't Leerzaam buiten.
't Vrolyk buiten is een leerschool. Wordt 'er alles opgemerkt,
Danerkent m' in 't minste zaadje, dat Gods grootheid wondren werkt.
Waar, waar heen men de oogen wende, alles wat ons hier ontmoet,
Roept ons toe, uit duizend keelen: God is groot en wys en goed.
Ja, dat tuigen al de bloemen, al de kruiden van het veld,
Zelfs 't geringste, 't kleinste wormpje, daar m' 'er duizenden van telt.
Hoe verkwikt ons 't buitenluchtje! hoe verheugt ons 't malsche groen!
Hier gevoelt m' een ander leven in 't herscheppend lentzaizoen.
Oogbekoorende vertooning! wat schakeering! welk een pracht!
Wondre wysheid! achtbre blyken van des Heeren gunst en magt!
Hoe verfrischt ons 't vlietend beekje; by deez rykbegraasden boord!
Daar men duizenden van stemmen lieflyk kwinkeleeren hoort.
't Windje ruischt hier door 't geboomte, wyl haar schaduwe ons bedekt,
En voor 't heetst der zonnestraalen tot een koele schuilplaats strekt.
't Nuttig vee, den stal ontweeken, nu het juk noch banden knelt,
Mag zyn' graagen lust hier boeten in het ruim en open veld.
Ziet men zoo, ten dienst der beesten, 't veld met vrugtbaar gras bekleed,
Daar 't zich dartlend in verlustigt, daar 't zich meê te voeden weet.
't Wordt hier te aangenaamer als men de oogen slaat op 't voedend kruid,
Dat ten dienst van Adamskindren mildlyk uit het aardryk spruit.
't Ryk beladen vrugtgeboomte, zwangre bloesem, rypend ooft,
Jongst geschooten teedre lootjes, niets dat ons geen vrucht beloost.
Zoo, zoo roept ons al 't geschapen, 't minste dat ons hier ontmoet,
Blykbaar toe: het Opperwezen, aller schepz'len Heer, is goed.
Die, schoon menig sterveling Hem stout versmaad, den nek toekeert,
Egter, nimmer moe van zeegnen, bangen nooddruft van hun weert
| |
Die, by 't lieflyk ochtendkrieken, 't vogt verlangend kruid gedenkt,
En 't uit zyn azuuren zaalen met het vrugtbre daauwnat drenkt.
't Digtgeslooten bloempje geeft weêr, pas ontnuchterd, nieuwe geur;
't Geen in de avondkou verslenste, staat nu weër in volle fleur;
Dan, vooral, wanneer de zonne, daar de duisternis voor zwicht,
Daar de neevlen voor verdwynen, 't veld weêr van rondöm verlicht;
Hoe herleeft dan al 't gezaaide, al 't ontsprotene in den hof!
Alles toont een ander wezen, 't roemt om stryd zyns Maakers lof.
Dan, hoe ras zou 't niet verdorren, daalde 'er nimmer regen neêr,
Wierd het door het frissche wolknat niet bevochtigd keer op keer!
Hier voor zorgt ook 's Hemels goedheid, die by wisling, op den duur,
Dan eens schenkt een milden regen, dan eens 't koestrend zonnevuur.
Roemt des, roemt des, 't Alvermogen! Hem wiens goedheid alles geeft;
Die, schoon woonende in den hoogen zorgt vooral wat adem heeft,
't Redenloos en redenmachtig schepzel onderhoudt en voedt.
Wie, wie ziet niet in dit alles dat des Heeren hand het doet?
Zwyg dan vrygeest: 't minste kruidje, dat zich aan uw oog vertoont,
Moest de lippen doen verbleeken, daar ge uw' Schepper dwaas mee hoont.
Dank, myn Christen, juich van vreugde, hoe zoudt gy nu spraakloos staan?
't Gansche veld heft, God ter eere, zyn' gewyden lofzang aan.
Stemt dan in met al 't geschapen', dat de weêrklank kaatse alom:
Groot en goed is God, de Schepper van het gansch geschapendom!
|
|
Auteursrechtvrij