Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1787

[p. 134]

Fragment.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ., neen! nooit word de Deugd geheel t'onder gebragt, zy is een uitvloeisel uit het beeld des Eeuwigen, zy zal tot in Eeuwigheid Deugd blyven; zy kan door de donkere nevels der zonde verduisterd worden, ja, voor de scherpziendste oogen haerer beminnaeren onzigtbaer zyn; nu, of dan schiet egter een heldere strael een flikkerenden glans door 't duister; de trekken van haer aenminnig gelaet worden wel verflaauwd, maer nooit uitgewischt. - Laura, de verdwaeide Laura, zy hiervan een spreekend bewys; haer hart, voor de deugd gevormd, zogt, zelfs eer zy de deugd weer herkende, de vlekken der schande, uit haer eertyds zuivere ziel, te wisschen. Laura, in haer teerste jaeren aen de deugd gewyd, verliest te vroeg haere tederminnende ouders; - een onachtzaem toezicht is oorzaek, dat zy de groote wereld intreed. - Overvloed van tydelyke bezittingen, - schoonheid, - eene menigte van vleijers, met slinksche oogmerken bezield, zyn zo veele spooren, die haer het pad der ondeugd doen inslaen; een geruimen tyd geniet zy deeze schoonschynende, maer in 't einde bittere, vrugten der ongebondenheid; die haeren waerlyk beminlyken inborst, op gevaerlyke klippen, zouden hebben doen schipbreuk lyden, zo niet de godlyke Deugd zelve, door het Compas der Rede, haer in haere haven had ingevoerd. Laura is behouden, eerlang, eerlang zal zy het pad der Deugd wederom bewandelen. - Myn vriend, myn waerdste vriend, ontmoet haer; hy voelt zig getroffen, door haere aenminnigheden, die zy, hoe veel ook aen de ongebondenheid opgeofferd, nog niet geheel verlooren had. - Zo ras haere oogen de zynen ontmoeten, word zy verleegen, beschaemd, tot in de ziel getroffen. Zo verstomt de zonde op de eerste aenblik der Deugd. - Zyne woorden hebben klem op haer hart; zy verfoeit zig zelve, en ziet daer, haer hart wenscht even onschuldig als het zyne te zyn. - Een gemeenzaemer gesprek ontdekt haer beider hartgeheim; traenen van waer berouw en treurigheid, aen haere zyde; een vuurige wensch, om haer tot de deugd te doen wederkeeren, aen zyn kant, doen de wederzydsche harten in één smelten; de liefde, de reine liefde, luistert het beeld der Godheid weder op. Nu drukt haere gloeiende wang die hand, die haere ondeugd geboeid, en haere verdrukte deugd

[p. 135]

in vryheid heeft gesteld; nu rust haer lieve hoofd op de borst haerer beminde, die traenen stort van vreugde, welke door haer worden opgevangen, als de vrugtbre regendroppen door 't verzengde aardryk, en de daauwdrupjes door 't kwynende kruid. - Nu flikkert de glans der deugd in haere schoone oogen, die, als sterren, den hemel van haer beminnelyk gelaet vercieren. Ja, de deugd, die in haer hart woont, vertoont zig daer, als op den luistervollen middag; terwyl hunne zielen, door zulk eene op de deugd gegronde liefde, tot in de Eeuwigheid vereenigd zullen blyven.

p.