Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1781

De droefheidbaarende troost.

Celinde, door de koorts op 't krankbed neergesmeeten,

Sprak haaren Man, daar voor gezeten,

En met haar ongeval begaan,

Dus ter vertroostinge aan:

‘Myn kind! zyt wel gemoed! 't zyn immers 's Hemels wegen.

Ook maaken wy, eer 't nog behoeft,

Ons zelv dikwerf te veel verlegen!’

Ja, Kindlief! schreide Alcest, dit maakt... my zô.... bedroefd!