Geboorte-zang aan N.N.
BEvallig Kindje, ô teder wicht!
Zyt wellekom, nu 't lieve levenslicht
Deez' dag, voor 't eerst, u heeft bescheenen.
Zoo schoon, zoo zoet, zoo welgemaakt,
Wordt dag en nagt voor uw behoud gewaakt,
Elk wil, vol yvers, U zyn zorge en bystand leenen;
Uw' Oudren, om uw komst verheugd,
Strekt ge ook ter wellust en tot vreugd.
'Er zyn geleerde en schrandre mannen
Geweest, men vindt ze nog, die 't weezenlooze Niet
Verkiezen voor een leven vol verdriet;
‘Want,’ zeggen zy: ‘veel beter is 't, gebannen
In 't eenzaamst, akeligst gewest,
Dan naar 't gezellig zoet der Maatschappy te streeven,
Daar alles kwaads op aard' zig heeft gevest:
En wat is tog de Waereld, wat het leven?’
Die Mannen zyn, als gy, ook klein geweest,
Groei ook, als zy, naar 't lichaam, naar den geest;
Dan kunt gy zelv', onzydig, 't oordeel vellen,
Wat van de Waereld zy; hoe 't leven u behaagt;
En of 't verstandig zy, zichzelven zeer te kwellen,
Als men der Waereld, of het leven, zich beklaagt.
Onnoozel Kindje! ô ja, zoo lang gy U ziet streelen,
Door zorgende Ouders, zal u 't leven niet verveelen.
De Waereld lacht u lieflyk aan;
‘Ik vind,’ zegt gy: 'k vind geen gebreken;
‘Waar zyn die? me is nog liefde en trouw gebleeken.
ô! De ondeugd heeft wis nooit bestaan!
| |
Ik leef gerust; 'k leef wel te vreeden;
Wat is 'er, dat my nog ontbreekt?
ô Waereld! die genoegen kweekt,
Gy streelt myn hart door uw bekoorlykheden.
En daar ik niets dan vreugde ontmoet,
Is alles in deez' Waereld goed.’
Dus spreekt ge in uwe jeugd, en 't is u te vergeeven;
Gy, onbezorgd, kent noch de Waereld, noch het leven.
Maar derft ge eens uwer Oudren min
Met hun bestuur, en treedt ge alleen ter Waereld in,
Dan zult ge, op de eerste treê, terstond van taal verand'ren,
Dan zegt gy wis: ‘Hoe! schat me elkand'ren,
Eer naar het aardsch en tydlyk goed,
Dan naar de gaaven van 't gemoed?
'k Zie 't zelfbelang, ten troon verheven,
Vervloekte en snoode wetten geeven;
Het krielt van dwaazen, daar ik naauw een wyzen zie;
Ik zoek een vriend, wien ik myn zuiv're vriendschap biê,
Helaas! de opregte en waare Vrinden
Zyn, als de Wyzen, schaars te vinden.
Onkunde en huichlaary heerscht en by Groot en Klein;
De Huwlyksmin, zoo edel, zuiver, rein
In haar geboorte, is ook allengs verbasterd;
Men streelt het valsch Vernuft, wanneer het hoont en lastert.
ô Waereld! nu ik my op uw Toneel bevind,
En zie, met onbenevelde oogen,
Hoe Gy me in myne jeugd misleid hebt en bedroogen,
Haat ik U, even sterk, als ik U heb bemind!’
Semper idem.
amsterdam
1776. |
|
Auteursrechtvrij