Gedagten van een stervenden christen.
't Ontzaglyk uur is daar! 'k gaa sterven, 'k voel myn kragten
Bezwyken. 't Zintuig feilt, ik moet elk omzien wagten
Den doodelyken slag. ô Schroomlyk op-ontbod!
Wat word nu van myn geest? wat is myn naakend lot?
Zal ik niet langer zyn?... voor eeuwig! eeuwig! sterven?
Zal ik myn redenskragt voor eeuwig! eeuwig! derven?
Als toen ik, voor een poos, in flaauwte nederzeeg:
Of, mynes onbewust, in slaap te liggen pleeg.
'k Versmagt van angst. En hebt gy dan uw deel genooten,
Myn ziel! en word gy straks, gelyk het Vee, verstooten
In d'ak'lig duist'ren nagt van de vergetelheid?
Terwyl het nakroost roept: 't is heden onze tyd!
Verschriklyk uur!... maar neen. 'Er is een Opperwezen,
ô Mensch! myn scheem'rend oog kan nog zyn trekken leezen,
In al wat my omringt. Nog kan myn flaauw gezigt
Zyn Schepper merken, en den Schepper van het licht.
Neen. Deugd en Ondeugd zyn verschillend; waar en leugen.
De onzaal'ge, die het kwaad inzwelgt met volle teugen,
En hy, die, onbevreesd, kleeft deugd en waarheid aan,
Kan nooit in éénen rang voor 's Werelds Heere staan.
Neen. Jesus Christus leeft. 'k Zie Hem de twaalve spyzen;
En gaan na Golgotha; en sterven; en verryzen.
'k Zie Thomas vinger in zyn zyde wond gelegd;
Zyn Jong ren met hun bloed verzegelen zyn recht.
Een reeks van eeuwen mag de duuring dan vergrooten
Der aarde: ons lyf in 't graf nog eeuwen zyn beslooten,
| |
Tot Adams kroost vervult zyn tal, van eeuwigheid,
Ter eeuwigheid beschikt: nog egter ons verbeid
Een and're staat. Ons beid' een oordeel. 's Werelds Heere
Zal ieder mensch, naar regt, voor eeuwig, schande of eere
Erlangen doen. Dit zigtbaar Al zal niet vergaan,
Of Zonde en Deugd zal een verschillend lot ontvaan.
Maar zal ik, aardworm, dan, verschynen voor 't gerigte
Der Opper Majesteit! Ik, zondaar, in 't gezigte
Van een verteerend vuur, een driemaal Heiligen God!
'k Bezwyk op 't nad'ren van myn eeuwig, eeuwig! lot.
Schep anderwerf weêr moed, myn ziel! Ja, 's Werelds regter,
Als 't Oost van 't West, is ver van Zonde en Leugen; egter
Zyn liefde en goedheid, klaar geprent op ieder ding,
Geeft vasten grond tot hoop voor ieder boeteling.
Hy kent zyn handen-werk, het broos gestel der Menschen.
En trilt gy nog? Hy heeft wat zoud gy verder wenschen,
Hy heeft het oordeel, 't welk gy laatst zult ondergaan,
Aan Jesus, uwen Vriend en Broeder, afgestaan.
Aan Jesus, uwen Vriend: in wien zo glansryk blonken
Genaê en Liefde: die, aan 't Kruis-hout reeds geklonken,
Nog voor zyn beulen bad, en zig ten offer gaf,
Om ieder boeteling te vryen voor de straf.
'k Bedaar, en word gerust. Ik wil U huld bewyzen,
ô Eenige! Die van 's lichts opgang zyt te pryzen
Tot aan zyn ondergang. Gy riept my uit het Niet:
Ziet hier dan uwen knegt, erkennende uw gebied!
Dat nu myn zintuig feil', het bloed nu stolle in de adren,
't Licht myner reden taan', het bange doodzweet nadere,
Myn lyf welhaast in 't graf tot stof en asch vergaa!
Schoon 't my zy onbekend, hoe dat een geest bestâa;
Gy leeft. Ik ben gerust. Gy kunt myn geest doen leeven,
Lucht, Aarde en Zee myn stof, ten leven, weêr doen geeven:
Gy Meester der Natuur, 't gewrocht van wiens bevel
Is, van 't onmeetbaar Al 't verwonderbaar gestel!
Gy leeft. En Jesus leeft. Hoe ben ik vol verlangen
Na mynen dierb'ren Vriend! die zal myn geest ontvangen;
Myn lyf verwekken; my voor 't strenge regt behoên;
En in der Englen Choor met Hemelvreugde voên!
Uw geest, uw eeuw'ge kragt, die, als een gulle regen
Het aardryk, 's Vroomen hert verkwikt met troost en zegen,
Zal 't zwakke sterken, en beteug'len 's Vyands magt,
Tot, in den laatsten snik, het alles zy volbragt.
|
|
Auteursrechtvrij