Uytertse hylickmaeckers
(na 1677)–Anoniem Uytertse Hylickmaeckers–
AuteursrechtvrijVol soetigheydt, ofte Amsterdamse kermiskoeck, opgedist voor de genoode kermis gasten en aerdige sangers en sangeressen
Stem: Daer ging een Meysje aen de, &c.
HEt geschiede op een tijdt,
Een man in sijn oude Jaren,
Is geworden Heremijt,
En liet alle vreugde varen,
Heeft de werelt met sijn pracht
Maer voor slaverny geacht.
Twee Soons liet hy in de stadt,
’t Derde heeft hy mee genomen,
En hy seyd’, hy soude dat
Noyt by Vrouwen laten komen:
Hem docht, ’t geen men noyt en siet
Dat bekoort het hert oock niet.
’t Kint dat bleef soo by sijn vaer,
En quam nimmer by geen Luyden,
En at met hem menigh jaer
Niet dan wortels ende kruyden:
Vaste driemael in de weeck,
En dronck water uyt de beeck.
Maer alsoo ’t eens quam te ps
Dat daer in een van de dorpen
By de Boeren Kermis was,
En men na de Gans soud’ werpen,
En dat al de soete Jeugt
| |
[pagina 90]
| |
Quam daer met een volle vreugt.
En een Priester wel bekent,
Een man van seer goede zeden,
Woonde aldaer oock omtrent,
Heeft dees Heremijt gebeden,
En door sijnen Bood’ belast
Dat hy soude zijn sijn gast.
Dese Gast aldus gebeen,
Gingh de saeck wel overleggen,
En liet sich alsoo het scheen,
Van den goeden Quant geseggen,
Ende naer een diep gepeys,
Trock hy met sijn Zoon op reys.
Hansken sagh vast hier en daer
Hoe sy over wege gingen,
En al wat hy wierdt gewaer
Achte hy voor wonder dingen;
En sijn Vader leyd’ hem uyt
Wat dat dit en dat beduyt.
Op ’t lest sagh hy by geval
Een hoop steedse Vrijsters speelen,
Welcke met een bly geschal
Geestigh gingen sitten queelen,
Ende maeckten soet geluyt
By de Lovers onder ’t kruyt.
Hansken dat sagh haer cieraet,
’t Quantjen bleef daer op staen mercken,
En hy prees haer zoet gelaet,
Hy voeld’ sijn gewrichten wercken,
Woud’ (soo ’t scheen) niet verder gaen,
Maer is stille blijven staen.
Vader seyd’ den jongen Helt,
Hoe mach dit soet schepsel hieten,
Ick en heb u noyt in ’t velt
Sulcke Vogels weten schieten,
En naer ick ’t Gediert besien,
Soo behoort men ’t gonst te bien.
De man seyd’, ’t geen dat ghy siet,
En soo in het velt hoort schreeuwen,
Dat zijn Gansen, anders niet,
Arger dan de stoute spreeuwen,
Een snoot en een oolijck goet,
Waer voor ghy u wachten moet.
| |
[pagina 91]
| |
Vader seyd’ de jongh Gesel,
Laet my by de Gansen blijven,
Ick wil met die dieren wel
Mijnen jongen tijdt verdrijven;
Ick en vreese geen verdriet,
Sy en zijn soo grousaem niet.
Den man voelde sijnen grondt,
En dacht, wat sal dit beduyden,
‘k Meende, seyd’ hy binnens mondt,
’t Kint kon niet dan groene kruyden,
Maer die lecker als hy is,
Kent meer als het groene Lis.
Maer sijn vader stiet hem voort,
En gingh van de wege treden;
’t Kint in sijn gemoet verstoort,
Volght hem na met trage schreden,
En seyd’, vader magh het zijn,
Koopt doch soo een Gans voor mijn.
mijn dunckt ’t waer mijn een pleysier
Dat ick mocht een Gans genieten,
Alwaer ’t al mijn leven schier,
Het en sou my niet verdrieten;
Vader sey d’onnosele Hans,
Lieve koopt my doch een Gans.
De man stont geheel verstomt,
Seyd’, wat baet de nare Kluysen,
Al wat doch van Katten komt
Is, soo ’t schijnt, geneygt tot muysen;
En hoe men de Jeught besluyt,
’t Schijnt sy wilder echter uyt.
Na dat Hansken met sijn Vaer
Van de Feeste was gekomen,
En een yder van malkaer
Sijnen afscheydt had genomen,
Was de Guyt het Kluysjen moe,
En liep na de Gansen toe.
Achtien Jaer was Hansken oudt
Doen hy van sijn Vaer ginck loopen,
Hansken had den bras van ’t woudt,
Hanken wou een Gansken koopen
Hansken hadde geenen deegh,
Voor dat hy een Gansken kreegh.
|
|