Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1779

De Ophelderende Raad.

Alfonsus, - een dier wreevle menschen,

Die, nimmer met hun staat te vreên,

Altoos naar andre omstandigheên,

Volmaakter lot en schatten wenschen.

[p. 52]

 

Alfonsus sprak Alardus aan:

 

‘Myn goede vriend! hoe laag van waarde,

 

Ja hoe verachtlyk is deeze aarde,

 

Men ziet 'er niets dan euveldaan!

 

 

 

't Beschreiënswaardig lot der vroomen

 

Gaat van versmaading nog verzeld;

 

De boozen, door geen leed gekweld,

 

Zyn tegen hun vooringenomen!

 

 

 

Neen!... 't ongelyk is al te groot!

 

En daarom moet ge u niet ontstellen,

 

Als men u eerlang zal vertellen,

 

Dat ik my-zelv den kop in schoot!’

 

 

 

‘Ik kan uw klagten niet weerstreeven’,

 

Voer hem Alardus te gemoet:

 

‘'Er is geen heil, geen wenschlyk goed,

 

In’ nietig ondermaansche leeven!

 

 

 

‘Dierhalven, nu ons niemand ziet,

 

Moest ge u geen oogenblik beraaden:

 

Wagt....! myn Plstool is reeds gelaaden....

 

Welaan....!’ Alfonsus was 'er niet.

w.h.