeene vreugde voor hunne Bloedverwanten.

Almoran, vol ongedulds haakende na het gelukkig oogenblik, hieldt zynen geest onophoudelyk bezig op het onthaal van ingebeelde verrukkingen, Selima, niet min ongeduldig, schoon meer bedwongen in haare uitdrukkingen wegens het naderend geluk, schilderde even zeer voor haare verbeelding, met gloeiende kleuren, de gezegende Verbintenis, in welke zy gereed stondt te treeden.

Doch, hoe ydel en harssenschimmig zyn de verwagtingen der Stervelingen! Terwyl de Gelieven in deezer

[p. 288]

voege het tegenwoordige genot verwisselden voor het ingebeelde dat zy zich in het toekomende beloofden, kwam 'er een bevel te Bagdad, dat selima ten Hove moest verschynen van den Caliph, die, eenigen tyd geleden, veelvuldige gerugten van haare onvergelyklyke schoonheid gehoord hadt, en begeerig was om te zien, of de hoogklinkende lofspraak, die van haar uitging, met de waarheid overeenkwam, dan of vergrooting hier onder speelde. Noch haare Godsdienstbelydenisse, noch haare verbintenis, kon selima vergunnen, een enkel oogenblik de bevelen te betwisten van den Bevelhebber der Geloovigen, die met ingewikkelden eerbied gediend werd door al het Volk, als de rechtstreeksche Asstammeling van den heiligen Propheet. Selima werd daar op onmiddelyk, met een bloedend hart, na het Paleis gevoerd, en, op 't oogenblik dat de Caliph haar aanschouwde, verklaarde hy haar voor opperste en meest geliefde Sultane.

Woorden zyn magtloos om de smert uit te drukken van de twee Gelieven, zo alleronverwagtst van elkanderen gescheurd. Op 't oogenblik, toen almoran hoorde, dat het hart van den Caliph door selima vermeesterd was, zag hy het leeven met een onverschillig, ja met een veragtend, oog aan, en, buiten staat om de onuitspreeklyke zielssmerten te verdraagen, zag hy den Engel des Doods aan, als de eenige Aanbrenger van ruste. Twee dagen en twee nagten zwlerf hy in zyn huis mymerend om, roepende, in vlaagen van bysterzinnigheid, welke hem by herhaaling overvielen, den naam uit van de onherstelbaar voor hem verloorene selima.

Almoran, met den tyd eenigzins tot bedaaren komende, begon de onderscheide lotgevallen zyns voorigen leevens na te gaan, om te ontdekken, in welk een geval hy tegen mahometh zulk een onvergeeflyk misdryf gepleegd hadt, waarover hy eene zo ondraagelyk zwaare straffe verdiende. Naa lang bedenken, niets vindende, dan eenige jeugdige onvoorzigtigheden, welke hy meer dan geboet hadt door veelvuldige deugdzaame bedryven, viel hy op zyne knieën, en sprak den Opper Regeerder van alles in deezer voege aan:

‘Groote Schepper des Heelals! die op uwen Throon zit, boven de zeven Hemelen verheeven, slaa een genadig oog neder op den elendigsten der Stervelingen, die, des niet tegenstaande, bestendig uwe heihge Wetten in de diepste eerbiedenis vereerde en gehoorzaam-

[p. 289]

de. Zeg hem, ô oneindig hoog Verheevene! onderrigt hem, ô hoogst Regtvaardige! waarom hy, die het tot de hoofdbezigheid zyns leevens gemaakt heeft, om uwe goedkeuring te verdienen, gedoemd is om te lyden, 't geen de moedwilligste en boosste Overtreeder van uwen Godlyken Wil zou aanzien, als eene te zwaare straffe voor de schendigste zyner misdryven!’

Naauwlyks hadt almoran deeze woorden uitgesprooken, of een zwaare donderslag deedt het huis daveren, en een ongewoone glans schitterde in zyne kamer. Wanneer hy een weinig bekomen was van de verbaasdheid, waarin deeze wonderbaare verschyning hem stortte, hoorde hy eene stem, zo ontzag verwekkend als een hemelsche bazuin, hem in deezer voege aanspreeken: ‘Misnomen Man, beschuldig niet meer, niet langer, de Regtvaardigheid en Goedheid van het Opperweezen, dat altoos, schoon het werkt door heimlyke raderen en schynbaare gestrengheden, bedagt is op het geluk der Deugdzaamen, en volmaakt bestaanbaar in alle zyne wegen handelt. Weet, almoran! dat deeze Wereld een kortstondige bel is, die welhaast op den Oceaan des tyds moet bersten; dat het Menschlyk leeven, op zyn best genomen, maar eene korte reis is, op welke ieder Reiziger eenige onaangenaame rukwinden te wagten heeft, die tot beproevingen strekken van de opregtheid en standvastigheid zyns vertrouwen op de Oneindige Goedheid, en om zich waardig te maaken ter eeuwige behouden haven in te komen. Zonder eenige stormen en onweeren op den Oceaan des leevens, zou eene bestendige voordewind het Schepzel den Schepper in vergetelnisse doen stellen, en hem in een gevaarlyker toestand brengen, dan waarin de felst woedende winden van tegenspoed hem kunnen dompelen - eene volslaagene Onverschilligheid omtrent god! - 't Is daarom eene gunst en genaderyke schikking des Hemels voor den Mensch, dat hem veelvuldige droogten en zandbanken ontmoeten, om, in deeze Wereld, een bestendig bezef leevendig te houden zyner Afhangelykheid van het Godlyk Weezen, en hem in staat te stellen om zyn leevenskiel recht te stuuren, zo dat hy, in een toekomend leeven, een eeuwigduurend geluk erlange. - Maar weet, ô almoran! dat, behalven dit algemeen beloop der dingen, selima uit

[p. 290]

uwe armen gerukt werd om dat gy een Gunsteling des Hemels zyt. Weet, ô almoran, en beef op het denkbeeld, dat uwe bestemde Bruid....uwe Zuster was! - Uw Vader ibrahim werd, op eene reis na Balsora, door de Vrouw van den Cadi tot ontugtige gemeenschap toegelaaten, en de vrugt van deezer misdaadigen minnehandel was selima. - Wees getroost, almoran! Ik heb selima bezogt, het zelfde berigt, en dezelfde vertroosting, gegeeven. Zy is getroost. Beur u desgelyks op. Twyfel niet langer aan de Goedheid der Voorzienigheid, die uit schynbaar kwaad het goede schept, en nimmer zal naalaaten, (althans in een ander tooneel van bestaan,) eindelyk de zodanigen te beloonen, die, met eene onaslaatende onderwerping, op de onderscheidene bedeelingen huns Weldaadigen Scheppers het oog gevestigd houden!’

Almoran, dus vermaand, leerde onderwerping en berusten in de schikkingen der Voorzienigheid. Zyne Liefdedrift voor de verloorene selima veranderde in eene tedere herdenking, welke egter niet belette, dat hy, naa het verloop van eenige jaaren, botvierde aan eene deugdzaame neiging tot een ander beminnenswaardig Voorwerp, dat, hoewel minder schoon dan selima, voor haar in Zielsbegaafdheden en Deugden niet behoefde te wyken.

Met dit tweede Voorwerp zyner Liefde werd almoran vereenigd. Met haar leefde hy eene reeks van jaaren hoogst gelukkig, en liet een bloeiend Kroost naa, Erfgenaamen zyner Deugden en zyner Goederen.

De oudste zyner Zoonen, die tot de waardigheid van Groot - Vizier opklom, by den Caliph haroun alraschid, beval, dat deeze gedenkwaardige Gebeurtenis opgeschreeven zoude worden in de Jaarboeken van Bagdad - om den dwaalenden Sterveling, die troostloos omzwierf in de donkere schaduwen van angstige vreeze en hartbreekend wantrouwen, te leeren, dat de Allerhoogste over alles heerscht, overal tegenwoordig en alweetend is; dat hy alle zyne Schepzelen met bestendige goedgunstigheid gadeslaat; dat zyne gestrengste en hardste bedeelingen, (hoe zeer zy vol schynen van tegenwoordig onheil,) in derzelver eindlyken uitslag ten goede van zyne Schepzelen strekken, en byzonder van de zodauigen, die bestendig, en in opregtheid, zyne Gunst

[p. 291]

en Bescherming tragten te verdienen, door steeds aangekweekte gevoelens van Godsdienstigheid en onophoudelyke betooningen van Deugd.