Utrechts zang-prieeltjen

Op 't veranderlijck Vryen van W.V.

Toon:
Ay schoone Nimph aensiet een machtich Coninck.

M Yn lieve Zon, ey sie de tranen vlieten,

Van mijn wangen af,

Kan mijn verdriet u morwen, noch verdrieten,

Soo laet my dan het graf

[p. 151]

 

Genadich door een soete gunst verwerve,

 

Op dese voet dat ick my noem,

 

De Dienaer van soo lief een Bloem,

 

En die mach sterve.

 

 

 

2. Mijn geest sal wis de dienst, die 'k er bestede,

 

Ten dienst van u begeert,

 

Getrouw vervolligen, en de gebede,

 

Aen u wel eer vereert,

 

Vernieuwen met veel danckbaere ghesanghen,

 

Ghesonghen op de soete toon

 

Van uwen liefd, die my, o schoon!

 

Zoo heeft bevanghen.

 

 

 

3. En sal u, als een Enghel, noch versellen,

 

En u behoen voor leet,

 

Zoo yemant, buyten reen u zocht te quellen,

 

Dat juyst ick wilje 't weet,

 

Op datje toch gelijckje dee voor desen,

 

Aen mijn leven met de rust

 

Mijn asch versteur, maer in'er lust

 

En vree laet wesen.

[p. 152]

 

4. Maer hou! mijn sin verdraeyt, ick schey uyt 't minnen:

 

Het stoot my teghen 't hart,

 

Ick soeck weer naer mijn eer gesonde zinnen,

 

En gruw voor sulck een smart.

 

Hoe stond' doch met my en met mijn leven,

 

Dat my soo soet, en lustigh viel.

 

Dat ick 't verliet, en mijne ziel

 

Ten roof gingh geven.

 

 

 

5. 'k Meen 't ghenot van sulcke viese grepen

 

Waer in maer onrust steeckt,

 

Indien men niet ghenoeghsaem is gheslepen

 

Dat, alsmen wil, weer breeckt

 

De reecx van dese viezigheen der dinghen,

 

Die niet dan sotheyt in ons voen:

 

Ia schranderen botte grillen doen,

 

En daer van singhen.

 

 

 

6. Doch slaet men op het best zijn lievende ooghen,

 

Het schijnt ons niet dan goud:

 

Maer ach! O! ramp, men is soo dra bedroghen

 

In waen, mits 't haest, of spa ons roud,

[p. 153]

 

Dat wy soo slecht sijn in elend vervallen,

 

Dus draegt men 't leedt zijn dat'er van

 

In onse zielen blijft, wech dan,

 

O schaedelijck mallen.

Verwin u zelven.