Van eenVrou-mensch dewelke in Mans Klederen, heel treffelijck aengedaen, t’Amsterdam in ‘t Spinhuys gebracht is, en aldaer moet naeyen en spinnen, met een hoed op, en broek en wambays aen.
Stem: Mijnen man is na Parijs.
AL weer wat wonders en wat raers
Van een soo noob’len quantje,
Tot Amsterdam is desen Baes,
En hoort eens van dit Mantje,
Hoe dat hy gingh langs de straet,
Als een Joncker hoogh van staet,
Spanceeren, spanceeren, spanceeren.
Maer doch na eenen langen tijdt
Soo wordt hy eens gevangen,
En wiert in hechtenis geleyt,
Doch ’t viel hem daer wat bange,
En men ondersocht hem daer
Wat het voor een Karel waer,
Een Hoertje, een Hoertje, een Hoertje.
Wat kreegh sy daer doen tot een straf,
(Het Vonnis is te prijsen)
Men haer dees sentency gaf,
Men sal haer ‘t Spinhuys wijsen,
En sit daer tot yders spot,
Voor haer quaet begane lot
Moet spinnen, moet spinnen, en naeyen.
Al met de selfde Klederen aen,
’t Is aerdigh om te kijcken,
Waer mee sy nu moet spinnen gaen,
En naeyen met practijcken,
Met een graeuwe Hoet op ’t Hooft,
| |
Een Swart Lint daer op, gelooft
Dit waerlijck, dit waerlijck, dit waerlijck.
Daer by dan noch een Pruyck heel fray,
Wat dunckt u van dit moy genay,
En van dit aerdigh Gasje,
En een nieuwe-mootse Rock,
Looft dit vry, want ’t is geen jock,
’t Is aerdigh, ’t is aerdigh, ’t is aerdigh.
Een smalle Broeckje heeft sy aen
Al van die selfde kleure,
Haer Kousjes daer net mee op slaen;
Wat dunckt u, ’t zijn geen leuren,
Na een mooy en nieu fatsoen,
Op ’t Engels, op ’t Engels, op ’t Engels.
Het lijckt en Mantje als een Pop,
Soo net en mooy van kleden,
Al van de voeten tot de kop,
En niet mismaeckt van leden,
’t Is een wonder voor de lien,
t’Amsterdam kunt ghyse sien
In ’t Spinhuys, in ’t Spinhuys, Ec.
Alwaerse by de Hoeren sit,
Met al des mooye kleeren,
Daer sy moet spinnen, naeyen wit,
Is dat niet een brave man
Die Spinnen en Naeyen kan,
Met handen, met handen, met handen.
Nu dan Liefhebbers loopt maer an,
En wilt haer eens bekijcken,
Hoe dat die lieve moye man
Daer nu moet sitten prijcken,
Maer dees Man dat is een Vrouw,
Die twee mannen heeft met rou
Versleeten, versleeten, versleeten.
Oorlof dan Vrienden wie ghy zijt,
’t Zy Mannen ofte Vrouwen,
Wilt ghy niet zijn in sulcken spijt,
Soo moet ghy dit onthouwen,
Dat een Man sijn Broeck hout an,
En een Vrouw haer Rocken dan,
Met eeren, met eeren, met eeren.
|
|
Auteursrechtvrij
