Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1779

Palemon.
Herders-Zang.
Door C.v.d.G. voor deszelfs Vriend w......

Thans, sprak de bedrukte Harder Palemon, ga ik, terwyl de morgenschemeringen naar het Westen vlugten, en de Dageraad de randen der wolken aan de Oosterkimmen met een gloejend rood beschildert, de eenzame Oevers van het Scheld vervullen met myne zuchten, alwaar het stil geruisch der kronkelende baartjes myne kermende Zangtonen zal ondersteunen.

Hy bekommerde zich niet met de zorg van zyn vee; maar zogt alleen de schaduw van een ouden Ypenboon, wiens doo eengevlogten takken over zyn hoofd een donker gewelf maakten: aldaar

[p. 283]

zette hy zich op een klein heuveltje, dat maar nauwlyks met gras overdekt was, en begon zynen bangen boezem op de volgende wyze lugt te geven.

De schoonste, de beminnelykste Harderin heeft ons verlaten! Ik wil onder dezen Ypenboom, wiens bevende takken het ware beeltenis van myn kloppend hart dragen, hier wil ik een treurlied aanheffen; en hangen dan myne Ruisschpyp aan enen der takken; want ze zal voortaan zwygen.

Ach! Celeste! allerbekoorlykste Celeste. ik roep: - maar gy antwoord me niet! - Ach! hoe word myn bange boezem van droefheid overkropt! - een stroom van smarten overloopt myne benaude ziel! Iets onuitsprekelyks is het, uw byzyn te derven! - Harders helpt my weenen, en de stille Oevers van het zagt ruischend Scheld met klagten vervullen. - Gy preest voorhenen de schoonheid, en de innemende bevalligheid van Celeste; billyk beweent gy dan ook derzelyer heen gaan. - Maar neen! - Zwygt Harders, Palemon zal alleen een treurzang zingen.

Eenzame Oevers, langs welke de deugdzame en bevallige Celeste gevoerd werd, en langs welke nu myne kermende treurzangen weergalmen, gy zyt getuigen van myn doodlyk hartzeer. - Vertoef niet langer gy ligte Zesiers; maar komt haastig, en dryft over de hobbelende golfjes myne kermende Zangtonen de bemitnelyke agter na!

Geheiligde Nimfen, die uwe woningen verk est in het golvend Kristal, Celeste is uwe zorgen aanbetroud; gebied de golven, om die schone tog zorgvuldig op hare ruggen, door den stroom, in veiligheid, te dragen; of smeekt met my den gryzen Watergod, dat hy, met zynen drietand, het geweld der golven bedwinge; op dat ze, zachtjes voort rollende, die schone geen ongemak toebrengen! En gy, ô heerscher der winden, zend voor dit maal alleen een ligten Zefirus, die, dartel in de zeilen spelende, het Schip, dat Celeste voert, zagtjes over den stroom zal dryven!

Hier! - hier niet ver van daan, ach! met welk ene tederheid: gaf ik voor weinige ogenblikken Celeste den laatsten vaarwel kus! - Helaas! met ene gebroken stem, zeide ik hier, die beminnelyk tedere tegen myne borst drukkende, vaar... vaar wel, lieve harderin! Welke ene gevoelige smart drong 'er op dat ogenblik in myn droevigen boezem! hoe klopte my het harte, en toen ze myn gezicht verliet, liep een vloed van tranen langs myne wangen!

Nu, nu heest ons de bevallige Celeste verlaten! - nu, ja nu, wil ik de Oevers van het Scheld met myne klagten vervullen! - en nu wil ik..... maar zagt, daar bruischt het Schip door de golven! Celeste!.. ach!... ze is doof!... De winden!.... De golven!.... Myne Ruischpyp ontzinkt myne bevende handen!.... Celeste word van onze Oevers weggeroeid!.... Herhaald myne klagten, gy eenzame Oevers, en doet myne treurzan-

[p. 284]

gen verre langs de golven voortrollen! lieftalige Celeste, waarom verlaat gy deze vermakelyke streek?.... Ze is doof, zy antwoord niet. Ach! nu zal ik niet mee, verrukt van vreugde, en opgetogen door de schoonste bekoorlykheden, die beminlyke langs de geurige en bloemryke velden leiden, noch haar, op de heuvels klimmende de welriekendste bloempjes vergaren; waarvan zy, dezelve geestig door elkander slingerende, een tuiltje breidde! Nu kan ik nie meer die verrukkende, doch onschuldige, vermaken met haar genieten, die ene onbe wongen vergenoegdheid ons in t harte baarden! - noch my verlustigen in hare hart innemende bekoorlykheden! Nu kan ik haar gene tedere kusjes op hare Rozen lipjes meer drukken, noch, haar omhe zende, my neder vlyen op dien malzen boezem!.... Nu strelen hare lieve Oogjes, die de gransryke ogen van Belinde's ringelduifjes verre overtreffen, de mynen niet meer; nu hoor ik hare strelende tong gene verrukkende woordjes meer spreken!.... Nu blyven de duifjes niet meer klapwiekende in de lugt hangen, terwyl hare liefelyke tonen hen in ene zagte verrukking brengen; ook staken de zwaluwtjes hunne snelle vlugt niet meer, om aandagtig te luisteren naar haar vetrukkend zingen!.... De Nachtegaal blyft niet meer in de dichte bosschen op teere telgjes aan haar hart innemend gezang gehoor schenken; noch poogt veel minder vlytig kare schelle klanken met de zachte en vleiende o geltoontjes van Celeste te paren! - De Harders leggen hun speeltuig niet meer neer, om met vermaak het oor te leenen aan het streelend geluit, waar mede zy al zingende de aangename vlakten vervulde; deze streek, helaas is niet meer vervuld met hare zielstrelende zangen! Nù treuren de stille bosschen om haar heen gaan; de wyde vlakten bewenen haar vertrek! de bomen ve liezen hunne bladers, die verwelkt op den grond vallen! De teere bloempjes weigeren langer verkwikkelyke geuren te verspreiden, of verdonen! En Palemon vervult de Oevers van het Scheld met klagen, terwyl de Echoos zyne klagende tonen de gansche streek overvoeren.

De bekoorlykste Harderin heeft ons verlaten! Celeste heeft ons begeven ik wil onder dezen Ypenboom voor 't laatst een treurzang aanhefsen! voortaan zal myne Ruischpyp zwygen! Dé bloempjes rontom myne hut zal ik uitroejen, en de heuveltjes van myne groene kamillen zal ik omspitten, om dat ze myne smarten vergroten door my het voorledene te herinneren.

Wanneer de Harders myne hut voorby gingen, en al 't gebloemte rondom dezelve zo verkwikkelyk zagen, wanneer de spelende weste windjes hun myne liefelyk ruikende Marjolein geuren reeds van verre te gemoed voerden, spraken ze onder elkander: gewis is deze plaats eene Godin os ten minsten ene der Veldminsen geheiligd (Want de tegenwoordigheid van Celeste verkwikte al het gebloemte, en het tedere kruid dat by myne hut stond.) Welk ene Godheid verkeerd 'er tog zo gemeenzaam in Palemons hut? en dit zeggende, traden ze myne Stulp

[p. 285]

voorby met een zoort van eerbied, die men gewonelyk ene Godheid bewyst. Maar nu heeft die schone my verlaten; daarom verwelkt nu gy geurige bloempjes; want gy zult u niet meer verkwikken, door de verkwikkelyke straaltjes van haar bekoorlyk gezicht! verdort nu gy liefelyk ruikende Marjolemen: dat 'er in uwe plaatzen doorns en distels opg an .... Maar neen, verwel t niet.... blyft, door ene kleme flikk ring van hoop, om haar in deze streek' weerom te zien, nog in leven. Verwelk daarom niet, ô geurige bloempjes, of, wanneer gy verdoit, spruit dan by de aankomst van de verkwikkelyke Lente weder uit; zo de aanvallige Celeste dan weer in onze buurt komt, zal ik u met vlyt aankweeken. Dan zal ik daarenboven nog uw getal vermeerderen, met het schoonste sieraad, dat ons de liefelyke Lente oplevert. Dan wil ik de verkwikkelyke heuveltjes en aangename vlakten bezoeken, de digte bosschen en de groene waterkanten zullen van my niet onbezogt blyven. Van daar zal ik de schoonste planten en geurigste bloempjes verzamelen: gevlakte Erenprys, purperen Fiolen, welrieken e Lis, waaraan de Godin Iris de schoonste kleuren geschonken heeft; de ruiken e Meibloemen, en de Koningin der weien, zal ik byéén vergaren; die zal ik rontom myne hut planten, en zingen dan onder de hooggetopte bomen, die hen tegen de gure noordewinden zullen dekken; en welker schorsen met den naam van Celeste pronken, ter eere van die aanbiddelykste Harderin; terwyl myne Schaapjes de jeugdigste telgjes alomme van de velden afscheren. Dan zullen de Bytjes, azende op de honingzoete geuren, die myne bloempjes uitwerpen, rontom my snorren. De duifjes zullen boven myn hoofd kirren, ze zullen liefelyk trekkebekken, en dan klapwiekende in de lugt vliegen. De wildzang, zich onder de digte blaedjes verbergende, zal my onthalen op een liefelyk veldmuzyk. Ongestoord zal het pluimgediert hier zyne nestjes maken, en zyne teere Jongen opkweeken. Dan zullen ze my, by het aanbreken van den morgen, hunne dankbare toontjes al toe zenden, voor de vryheid die ik hun schenk. De tjilpende Musschen zullen, door ene heimelyke siefdedrift, elkander van tak tot tak vervolgen; terwyl de gesprkkelde Kapelletjes, alom myne bloempjes bezoekende, my tonen zullen, hoe zelfs in hunne tedere ingewandjes die zelfde liefdevlam o tstoken is. - Hoe? Zult gy dan aantrekkelyke Celeste, zult gy dan onze buurt weer met uwe tegenwoordigheid vereeren? Dan zal deze gansche streek in een Tempe veranderen. - Gy twyfelt - en die twyfeling vervult reeds myne ziel met wellust.

Dus zong Palemon, en de flauwe hoop om Celeste weer te zien, deed hem vergenoegder naar zyne stulp keeren, dan hy die verlaten had. Hy nam de zorg zyner Schapen weer op zich, en dreef ze ten stalle uit, veldwaards.

c.v.d.g.