Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1783

Toegift op de schatten van een Christen. Door Joanna Avinck, Huisvrouw van Hendrik Luden. Te Utrecht, by H.v. Otterloo, en te Amsterdam, by L. Lamberts, 1783. In gr. octavo, in twee Stukjes, te samen, 244 bladz.

Op de stichtlyke ontvouwing van den rykdom eens Christens, in zyne vereniging met Christus, in zyne gemeenschap des Heiligen Geestes, en in zyne kennis en genieting van God, in drie vroegere Stukjes voorgedragen, volgt in deze twee Stukjes de beantwoording ener vraegswyze bedenkinge, waer toe de overweging van dien rykdom gelegenheid geeft. Te weten, ‘van waer mag het komen, dat een ryk Christen zich veelal zo arm vertoont?’ - In de behandeling van dit onderwerp stelt Mejuffrouw Luden zich voor, (1.) aen te wyzen, dat de Christenen van onzen tyd zeer weinig van hunnen waren rykdom vertoonen: (2.) de reden van dat verval op te geven, en eindelyk (3.) de middelen ter verbeteringe voor te stellen. Ieder dezer onderwerpen behandelt zy gemoedlyk, en opwekkend ten goede. Zie hier éne harer voorstellingen, met betrekking tot het verwaerloozen van de godsdienstige opvoeding der kinderen; waeruit een aental van treurige gevolgen gebooren word.

‘Laat ik, zegt zy, U maar by deeze ééne bepalen. Verbeeld u eens gelyk het meermaal gebeurt, dat een van deze verwaarloosde kinderen, in het prilste zyner jaaren, door eene onverwagte krankheid wordt bezogt; welke hem, binnen korte dagen, uit het midden van zyn vermaaken wechrukt. Doch eer dit vrezelyk oogenblik daar is, ontwaakt zyn geweten; de ongelukkige jongeling begint te

[p. 234]

beseffen het verzuim waar aan hy zich heeft schuldig gemaakt: in 't verwaarlozen van die dierbaare oogenblikken, welke hem vergund waren, om het belang van zynen onstervelyken geest te behartigen. Hy ziet zyne bedroefde ouders by zyn bedde staan, hy erinnert zich welke verkeerde inschikkelykheid zy meermalen omtrent hem gebruikt hebben, hoe zy; schoon beter van 't belang der zaake overreed, Elis veroordeeld gedrag in veele opzichten gevolgd hebben. Hoe aangenaam hem die toegevenheid geviel in zyne gezonde dagen, des te meer prangt zy hem op zyn sterfbedde: daar hy niet dan met ontzettinge kan indenken, hoe deze le naaste oorzaak was van zyn bederf. Eindelyk, door het angitig vooruitgezicht van eene vast naderende eeuwigheid gefolterd, barst hy ten laatsten uit in deeze of dergelyke ontzettende woorden. “Ik ga! ja ik ga, naar een onbereid tydstip van myn laatste uur: dat oogenblik is reeds op handen, waarin ik aan mynen geduchten Richter rekenschap geeven zal, hoe ik mynen tyd hier besteed heb. Helaas! hoe heb ik die kostelyke gelegenheid om vrede met God te maken, schandelyk verzuimd! Myne ouders, hoe zult gy het verantwoorden, dat gy uwe magt ten mynen opzichte niet beter besteed hebt? Gy offerdet my, van myne vroege jongheid reeds, aan de mode van deze wereld op; en, in myne verdere levensjaaren, gaaft gy te veel vryheid aan myne losbandige Jeugd. 't Is waar, toen gy zaagt dat het te verre ging, zocht gy my wel tot bedaaren te brengen; dan gy waart op dien tyd de teugels. reeds kwyt: 't was alles te vergeefs; myne woeste driften waren niet meer in te teugelen; 't welk misschien in vroeger leeftyd in uw vermogen was geweest. En nu! nu is het omtrent my voor eeuwig afgedaan: en gy, die beter moest weeten wat tot myn eeuwig welzyn diende, hebt hierin uw eigen kroost verzuimd. Rampzalige kinderen! die dus aan de onbedachtzaamheid van eene verwaarloosde opvoeding worden opgeofferd!” Indien nu zulk een jongeling, na het uitspreeken van deeze of dergelyke verwytingen, den laatsten adem uitblaast: hoedanig dunkt het u, dat zulke ouders dan zullen te moede zyn! welke eene mengeling van droefheid, wroeging en berouw zal die harten als om stryd vervullen? De spooreloze droefheid van David, over zynen zoon Abzalom, kan 'er ons een schets van geeven. Ja, was 'er op die oogenblikken gene erinnering aan de gemoederen van zulke on-

[p. 235]

ders, dat 'er in het bloed van Christus verzoening te verkrygen is, voor alle verzuim; zelfs over zulke nalatigheden welke nimmer herdaan konnen worden: zou het wonder zyn, zo die menschen in de uiterste wanhope nederzonken? en daarom, ach! mogten wy, en alle die met kinderen gezegend zyn, by deze overweging veel stille staan: op dat wy in dit heden alle onze zorgen mogten aanleggen, om die dierbaarste panden uit de wereld te trekken; en, zo veel in ons vermogen is, aan God en zynen dienst te verbinden. Wy willen het immers gaarn met ons gansche hart staande houden; dat wy in God te dienen het grootste geluk vinden; en luidt het dan niet vreemd dat wy onze kinderen toelaaten, zich aan den dienst der wereld op te offeren? Wat verwekt ook menigmaal de achteloosheid hieromtrent, voor Christen-ouders, benaauwde Doods-bedden!’