Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1778

De beide ezels en het paard.

Twee ezels, ongemeen op hunnen smaak gesteld,

By zomertyd de stal ontweken,

En wandlend, van elkaâr verzeld,

Door gras- en klaverryke streken,

Vermaakten zich met dus elkandren toe te spreken:

‘Heer broeder! wat is bloem, en gras,

En Klaver laf van smaak om te eten!

Dit voedsel mogen paarden vreten;

Hen smake eene spyz' die steeds ons haatlyk was.

Voor ons, wy kunnen ons op kiescher' smaak beroemen,
En dus ons, boven hen, zeer hoog bevoorrecht noemen:
Wy minnen niet dan spyz' die brandend is en byt:

Wy minnen doorn- en distelstruiken!’

‘Ha!’ sprak zyn kameraad; ‘ha! wat ben ik verblyd,
Dat gy altyd met my van één gevoelen zyt!
Geen klaver, bloem, of gras, is waard' dat wy 't beruiken.

[p. 191]

 

Hier, broeder! hier; gaan wy naar dezen kant:

 

Hier kryg ik iets in 't oog, iets, recht van onzen trant:

 

Hier zie ik doorn en distel groeijen:

 

Hier kunnen we eens ter dege in snoeijen!’

 

Zy spraken; en terstond daar dravend heengespoed,

 

Vertrapten zy het gras verachtlyk met den voet.

 

Intusschen was een ros hen zagtjes nagetreden;

 

Hy had hun gantsch gesprek verstaan,

 

En voelde zich met hen begaan;

 

Hy grinnikte, en riep uit: ‘Wat smaak!...wat spoorloosheden!’

 

‘Goed!’ zeide een langoor toen; ‘berisp, beschimp ons vry!

 

Wy minnen le haut goût: dit is eerst lekkerny.

 

Wees met uwe laffe kost te vreden,

 

Tot gy zo keurig zyt als wy.’

 

Het moedig paard, getergd door deze zwetsery,

 

Sprak: ‘Nooit word u door hem, die zich aan gras, en klaver,

 

En voedselryke haver,

 

Verzaden mag, uw keus benyd:

 

Gy durft, verwaand, uw smaak meer kiesch dan d'onzen heeten!

 

't Is zigtbaar dat gy ezels zyt:

 

Want wie zou anders doorn-en distelstruiken vreten!’

p.j.

1778.