Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1781

[p. 295]

Het Bloemperk d'allergewigtigste lotgevallen; inhoudende de byzonderste Historien, die een tydmerk aen elke Eeuw gegeeven hebben, als noch, eenige bowysredens over de uytmuntende Zedetugt. onfaelbaere Wetstukken, Verheventheyd en Onsterftykheyd der Ziel. In rym en onrym. Door J. de Wolf, 1780. In octavo 134 bladz.
Leven der Herderen, door Virgilius, vrypostig verduytscht door J. de Wolf. Te Gend by J.F.v.d. Scheuren. Behalven het Voorwerk 138 bladz. in octavo.

Een proefstuk van de tegenwoordige Vlaamsche Dichtkunde, ons voor eenigen tyd ter hand gekomen, deed ons oordeelen, dat ze juist niet voor Nederlandsche ooren geschikt is^(*); en de twee hier bovengenoemde Stukjes doen 'er ons tot nog niet gunstiger over denken. Het Bloemperk kan men nog ongestoord doorwandelen; als een stichtend Rymstuk van iemand die het wel meent; maar de vrypostige verduitsching der Herderskouten van Virgilius, of zo als die treffelyke Dichtstukken hier genoemd worden, het Leven der Herderen, is eene soort van mishandeling van Virgilius in Rym, die een hoogagter van den Latynschen Dichter min of meer gram moet maaken. - 't Is waar, de Autheur verzoekt 'er zelf, naar 't schynt, verschooning over; daar hy zich in zyne Voorreden aldus uitdrukt: ‘Ik heb myne afgematte krachten en voldoenlooze driften, met eene waekzaemheid van Argus gewillig opgetoomd, om met het vlugge Pegasus te rennen van de konstlievende heuvelen door de ryke velden van den Kroonpoët Virgilius, die alle den lof der Roomsche Dichtschryveren tevens wegdraegd, en voor welkers geheugenis thans Apolos Voesterlingen met het hoofd en knien geboogen staen; maer alzo myne Zangnymph noch jongh en onervaeren is, ik bid UE. en straft haer niet met eenen vermetelen Phaëton, zo onervaeren in het mennen zyns vaders wagen; als ik in het verduitschen van Virgilius Vaersen’. - Men zou hier op kunnen vraagen, zag de Autheur zyn eigen werk in de daad zo aan, wat bewoog hem dan om het in 't licht te geeven? Dan, om dat hy, zo nederig, (hoewel in wat opgeblaazen styl,) verschooning verzoekt, willen wy hem niet hard vallen: zyne vermetele onderneeming zy hem vergeeven! maar onder voorwaarde, dat hy zich niet weder onderwinde, de beroemde Latynsche Dichters vrypostig te verduitschen, en door zyne Rym te mishandelen. Over de regtmaatigheid van dit beding, oordeele men uit het volgende staal, daar Melibeus den gelukstaat van Tityrus beschryft:

Hoe gelukkig, ouden gryzen!
Ik moet uwe zorgen pryzen;
Al uw land is wel bereyd,
Dat veel vruchten open spreyd;

(*) Zie Algem. Vaderl. Letter-Oef. I. D. bl. 373.

[p. 296]

 

Schoon 't heeft steen vermengelingen

 

'k Zie 't noch malsche vruchten brengen,

 

Schoon veel slyk het kruyd bedekt,

 

Waaruyt dat men biezen trekt.

 

Al de vremde kruideryen;

 

Die God u wild open spreyen,

 

Zullen 't zwanger vee noyt zyn

 

Tot benadeel of tot pyn.

 

All' de schaepen der gebuuren,

 

Die zomwyl een plaag bezuuren,

 

Zullen noyt aen uwen stal

 

Brengen brandig ongeval

 

Gy en hebt hier niet te schroomen

 

Onder 't lommer van de boomen

 

Gy hebt hier een' koele leyd',

 

Aen de Goden toegeweid;

 

G' hebt hier beekjes en fontynen,

 

Niet bekommerd 't hert door pynen;

 

'T is al vreugd dat 't land geriefd

 

En uw bly gezicht verliefd.

 

G' hebt hier op de bloemen-haegen

 

Biën, die op honing jaegen,

 

Die met ruysch geklank alom

 

Plukken d'honing uyt de blom.

 

Wat een' vreugd word 'U geschonken;

 

G' hoord veel vleugel-dierkens ronken;

 

G' hebt hier een malsch jeugdig kruyd,

 

Dat tot uyt de bergen spruyt;

 

G' hoord by den avond 't roukoeloeren

 

Uyt de wilde duyven voeren,

 

Of een' zuchtig tortelduyf

 

Onder blaeren van de druyf;

 

G' hebt hier muskadelle ranken,

 

Tot het zap der Goden dranken,

 

'T is al dat het hert behaegd;

 

Niet en is 'er dat U plaegd.