Cupido en de vlietnimfen; vrylyk gevolgd naar 't Fransch van den Kardinaal De Bernis.
Door L. Stoppendaal, P.Z.
Digt by een koele en heldre bron,
Die over 't veldgroen ruisschend vloeide,
Beschaèuwd voor 't vuur der zomerzon,
Was 't, dat de slaep Cupido boeide.
De Nimfen, zonder kwaed vermoên,
Gaen naer hem toe met stille treden:
Belust op 't steelen van een' zoon,
Bewondren ze zyn' schoone leden.
Hoe rood, myn Zuster, is zyn mond!
Roept de een, verbaesd en opgetoogen.
De Min word wakker op deez' stond,
En dacht: haest treft u myn vermogen.
Door 't hartbetovrend ooggelonk
Verborg hy zyne guitestreeken.
Daer vreugd uit aller oogen blonk,
Werd hy, van schoot op schoot, bekeeken.
Nu word van geurig bloemgewas
Een kransje voor zyn hoofd gevlochten;
De Liefde, listig op dit pas,
Kuscht haer, die zyne vriendschap zogten.
Maer rasch ontdekken zy den gloed,
Die, dag en nacht, brand in heur' harten;
't Verraed des Mins, die al het goed,
Aen hem gedaen, beloont met smarten.
Ach! geef ons toch de kalmte weêr,
Lief kind! was heur aenhoudend smeeken.
Ontrust gy ons, zo stil en teêr!
Wy branden in de kilste beeken.
Voed liever, dan dat ge u beklaegt,
Antwoord Cupied, myn' minnevonken;
'k Ontsteek die, als het my behaegt,
Maer 't blusschen is my niet geschonken.
|
|
Auteursrechtvrij