Mirtil.
Mirtel trad landwaard uit, belust om 't schoon te aanschouwen
Dat, in den zomerdag, de hand van Vrouw Natuur
Zo luisterryk verzaamt in beemden on landsdouwen.
Zyn oog zag 't streelends groen, bestraald van Zonnevuur:
't Gebloemte hield met kracht zyn aandacht opgetogen,
Terwyl 't gevederd koor, dat tak en telg bewoont,
Zyn zinnen hield geboeid, door kunstloos zangvermogen,
En hem door zagt gekweel, tot lagchend luistren troond':
Een ryzige Eik gaf mild zyn schaduw hem ten besten,
Daar hy zich nederzet, nu 't ooge lustig weidt,
Langs Vaderlandschen grond, en vruchtbre landgewesten,
Waar Vryheids gulle hand haar zalig heil verspreidt.
Wat kan men, (sprak de knaap,) hier hartsgenoegen smaken!
Maar wierd myn eenzaamheid door Galathé verzeld:
Dan zou die keurig schoon veel grootscher houding maken:
Dan blonk in sterker glans geboomte en bloem en veld.
Natuur! uw luister treft door wondervol vermogen:
Maar Galathé ontbreekt me in 't landschapschildery:
Zo blyft, met ongeneugt', myn blydschap-zelv betogen,
En heimelyk verdriet myn beste vreugde op zy'.
't Verrukkendst heilgenot valt smakeloos aan 't harte,
Dat, zonder weerhelft, derft zyn aardsche zaligheid.
ô Min! ge ontlast de ziel van knellend leed en smarte,
Wanneer ge geur en smaak in 't noeglyk harte spreidt.
Dit veld vermaakt en streelt me, en 't wil myn leed verzagten,
Door hartverwyderd schoon, in 't statig jaargety:
Maar Galathé beheerscht myn zinnen en gedachten,
Met al de aanminnigheên der huwlyksmaatschappy.
Die edle vriendschapsband; dit smaaklyk zout des levens
Vervult myn hopend hart, en al myn geesten tevens. -
Wat waart ge, ô Paradys! op 's werelds zesden dag,
Toen Adam eerst uw schoon, nog zonder Gade, zag!
n.n.
|
|
Auteursrechtvrij