Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1787

[p. 545]

Nieuwe Algemeene Vaderlandsche Letter-oefeningen.

Oude Joodsche Brieven, Samenspraeken en Verhaelen van sommige Tydgenooten des Zaligmaekers, (behelzende het voornaemste der Euangelie-geschiedenissen.) Gevolgd naar het Hoogduitsch van J.K. Pfenninger, Prediker in de Weeshuiskerk te Zurich. Tweede Deel. Te Leyden, by L. Herdingh, 1786. In gr. 8vo, 344 bladz.

Het gunstige denkbeeld, dat wy ons van dit Geschrift, by de aflevering van 't eerste Deel gevormd hebben,^(*) is, op het nagaen der uitvoeringe van dit tweede Deel, niet verflaeuwd, maer eer versterkt geworden; des wy, op den voorgemelden voet, te meer reden vinden, om deszelfs lezing, vooral den mingeoefenden, aen te pryzen; terwyl 't ook zelfs geoefenden gevallig kan zyn het te doorbladeren. Dit gedeelte neemt zyn aenvang met de komst der eerste Leerlingen van Jezus, en loopt af met den dood van Joannes den Dooper. 'Er word, in de ontvouwing van dit geschiedkundige beloop, by manier van Brieven, Samenspraken en Verhalen, ene groote verscheidenheid van characters voorgedragen; en 't characterkundige is 'er by uitstek wel in agt genomen; waer van de stukswyze Samenspraek, tusschen Zebedëus, Salome, Jakobus en Joannes, (Vergel. Matth. IV. 21, 22. en Mark. I. 19, 20.) hier ten voorbeelde kan strekken.

‘Zebedëus. Denkt aen mynen ouderdom, en hoe veel toezicht 'er nodig is over de Huurlingen. Met myn vrouw ben ik in dit beroep weinig geholpen. Ik zou nog niets van dit alles zeggen, maer de anderen, zegt gy, moeten ook voort. Kan Simon zich zoo los maken?

Jakobus. Berust toch daerin, vader! dat, wanneer God roept, wy moeten gehoorzamen, al ging ook daerom alles te gronde; maer Hy laet niemand te gronde gaen, die op hem betrouwt.

(*) Zie N. Alg. Vad. Letteroef. I D. bl. 102.

[p. 546]

Zeb. Wanneer God roept; dan is dit zoo.

Jak. Maer waerlyk het is als of God riep, wanneer deze zyn Gezalfde roept.

Joannes. Gy hoorde zelve, vader! dat hy gezegd heeft; “De woorden, die ik met u spreke, zyn de myne niet, maer van Hem, die my gezonden heeft.”

Zeb. Wanneer gy met alle uwe redenen slechts de bekommering uit myn hart kondet verbannen.

Joan. Wat bekommert u, lieve vader! Hebt gy niet gezien, met wat genegenheit, en hoe minzaem hy in het weggaen tot u zeide: “God zal u zegenen in uwe zoonen,”

Salome. Ja, God eert ons in onze zoonen: het zal onzen Neef Kajaphas niet weinig verheugen, wanneer hy dit vernemen zal. Dat had ik niet durven hopen, dat onze zoonen zoo naby den grooten Koning zouden komen! - denk eens, welk eene eere! - denk, hoe ligt zich dat alles zal laten vergoeden, wat wy nu ondertusschen te dragen hebben! Ik heb niet te vergeefsch gedroomd, toen ik van Joannes zwanger was; - weet gy het nog, Zebedëus?

Zeb. Gy spreekt wel van eenen Godlyken Koning, en van hooge eerampten aen zyn Hof; - Maer, God vergeve het my; dit alles is nog zoo verre af! - Ydele moeder met uwe droomen! - Wanneer onze Oversten ook dezen niet maar eens willen te keer gaen, gelyk zy Joannes den Dooper niet konden verdragen,^(*) en hy zich dan, zoo als gy zegt dat hy doet, voor den Messias uitgeeft, en daerdoor oproer ontstaet, dan zullen ze onder de eerste zyn, die men by den kop vat.

Jak. Het geen uit God is, kan noch Keizer noch Koning verbreeken. Spreekt hy niet steeds van de nabyheit des Hemelschen Ryks? Zal dat niet alle Ryken der aerde verslinden? Zal niet de Koning alle zyne vyanden stellen tot een voetbank zyner voeten?

Zeb. Gy spreekt wel! maer uw Meester ziet 'er by my geheel niet uit als een zegevierend Held. Hy zou zich veeleer als een lam laten slagten; zoo zacht en geduldig

(*) Joannes de Dooper, naemlyk, was reeds in de gevangenis gezet, voor de roeping der zoonen van Zebedëus, en de Autheur had alvoorens een gesprek van Philippus met Nathánaël deswegens, en over het vertrek van Jezus uit Judea na Galilea, dat niet weinig bekommering baerde, geplaetst.

[p. 547]

komt hy my voor.

Joan. Niet waer, lieve vader! Hy gelykt hem, van wien de heilige Dichter zegt: “Gy zyt de schoonste boven alle menschen kinderen; goedertierenheit en lieflykheit zyn uitgestort op uwe lippen, terwyl God u gezegend heeft in eeuwigheit^(*)!”

Zeb. Ja wel, dat stemme ik toe.

Joan. Maer zie dan ook, vader! wat 'er wyders omtrent den zelfden persoon volgt: “Het gae u voorspoedig in uwe toerusting! gae voort op het woord der waerheit, der zagtmoedigheit en gerechtigheit, en uw rechterhand zal u wonderen leeren^(†).”

Alle te samen. Dit is toch waer in hem!

Jak: En nog verder lezen wy: “Uwe pylen zyn scherp! de Volken zullen voor u nedervallen^(†)!”

Joan. Niets zal 'er feilen; wy zullen eerlang verstaen, 't geen wy nu nog niet begrypen. Hy is het licht der werelt, elk, die hem navolgt, zal door hem verlicht worden.

Zeb. Zo gaet dan in Gods Naem; des Heeren zegen blyve by u lieden!

Salome. De Heere make u als Ephraim en Manasse! en verheffe u boven de Broederen uwes Vaders.

Zeb. Gy moet ons nu en dan bericht doen toekomen.

Joannes en jakobus. Wy blyven nog hier, tot hy ons afhalen, en ook by u komen zal, om u te zegenen; gelyk hy gezegd heeft.’

(*) Ps XLV. 3.

(†) 4, 5.

(†) 6.