|
| |
| |
| |
Hannibal aen Flaminius; naer het Fransch van den heere De la Harpe.
Door L. Stoppendaal, P.Z.
Verwin, en zie, in 't eind, uw wrack voldoening geeven,
Gij die Tirannen dient, vervolgers van mijn leven!
Gij Rome, na het kwaed, dat ik u lijden deed.
Ducht Hannibal niet meêr, hij is ten dood gereed!
Gij wacht niet, tot uw haet, op 't einde mijner dagen,
Zich van mij zag verlost; het bloed, door zo veel' slagen
En d' ouderdom, nog in mijne aderen gespaerd,
Wilt gij, ô gruwelstuk vergieten door het zwaerd.
Romeinen! die, weleer, verraeders hebt doen sneeven,
Zijn dit de lessen, door uw' vaders u gegeeven?
Getrouw aen hunnen pligt, dien gij zo snood onteert,
Verwonnen zij alleen, daer gij een' moord begeert.
Uw lafheid dwingt een' Vorst, met valschen schroom belaeden,
Door een trouwloos verbond zelfs zijnen vriend te schaeden.
Gij kruist de Zeeën door, en, tot op deezen grond,
Jaegt gij een' grijzaerd na, of gij hem dooden kond.
Behael, Flaminius, behael zo laeg een zegen!
Mijn hoofd is voor u veil! 'k vlieg in de dood u tegen!
'k Voorkwam u, daer ik zelf, tot schraeging van mijne eer,
Mijn graf gedolven heb, en uwen trots verneêr.
Denk nooit, dat Hannibal den statelijken wagen
Zal volgen in triömf, die bittre smaed verdraegen,
Noch met geboogen hoofd, daer hij van schaemte gloeit,
Uw' Romers toonen hunn' verwinnaar, wreed geboeid.
Gij hebt, ô Noodlot met mijn' haet den spot gedreeven!
Mijn trotsche Weêrpartij had zeker moeten sneeven;
Gij spaerde haer alleen.... Waerom hebt gy me niet
Geschikt tot haer bederf, waer voor ik 't licht geniet!
ô kome! droeve naem! u durf ik nog trotseeren!
Gij moet mij vloeken, die uw hoogmoed wil vernêren.
| |
| |
Mijn woede bragt mij, van het uiterst waerelds end,
Naer het besneeuwd Gebergt, dat niet dan winters kent.
Ik zogt Kartagoos hoon door uwen val te wreeken;
De haet deed mij natuur verwinnen in die streeken.
Uw Legerhoofden zag ik vluchten door het veld;
Ik baedde in 't stroomend bloed van menig Oorlogsheld.
Italiën, ten prooi van mijne solteringen,
Werd een geducht tooneel van moord en plonderingen.
Hoe veel gesneuveld kroost, en Weduwen in druk!
Uw muuren klonken van dit ijslyk ongeluk!
ô Dag van mijne wrack! ô Cannes roemrijke oorden!
ô Capua! welks pracht en wellust mij bekoorden!
Was zulks des Hemels wil! en is, in onze daên,
'Er vaek een oogenblik, waer in we ons zelf verraên?
Ik, van een Vaderland, ondankbaer, gansch verlaeten,
Joeg tegen u de magt der Asiaensche Staeten.
Mijn vlijt, die u, alöm, ten mededingster strekt,
Had, in 't Heeläl, voor u een' Hannibal verwekt.
ô Bloode Prusias! die, door lafhartig poogen,
Voor 't Burgemeesterschap uw kroon hebt neêrgeboogen,
En die gastvrijheid schend! wilt gij nu, door verraed,
Tirans believen, ter voldoening van hunn' haet?
Waerom, in plaets dat gij uwe eer dus zoud verlaegen,
Niet mijnen arm gebruikt, om uwen troon te schraegen?
De wrack, waer door mijn hand, nu slap, zou zijn gesterkt,
Had op de Romers wis de zegeprael bewerkt.
't Is nu gedaen! het Lot bevestigt uw vermogen!
Tirans! gij beeft, zo lang mij 't licht niet word onttoogen!
Gefolterd op den duur, door 't denkbeeld van uw' val,
Trilt gij zelfs voor den naem, en schim van Hannibal!
'k Werd van uw' Moeders nooit, voor mij met schrik bevangen,
Genoemd, dan met een' vloed van traenen op de wangen.
't Heeft Romes hoogmoed, om 't besluit van mijnen dood,
Eén misdaed slechts gekost, in zijn' gewaenden nood.
Men zal de waereld door, met schampren hoon vermelden,
Dat dees Verwinnaers van zo dappere oorlogshelden,
Die fiere Zoonen van 't Romeinsch Gemeenebest,
Die meesters waren van zo menig schoon Gewest;
Wen alles hen ontzag; als reeds voor hunne Wetten
| |
| |
Gansch Asia zich boog, geen Vorst zich dorst verzetten;
Toen op Kartagoos puin hun standaerd was geplant,
En Griekenland door hen gelegd was aen den band;
Die van een' zwakken man, reeds afgeleefd van dagen,
't Rampzalig overschot des levens nog belaegen;
Dat dees Romeinen, die als 't hunnen haet slechts wreekt,
Zich niet bekreunen, wat de waereld van hen spreekt,
Zich hebben naer een' hoek van Asiën begeeven,
En daer, hunn' naem ten schand, hem door het gif doen sneeven!
Voleind, ô Rome! breid uw ketens verder uit!
Mijn laetste levenssnik geeft u 't Heeläl ten buit.
Maer mogten de Tirans, die gy ons hebt gezonden,
Bij 't twisten om den buit, zijn op hun prooi verslonden!
Uw' burgers, daer het vuur in uwe muuren gloeit,
Zich hechte kluisters smeên, en met hun bloed besproeid!
Mogt eens (en deeze hoop kan myne smart verligten)
Het trotsche Kapitool voor zyne zwaerte zwichten!
Dat alle Volken, met de Wapens in de hand,
Uw grijzaerds en uw kroost vermoorden in den brand!
Zich met hun bloed verzaên, mijn wraek niets doen ontbeeren,
En in een wildernis uw' wyden kreits verkeeren!
Wijt, in dat aklig uur, alleen uw ongeval
Aen uwe Schenddaên, en den vloek van Hannibal!
|
|
Auteursrechtvrij